@ Sonja: voorlopig even geen voorwerpen meer op het spoor (resetten). Vervolgens thuis in veilige/rustige/prikkelarme omgeving alleen leren kijken naar (één vast voorwerp, geen leer, dus totaal onbekend, nieuw voorwerp en zelf vasthouden, voorwerp zien maar niet aanraken/opnemen = voertje) en als tweede pas verwijzen van het voorwerp, daarna in de tuin, dan tijdens uitlaten op rustige locaties, dan na (nooit voor) het speuren op het speurveld, tot slot pas weer inbouwen op het spoor. Als je hond bekend is met de clicker, kan je die ook inzetten

mits dat niet leidt tot teveel opwinding. Aanleren in rust is nu heel belangrijk, daarom met iets heel lekkers belonen ipv 'buit' als bal of ander spelelement. Mooiste is als je hond vooraf zelf de beloning mag kiezen, bijvoorbeeld een gedroogde snack, worst of gemalen kaas.
Misschien zit er voergeur aan het voorwerp, misschien heeft je hond moeite met het afgeven van speeltjes/spullen, teveel opwinding/stress maar voorwerpen doorslikken is verre van veilig dus die kans moet je hem/haar niet als in nooit meer geven.
Ombuigen van apporteren naar verwijzen is makkelijker dan andersom.

Leuke uitdaging!

Succes. Puur uit nieuwsgierigheid: waarom hebben jullie gekozen voor apporteren ipv verwijzen? Ik ben niet tegen apporteren hoor, integendeel, vind het mooier dan verwijzen en kan voor bepaalde type hond ook beter passen dan verwijzen. Maar verwijzen is eenvoudiger aan te leren, kost bijna altijd minder puntaftrek. Maar één van mijn vijf speurhonden (IGP/speurhond/lawinehond) apporteerde alles; de andere vier waren daar minder of net niet geschikt voor en verwezen. Ik heb het op mijn eerste hond na (toen wist ik niets) altijd geleerd buiten het spoor om en pas als de hond wist wat de bedoeling was op het spoor zelf geïntroduceerd. Speuren was 30 jaar lang mijn grote passie. Helaas gaat dat lichamelijk niet meer

maar meedenken kan nog wel.