Ooh bah! Nog 2 maanden glijden! Das niet fijn.
Ik ben uit balans. Behoorlijk ook. Ben al weken doodop, misselijk, hoofdpijn. Ik zie zwarte vlekken en ben duizelig. En dat resulteert in fouten maken op mijn werk en als ik daar dan op aangesproken word reageer ik laconiek naar de buitenwereld, die daar dan vervolgens boos over worden, logisch. Maar van binnen ben ik dan helemaal over de flos.
Ik ben eens gaan nadenken, uiteraard slaap ik een stuk minder nu ik aan het daten ben, maar tegelijk krijg ik daar ook genoeg energie van terug. Er komt daarin wel veel (alleen heel leuk) op me af wat ik mentaal amper bij kan benen.
Maar mijn werk is ook een enorme factor. De bereikbaarheid telt vrijwel niet mee als gewerkte uren en in de dienst mis je dus een aantal gewerkte uren die je dan ergens anders bij moet werken.
Als ik de dienst volledig tel werk ik bij de ene dienst 14 a 15 uur en de andere dienst 24 uur. Die uren ben ik dus in het ziekenhuis maar krijg ik lang niet allemaal betaald want alleen bereikbaar.
Ik werk er 32.
Vorige week heb ik er 33 gewerkt en toen had ik zaterdag de dienst van 14uur. Ik ben dus 47u op mijn werk geweest. Vanaf vanmiddag werk ik tot donderdagmiddag 40uur waarvan ik ze dus ook lang niet allemaal betaald krijg, ik krijg er 30.
Op moment krijg ik het niet gebolwerkt. Het is op. Ik heb een afspraak met de teamleider vanmiddag, geen idee wat eruit gaat komen en ik heb stress. In mijn hoofd ben ik al reeds ontslagen, ziek om nooit meer te kunnen werken en volledig uitgekafferd door de teamleider.
Rationeel weet ik wel dat het niet gaat gebeuren maar mijn emoties denken daar iets anders over. Dus ben ik stront misselijk.
