[Esther Q]

En moeten we die mensen dan maar opgeven? En laten stikken letterlijk en figuurlijk?

Ik ben de juiste persoon niet om vragen te beantwoorden op beleidsniveau. Ik hoop dat de mensen die het beleid invoeren niet achteraf de kop wordt afgehakt, want niemand heeft de juiste antwoorden en volgens mij doet iedereen zijn best. Ik ga er nochtans vanuit dat het gros van de mensen probeert om het goed te doen. Achteraf kun je natuurlijk wel altijd tot de conclusie komen dat sommige dingen beter anders waren gegaan. Maar goed, om je vraag vanuit mezelf te beantwoorden, als ik bij voorbeeld denk aan mijn buren, die ouder zijn (boven de 70) en drie daarvan met kenmerken die in verband worden gebracht met een verhoogd risico op overlijden, als één van hen ernstig ziek thuis zou zijn, zonder kans op medische verzorging, dan zou ik de persoon daar niet kunnen laten liggen in zijn eentje. Dan zou ik die toch proberen te helpen, al zou het maar zijn zodat ze in ieder geval niet helemaal alleen zijn. Ik geloof niet dat er veel mensen op de wereld rondlopen die hun medemens moedwillig zouden willen 'laten stikken', tenzij de psychische stress zo groot is, dat er van normaal functioneren geen sprake meer is, maar ook dan is het geen willen, maar een kwestie van niet anders meer kunnen.

[Kaela]

Interessant, want als introvert persoon heb ik precies het omgekeerde beleefd in de drukke Nederlandse samenleving. Het constant onder de mensen moeten zijn is dan dodelijk vermoeiend, tot ziekmakend aan toe. Nu is het andersom en ik kan me dus inbeelden hoe dat voor heel veel mensen heel erg moeilijk is.

Persoonlijk kom ik tot de conclusie dat een gulden middenweg best lekker zou zijn. Ik zag nooit veel in thuis werken, maar als dat straks bijvoorbeeld een dag of twee in de week zou kunnen, dan zou ik dat wel gaan doen.

Ik vind zelf het thuis zitten ook niet alleen maar nadelig, er zitten best veel voordelen aan. Het zou alleen wel schelen als sommige buren niet ook thuis zaten, ik begin van enkele wel lichtelijk knettergek te worden.

Maar ik kan me zeker indenken dat het voor mensen vreselijk moeilijk kan zijn. Als je alleen woont of als je op welke manier al niet oké in je vel zit. Of als je minder fijn woont, zonder eigen buiten of heel lawaaiig en dat soort dingen. Redenen genoeg dat dit echt een heftige periode kan zijn.

[Esther Q]

Persoonlijk kom ik tot de conclusie dat een gulden middenweg best lekker zou zijn. Ik zag nooit veel in thuis werken, maar als dat straks bijvoorbeeld een dag of twee in de week zou kunnen, dan zou ik dat wel gaan doen.

Ik vind zelf het thuis zitten ook niet alleen maar nadelig, er zitten best veel voordelen aan. Het zou alleen wel schelen als sommige buren niet ook thuis zaten, ik begin van enkele wel lichtelijk knettergek te worden.

Maar ik kan me zeker indenken dat het voor mensen vreselijk moeilijk kan zijn. Als je alleen woont of als je op welke manier al niet oké in je vel zit. Of als je minder fijn woont, zonder eigen buiten of heel lawaaiig en dat soort dingen. Redenen genoeg dat dit echt een heftige periode kan zijn.

Ik ben steeds verbaasd als ik iemand dat hoor zeggen. Is dat dan omdat je thuis zonder collega's bent, dus door het gebrek aan het sociale, of gaat het om meer praktische redenen? Voor mij zou het een uitkomst geweest zijn, toen ik nog in Nederland werkte. Het zou me zo veel ergernis en energie hebben gescheeld en ik zou alleen maar productiever zijn geweest. Wel leuk dat jij nu merkt dat het ook voor jou voordelen heeft. Wat maakt dan dat je het nu wel zou doen?

[Kaela]

Ik ben steeds verbaasd als ik iemand dat hoor zeggen. Is dat dan omdat je thuis zonder collega's bent, dus door het gebrek aan het sociale, of gaat het om meer praktische redenen? Voor mij zou het een uitkomst geweest zijn, toen ik nog in Nederland werkte. Het zou me zo veel ergernis en energie hebben gescheeld en ik zou alleen maar productiever zijn geweest. Wel leuk dat jij nu merkt dat het ook voor jou voordelen heeft. Wat maakt dan dat je het nu wel zou doen?

Ik vind het heel vervelend als werk en prive in elkaar over gaan. Als dat vanuit mijn fotografie is, dan vind ik dat ook al lastig. Ik heb dan continu het gevoel dat ik nog wat moet. Maar omdat dat van mezelf is, heb ik ook controle over hoe vaak dat voorkomt.
Voor mijn werk in loondienst, vind ik het dus fijn dat dat werk letterlijk op het werk is. En dat wanneer ik naar huis ga, thuis 100% niet werk is. Enige wat ik thuis meekrijg is de whatsapp groepsapp, maar mijn team is daar in de regel vrij spaarzaam in, dus dat vind ik oke.

Wat ik nu een voordeel vind, is dat ik meer vrijheid heb in wanneer ik mijn uren werk. Dus als ik vandaag een uurtje langer werk en morgen een uurtje korter, is dat prima. Normaal moet ik daar toestemming voor vragen. Ook mijn tijden zijn vrijgegeven. Dus ik begin smorgens wanneer ik wakker ben en ontbeten heb en neem nu elke middag lunchpauze zo lang als ik wil. De ene keer een half uurtje om alleen even een broodje te eten, de andere keer gaan we boodschappen doen of wandelenen neem ik 1 tot 2 uur pauze. En als ik me heel erg moe voel (ik slaap al jaren heel erg slecht en zit nu weer in een periode dat ik elke dag om 4 uur wakker ben en dan in de loop van de ochtend instort), dan kan ik zelf even een powernap doen. Hoe vaak ik op het werk niet roep dat ik behoefte heb aan een powernap! Dus dat soort vrijheden bevallen me wel. En de rust, minder prikkels. Al vind ik dat, nu ook de rest van ons sociale leven weg is gevallen, wel een beetje te rustig.

Wat ik dan wel voor me zie, als we tzt hopelijk een dag of misschien twee per week thuis mogen werken, is dat ik dan thuis alleen administratief werk zal doen en geen klantcontact zal hebben. Want op onze afdeling dat kan heel erg pittig zijn. En momenteel is het met de verhalen over wat mensen nu overkomt echt loodzwaar en alleen thuis eigenlijk niet te doen. Geen collega's die je steunen, geen collega's om na een zwaar gesprek even mee om pauze te gaan, geen grapjes en lolletjes om de balans te houden. Heel eerlijk, ik weet ook niet zo goed hoe lang ik dit thuis vol ga houden. Er wordt veel gesproken over de zorgmedewerkers en de trauma's die zij oplopen, maar ik vrees dat dat voor veel rand beroepen die er zijdelings mee te maken krijgen (en daar totaal niet voor opgeleid zijn of in begeleid worden) ook in meer of mindere mate geldt.

[Siberienne]

Ik vind het heel vervelend als werk en prive in elkaar over gaan. Als dat vanuit mijn fotografie is, dan vind ik dat ook al lastig. Ik heb dan continu het gevoel dat ik nog wat moet. Maar omdat dat van mezelf is, heb ik ook controle over hoe vaak dat voorkomt.
Voor mijn werk in loondienst, vind ik het dus fijn dat dat werk letterlijk op het werk is. En dat wanneer ik naar huis ga, thuis 100% niet werk is. Enige wat ik thuis meekrijg is de whatsapp groepsapp, maar mijn team is daar in de regel vrij spaarzaam in, dus dat vind ik oke.

Wat ik nu een voordeel vind, is dat ik meer vrijheid heb in wanneer ik mijn uren werk. Dus als ik vandaag een uurtje langer werk en morgen een uurtje korter, is dat prima. Normaal moet ik daar toestemming voor vragen. Ook mijn tijden zijn vrijgegeven. Dus ik begin smorgens wanneer ik wakker ben en ontbeten heb en neem nu elke middag lunchpauze zo lang als ik wil. De ene keer een half uurtje om alleen even een broodje te eten, de andere keer gaan we boodschappen doen of wandelenen neem ik 1 tot 2 uur pauze. En als ik me heel erg moe voel (ik slaap al jaren heel erg slecht en zit nu weer in een periode dat ik elke dag om 4 uur wakker ben en dan in de loop van de ochtend instort), dan kan ik zelf even een powernap doen. Hoe vaak ik op het werk niet roep dat ik behoefte heb aan een powernap! Dus dat soort vrijheden bevallen me wel. En de rust, minder prikkels. Al vind ik dat, nu ook de rest van ons sociale leven weg is gevallen, wel een beetje te rustig.

Wat ik dan wel voor me zie, als we tzt hopelijk een dag of misschien twee per week thuis mogen werken, is dat ik dan thuis alleen administratief werk zal doen en geen klantcontact zal hebben. Want op onze afdeling dat kan heel erg pittig zijn. En momenteel is het met de verhalen over wat mensen nu overkomt echt loodzwaar en alleen thuis eigenlijk niet te doen. Geen collega's die je steunen, geen collega's om na een zwaar gesprek even mee om pauze te gaan, geen grapjes en lolletjes om de balans te houden. Heel eerlijk, ik weet ook niet zo goed hoe lang ik dit thuis vol ga houden. Er wordt veel gesproken over de zorgmedewerkers en de trauma's die zij oplopen, maar ik vrees dat dat voor veel rand beroepen die er zijdelings mee te maken krijgen (en daar totaal niet voor opgeleid zijn of in begeleid worden) ook in meer of mindere mate geldt.

Kaela, ik weet niet of het je kan helpen maar er is een online webinar voor professionals in de zorg en omgaan met Corona https://www.onlineseminar.nl/ministerie ... tch-player

Wellicht kan het jou in jouw werk ook helpen. Want ik snap wat je zegt, de heftige verhalen....

Ik voel me zelf zelfs at opgelaten als ik complimentjes krijg omdat ik in het ziekenhuis werk. Ik sta niet direct aan het bed, krijg verhalen wel mee maar hoef geen steun te geven en praat niet met patiënten en familie.

Wellicht, als je merkt dat je er echt last van hebt, kun je ook vragen om hulp/steun. Zij kunnen dat ook weer bij een branche vereniging neerleggen.

[Siberienne]

Ik ben de juiste persoon niet om vragen te beantwoorden op beleidsniveau. Ik hoop dat de mensen die het beleid invoeren niet achteraf de kop wordt afgehakt, want niemand heeft de juiste antwoorden en volgens mij doet iedereen zijn best. Ik ga er nochtans vanuit dat het gros van de mensen probeert om het goed te doen. Achteraf kun je natuurlijk wel altijd tot de conclusie komen dat sommige dingen beter anders waren gegaan. Maar goed, om je vraag vanuit mezelf te beantwoorden, als ik bij voorbeeld denk aan mijn buren, die ouder zijn (boven de 70) en drie daarvan met kenmerken die in verband worden gebracht met een verhoogd risico op overlijden, als één van hen ernstig ziek thuis zou zijn, zonder kans op medische verzorging, dan zou ik de persoon daar niet kunnen laten liggen in zijn eentje. Dan zou ik die toch proberen te helpen, al zou het maar zijn zodat ze in ieder geval niet helemaal alleen zijn. Ik geloof niet dat er veel mensen op de wereld rondlopen die hun medemens moedwillig zouden willen 'laten stikken', tenzij de psychische stress zo groot is, dat er van normaal functioneren geen sprake meer is, maar ook dan is het geen willen, maar een kwestie van niet anders meer kunnen.

Het punt is wel dat je als buurvrouw niks kunt. Als iemand echt heftig Corona heeft is er zuurstof nodig of beademing - of palliatieve hulp met morfine. Als er geen zorgverleners meer zijn, sterven deze mensen een nare dood.

Ik denk dat het niet meer dan menselijk is dat mensen dan bang worden om zelf ook ziek te worden. Zeker als de zorg ingestort is en ze geen garantie meer hebben dat ze geholpen kunnen worden.

En er is nog zo’n nare statistiek; In Italië zijn 12.000 artsen besmet geraakt en tot nu toe 87 overleden. 10% van het medisch personeel is ziek thuis. Als de zorgverleners gaan uitvallen, krijg je ook een leuke vicieuze cirkel.
Men denkt dat herhaalde blootstelling aan veel virus ook het risico op ernstig ziek worden vergroot. Ook in China zijn relatief veel artsen getroffen.
Als je eigen collega, voorheen gezond, op de IC belandt, dan heeft dat ook enorme mentale impact. En toch geeft personeel het niet op. en als dan zo’n knakker van een Jensen loopt te blaten ’virusje’ dan zou ik hem graag uitnodigen om mee te komen helpen op de IC. Paar extra handjes maar dan wel echt stoer en zonder mondkapje. (cynische modus weer uit)

[Siberienne]

Ondertussen ben ik blij dat de stijging van het aantal op de ICU opgenomen patiënten verder afvlakt. We zijn er nog niet, maar het stemt me hoopvol. Voor meer info: https://www.stichting-nice.nl

Ja! Ik ook. En met de hulp van Duitsland. Onze IC heeft het even een beetje makkelijker vandaag.

[Ina]

Het punt is wel dat je als buurvrouw niks kunt. Als iemand echt heftig Corona heeft is er zuurstof nodig of beademing - of palliatieve hulp met morfine. Als er geen zorgverleners meer zijn, sterven deze mensen een nare dood.

Ik denk dat het niet meer dan menselijk is dat mensen dan bang worden om zelf ook ziek te worden. Zeker als de zorg ingestort is en ze geen garantie meer hebben dat ze geholpen kunnen worden.

En er is nog zo’n nare statistiek; In Italië zijn 12.000 artsen besmet geraakt en tot nu toe 87 overleden. 10% van het medisch personeel is ziek thuis. Als de zorgverleners gaan uitvallen, krijg je ook een leuke vicieuze cirkel.
Men denkt dat herhaalde blootstelling aan veel virus ook het risico op ernstig ziek worden vergroot. Ook in China zijn relatief veel artsen getroffen.
Als je eigen collega, voorheen gezond, op de IC belandt, dan heeft dat ook enorme mentale impact. En toch geeft personeel het niet op. en als dan zo’n knakker van een Jensen loopt te blaten ’virusje’ dan zou ik hem graag uitnodigen om mee te komen helpen op de IC. Paar extra handjes maar dan wel echt stoer en zonder mondkapje. (cynische modus weer uit)

Dat is toch wel een extra eng (voor zover de hele situatie al niet eng genoeg is) voor verzorgenden......maar zou dat betekenen dat men niet immuun wordt na een doorgelopen besmetting, al dan niet met of zonder verschijnselen.

Dat is namelijk nog steeds waar ik op hoop, dat ik er ondertussen al tegenaan gelopen ben en zonder verschijnselen toch weerstand heb opgebouwd.

Ik ben ook erg benieuwd of we nog een moment gaan krijgen dat je als 'gewone' Nederlander je kan melden om te laten checken of je besmet bent geweest, dus via bloedafname controleren op anti/afweerstoffen.
Misschien een onmogelijke klus, maar het zou wel een goed beeld geven over de gewenste groepsimmuniteit (als het dus al bestaat om immuun te worden)

[Cathelijn]

Ja! Ik ook. En met de hulp van Duitsland. Onze IC heeft het even een beetje makkelijker vandaag.

Dat is fijn voor je collega's. Een rustigere dag, al is het er maar af en toe een, helpt vast iets om een beetje bij te tanken.

[Siberienne]

Dat is toch wel een extra eng (voor zover de hele situatie al niet eng genoeg is) voor verzorgenden......maar zou dat betekenen dat men niet immuun wordt na een doorgelopen besmetting, al dan niet met of zonder verschijnselen.

Dat is namelijk nog steeds waar ik op hoop, dat ik er ondertussen al tegenaan gelopen ben en zonder verschijnselen toch weerstand heb opgebouwd.

Ik ben ook erg benieuwd of we nog een moment gaan krijgen dat je als 'gewone' Nederlander je kan melden om te laten checken of je besmet bent geweest, dus via bloedafname controleren op anti/afweerstoffen.
Misschien een onmogelijke klus, maar het zou wel een goed beeld geven over de gewenste groepsimmuniteit (als het dus al bestaat om immuun te worden)

Het ligt net wat anders; immuun na doormaken klopt wel. Maar deze mensen worden ineens heel ziek en misschien komt dat doordat ze tegen een hele hoge load virus oplopen tegelijk. Dat bedoel ik. Het is niet zo dat ze achter elkaar infecties doormaken.

Ik denk dat die test op antistoffen wel gaat komen. Het lijkt er alleen wel op dat het relatief lang gaat duren voor de antistoffen aantoonbaar zijn bij mensen met mild beloop (minstens 4 weken) en aangezien Corona hier nog niet zo lang rondwaardt (het lijkt alleen lang) kun je beter niet te vroeg gaan testen.


En voor wie wil weten hoe het is op de IC
https://www.volkskrant.nl/kijkverder/v/ ... s~v380986/

[Siberienne]

Dat is fijn voor je collega's. Een rustigere dag, al is het er maar af en toe een, helpt vast iets om een beetje bij te tanken.

Jazeker, ik merkte het ook echt aan ze.

[pearlsofpassion]

Is het niet zo dat het virus al gemuteerd is en er dus verschillende varianten in omloop zijn die je (waarschijnlijk) allemaal een keer kan doormaken?
Is het idee van groepsimmuniteit wel een reële mogelijkheid of is het meer 'wishful thinking'?

[dinky89]

Ja! Ik ook. En met de hulp van Duitsland. Onze IC heeft het even een beetje makkelijker vandaag.

Wat enorm fijn dat ze eindelijk een wat makkelijker dag hebben gehad! Hopelijk kunnen ze nu daadwerkelijk even op adem komen voordat maatregelen langzaam worden versoepeld.


Overigens vind ik het beangstigend dat nu wordt gesproken over verplicht gebruik van een app.... ze hebben nu wel aandacht voor privacy (of eigenlijk druk met beargumenteren dat privacy niet geschonden kan worden want uniek id ipv naam) maar vraag mij af of het niet een poort naar mobiele telefoons wordt voor hackers. Vrees dat ze het testen van beveiliging over het hoofd zien.

[pearlsofpassion]

Daar zijn niet echt vastomlijnde definities voor natuurlijk. Ik voel mijzelf, vijfenveertig, al niet meer de jongste. Maar ik zou me ook nog niet tot de ouderen rekenen. Wel kan ik denk ik de conclusie trekken dat ik meer risico loop dan iemand die jonger is dan ik. De ene persoon van zeventig is oud, de ander nog vrij jong. Dus dat hangt af van de individuele omstandigheden. Maar volgens mij is het al wel duidelijk dat mensen die ouder zijn, meer risico lopen. En zwak, dat zou in deze context kunnen betekenen iemand die iets mankeert wat de lichamelijke bestrijding van dit virus in de weg staat. Dus bij voorbeeld een verzwakt immuunsysteem of zoiets als overgewicht, gezien jouw uitleg hierboven, en al het andere denkbare dat een negatieve invloed kan hebben op het proces van genezing.

Je vergeet het punt dat ook 40-50ers in het ziekenhuis belanden. Ze gaan er op dit moment zelden aan dood, maar als er geen plaats meer zou zijn in het ziekenhuis wordt dat een heel ander verhaal. Dan kan je er, als 45 jarige (maar ook 30er of jonger) zomaar aan dood gaan...
Dat zijn geen uitzonderingen, die die ziekhuiszorg nodig hebben.

Om nog maar te zwijgen van wat je er fysiek aan overhoudt als je het wel overleeft. Ook nu er nog plaats is in de ziekenhuizen is er geen sprake over wie er nog restschade heeft, maar dat zal een aanzienlijk aantal personen zijn. Die daar misschien de rest van hun leven de gevolgen van moeten dragen.
Je zal maar een jong sportief persoon zijn die na zo'n besmetting nooit meer een stevige inspanning kan doen omdat hij longschade oploopt.

[Fenixjuh]

Wat enorm fijn dat ze eindelijk een wat makkelijker dag hebben gehad! Hopelijk kunnen ze nu daadwerkelijk even op adem komen voordat maatregelen langzaam worden versoepeld.


Overigens vind ik het beangstigend dat nu wordt gesproken over verplicht gebruik van een app.... ze hebben nu wel aandacht voor privacy (of eigenlijk druk met beargumenteren dat privacy niet geschonden kan worden want uniek id ipv naam) maar vraag mij af of het niet een poort naar mobiele telefoons wordt voor hackers. Vrees dat ze het testen van beveiliging over het hoofd zien.

Ik vraag me ook af hoe ze dit gaan doen...
Ik hoef niet dagelijks een update van 2000 patiënten met hoe het gaat hoor...

Verstuurd vanaf mijn PRA-LX1 met Tapatalk