[sella]

Ik ben heel blij dat ik bij twijfel altijd een filmpje mag mailen naar de arts.

Hij heeft een stel narcose's gehad in betrekkelijk korte periode. Dat kost ook herstel. Hij is zijn conditie achteruit gegaan wat de vermoeidheid ook verklaard.

Ik herken het gevoel wel dat je eens niet op scherp wil moeten staan.

Als je zelf niet lekker in je vel zit (duh met alles wat er gebeurd is de laatste tijd) dan valt het allemaal moeilijker bepalen wat wijsheid is.

Film en overleg. Dat is eerlijk naar jezelf en naar Gijs.

[Hope]

Het is ook niet niks, Eelke. En het is gewoon ruk.
Het is een zware blessure, het duurt lang en het kost iedereen energie. Dan heb je ook nog dat gegips, het heen- en weer rijden, de zwelling, korsten, beneden slapen bij een hijgende hond en daardoor slechte nachten en exrra vermoeidheid, gepluk aan het gips, leggings maken, pijnstillers geven, steeds de zorg dat hij zich koest moet houden en je hartkleppen die getest worden als je over je eigen schoenen valt en banger bent voor Gijs dan voor jezelf. Dat is gewoon shit, je zit er continu op en je kan hem niet vragen wat hij voelt of waar hij zin in heeft.
Dan dat gedoe met Joep, wat er ook gewoon heel stevig in hakte en waar je, logisch, een tijd echt door van slag was.

Ik herken het wel wat van Nelson. Soms, als hij maar blééf krabben kon ik wel janken en wilde ik gewoon een normale hond. Al was het maar een dag. Dat is echt niet raar als je continu zo'n zorgen hebt.

Ik kan je da wel volgen op zich. Die pees moet sterker en van rust krijg je geen sterke pezen. Maar misschien kan hij wat zorgen van je afnemen of heeft hij nog iets briljants ter ondersteuning.

[Hanny]

Eelke, ik heb toen dit aan de orde was, alleen gedacht. Kan dit allemaal wel? Ik heb gelukkig geen ervaring met dit soort problemen, zonodig zou ik terug kunnen vallen op artsen, die ik vertrouw.
Ik had me zeker meer willen oriënteren, maar misschien was daar de tijd niet voor.
Overigens ben ik niet direkt tegen inslapen als iets vrijwel niet kan genezen.
Voor nu, gewoon doorgaan en als hij niet wil lopen dan maar een keertje minder. Je bent er zelf ook nog, het moet toch geen obsessie worden.
Misschien lukt het om iets meer met Joep te doen, per slot van rekening mankeert die niets aan zijn poten.
Ik vind het zeker positief, als hij 's morgens goed loopt, dus het kan wel. Jammer, als het nog niet iedere keer zo gaat, maar het kan wel. Houd je daar maar aan vast, iets anders is er toch niet.

Hanny

[Fenixjuh]

Ohw, Eelke, ik snap echt dat het je heel zwaar valt als je geen vooruitgang ziet!! Het is natuurlijk niet niks, jullie zijn al zo lang bezig en als het dan niet lukt is dat zo frustrerend.... Ik kan alleen maar zeggen dat haperingen en ook terugvallen bij het genezingsproces horen, en jullie heel veel sterkte wensen! Jullie kunnen dit vast, hou vol

[Kim_S]

Dikke knuf voor Eelke *aait over bol*

[frodo quin]

Ik kan goed begrijpen dat je het even niet meer trekt, het is gewoon heel zwaar.

[dinky89]

[eelke]

Eelke, ik heb toen dit aan de orde was, alleen gedacht. Kan dit allemaal wel? Ik heb gelukkig geen ervaring met dit soort problemen, zonodig zou ik terug kunnen vallen op artsen, die ik vertrouw.
Ik had me zeker meer willen oriënteren, maar misschien was daar de tijd niet voor.
Overigens ben ik niet direkt tegen inslapen als iets vrijwel niet kan genezen.
Voor nu, gewoon doorgaan en als hij niet wil lopen dan maar een keertje minder. Je bent er zelf ook nog, het moet toch geen obsessie worden.
Misschien lukt het om iets meer met Joep te doen, per slot van rekening mankeert die niets aan zijn poten.
Ik vind het zeker positief, als hij 's morgens goed loopt, dus het kan wel. Jammer, als het nog niet iedere keer zo gaat, maar het kan wel. Houd je daar maar aan vast, iets anders is er toch niet.

Hanny

Dank je Hanny. Het lijkt me toch dat zo'n arts denkt dat het allemaal wel kan. Daar probeer ik dan toch maar op te vertrouwen. Hoewel dat moeilijk is als je 4 x zo veel voor een vetranquil betaald... waar gaat het dan om he? Dat vergroot het vertrouwen ook niet.
Maar, dat schreef ik al ergens heel aan het begin, pezen hebben lang de tijd nodig. Daarnet liep hij al weer veel beter.

Joep mankeert zeker niks aan zijn poten, maar die wordt nu hartstikke hyper als hij het bos ziet (kennen jullie de zondagochtend labradors en jack russels?). Loopt ook niet fijn. Komt weer wel. Maar het duurt allemaal wel lang, en ik vind het echt wel moeilijk, merk ik nu.

Achteraf heb ik wel spijt dat ik niet eerst alle opties duidelijk heb doorgesproken en een paar dagen bedenktijd had gevraagd. Maar ik werd nogal overvallen, mijn hond werd onder narcose gebracht, en ik ben ontzettend mijn best aan het doen geweest daar om niet te huilen... had ik beter wel kunnen doen zodat ik daarna tenminste assertief mijn vragen had kunnen stellen.

Potverdorie, zo'n operatie had misschien maar 1000,- gekost, en een narcose. Dat was mijn reden om het niet te doen. Daarna blijk ik sowieso al meervoud van dat bedrag kwijt te zijn, meerdere keren narcose, en alsnog geen zekerheid.

Ik kwam er gisteren ook achter dat mijn vriend het verschil tussen draf en stap niet ziet. Dat is voor de belasting van zo'n pees enorm! Daar baal ik dan ook weer van...


Ik wil gewoon mijn beer nog niet kwijt, hij is verdorie 5

[eelke]

En de rest bedankt voor hun aai over mijn bol hoor. Ik ben er niet op uit, maar toch is het fijn.
Ik weet gewoon echt even niet meer wat ik met alles aan moet. Wellicht komt het gewoon goed hoor, maar indien niet, dan is het een ramp. En ik kan het geduld gewoon niet meer opbrengen. Dan laat ik een snelle knipbeurt doen omdat die hond nog een 10 min kan staan, spreek ik af 'de volgende keer komen we weer voor het eggie' met de bedenkingen in mijn hoofd, misschien is er wel geen volgende keer meer...

En dan voel ik me zo'n aansteller want je moet niet doemdenken en je moet van het positieve uitgaan. Maar het is verdorie een hond van 75 kilo. Die zet je niet even op een grasveld of midden in het bos weg zodat hij kan snuffel en toch nog een aardig leven heeft. Die heeft zijn poot hartstikke nodig.

[eelke]

Het is ook niet niks, Eelke. En het is gewoon ruk.
Het is een zware blessure, het duurt lang en het kost iedereen energie. Dan heb je ook nog dat gegips, het heen- en weer rijden, de zwelling, korsten, beneden slapen bij een hijgende hond en daardoor slechte nachten en exrra vermoeidheid, gepluk aan het gips, leggings maken, pijnstillers geven, steeds de zorg dat hij zich koest moet houden en je hartkleppen die getest worden als je over je eigen schoenen valt en banger bent voor Gijs dan voor jezelf. Dat is gewoon shit, je zit er continu op en je kan hem niet vragen wat hij voelt of waar hij zin in heeft.
Dan dat gedoe met Joep, wat er ook gewoon heel stevig in hakte en waar je, logisch, een tijd echt door van slag was.

Ik herken het wel wat van Nelson. Soms, als hij maar blééf krabben kon ik wel janken en wilde ik gewoon een normale hond. Al was het maar een dag. Dat is echt niet raar als je continu zo'n zorgen hebt.

Ik kan je da wel volgen op zich. Die pees moet sterker en van rust krijg je geen sterke pezen. Maar misschien kan hij wat zorgen van je afnemen of heeft hij nog iets briljants ter ondersteuning.

Ja en toch he. Die jeuk heb ik met Joep toen ook een tijd gehad, maar dat was toch anders. Het voelt nu al zo als alles of niets.
Je omschrijft het trouwens best goed! Je vergeet alleen nog de 30 pillen die hij op een dag had, de druppels, én de pijnstillers. Het bijhouden of hij nog wel poept. Het iedere keer bestraffen en remmen als ze zich goed voelen en willen spelen... het bij alles op scherp staan, je schoenen tactisch in de huiskamer plaatsen zodat hij er niet over struikelt, maar je ze wel snel aan kan doen want je wil niet dat hij een keer onnodig heen en weer draaft.

Oh wat was ik blij dat hij zich deze week, toen ze weer wilden spelen, op zijn rug liet vallen en vanuit daar verder speelde. Dit is toch geen leven verder zo... als je niks mag. Ik begrijp het prima hoor, dat hij nu stress krijgt als bv mijn neefje er is. Maar dat kan natuurlijk wel een groot probleem worden.
Ik mag nog van geluk spreken dat ik 2 tolerante intacte reuen heb heb en dat er verder geen machtsstrijd uit is gebroken. Echt, dat interesseert ze niets! Had zo maar anders kunnen wezen.

[Radja]

[Kaela]

En de rest bedankt voor hun aai over mijn bol hoor. Ik ben er niet op uit, maar toch is het fijn.
Ik weet gewoon echt even niet meer wat ik met alles aan moet. Wellicht komt het gewoon goed hoor, maar indien niet, dan is het een ramp. En ik kan het geduld gewoon niet meer opbrengen. Dan laat ik een snelle knipbeurt doen omdat die hond nog een 10 min kan staan, spreek ik af 'de volgende keer komen we weer voor het eggie' met de bedenkingen in mijn hoofd, misschien is er wel geen volgende keer meer...

En dan voel ik me zo'n aansteller want je moet niet doemdenken en je moet van het positieve uitgaan. Maar het is verdorie een hond van 75 kilo. Die zet je niet even op een grasveld of midden in het bos weg zodat hij kan snuffel en toch nog een aardig leven heeft. Die heeft zijn poot hartstikke nodig.

Oh lieverd, dat gevoel is zó herkenbaar.

Neem jezelf niets kwalijk. Je hebt gehandeld naar je beste weten en kunnen, je hebt gekozen wat op dat moment het beste leek voor jou lieve beer. Als er iemand iets te verwijten is, dan is het de dierenarts die jou niet beter geïnformeerd heeft!

De gevoelens over dat er misschien geen volgende keer is, die gevoelens ontstaan om jou te helpen. Het is een beschermmechanisme dat er voor zorgt dat je alvast een beetje went aan het idee. Onthou goed dat het feit dat jij die gevoelens hebt, geen invloed heeft op Gijs en zijn kansen! Het is een intern mechanisme voor jou en dat staat los van Gijs! Om je gerust te stellen, ik heb die gevoelens al dik een jaar met Oscar en die huppelt ook nog steeds rond, want die trekt zich daar niets van aan.

Ik vind dat je contact op moet nemen met de arts en al je twijfels, zorgen en angsten op tafel moet leggen. Je bent hier heel goed in staat je te verwoorden en ik vind niets van wat je zegt gek. En het kan heel goed zijn dat als de arts even met je meekijkt (filmpjes, doe ik ook altijd en is heel waardevol voor de arts om te beoordelen!) en een aantal positieve dingen aanstipt, dat jij er weer tegen kan. Misschien zegt die arts wel "goh is hij pas aan het eind van wandeling 3 zo moe, in dit stadium zou ik dat al aan het eind van wandeling 2 verwachten!" Of zoiets. Loop jij je zorgen te maken om iets dat eigenlijk beter gaat dan op dit moment te verwachten is.

Dikke knuf voor jou meis!

[Kaio]

Niet fijn je zo te voelen.
Denk dat overleggen met de arts gewoon een goed plan is. Daar is ie toch ook voor? En misschien dat zo'n gesprekje je wel weer heel veel moed geeft om weer door te gaan.

Over overrompelt worden, dat ken ik, daarom heb ik nu altijd de regel dat ik er altijd thuis over na wil denken en evt terugkom met vragen. Ik ken het dat je je overrompeld voelt en een beslissing moet maken a la minuut en dan achteraf denkt van had ik dit kunnen vragen etc etc. Dus nu bij alles (waarbij dat kan dan) gun ik mezelf eerst bedenktijd. Goed daar heb je nu direct niks aan maar voor de toekomst
Dat Gijs de 3e en 4e wandeling meer gaat sjokken ed. zou evt. ook a la newf kunnen zijn. Zelfde rondjes en alweer, pfff SAAAAI. Dat weet ik niet of dat bij Gijs ook zo is. Filmpjes zijn natuurlijk al van een tijdje terug. Ik zie dat hij zijn goeie poot ver onzer zijn lichaam zet en hak ook erg hoekt, daarom ziet het er wel wat wiebelig uit, zal wel zijn om zijn andere poot te ontlasten. Verder zie ik niks schrikbarends hoor.
En ja hoe dat voelt he tussen je honden en het niet spelen, geen leven zo ed. Ja dat hadden we hier ook met Fozzy maandenlang. En dat is echt niet leuk nee. We moesten hier Fozzy en Maci zelfs grotendeels gescheiden houden. Gelukkig kon Fozzy dan wel bij Kaio meestal. Qua lopen lopen en herstel ging het voor ons gevoel ook op en af. En zelfs afgelopen vakantie nog schoot ik in paniek, hij had op het strand gelopen en mankte mega! Zoals ie deed voor de operatie. Echt werd al helemaal gek. Gelukkig was het spierpijn Logisch ook want hij loopt weinig los en toe in een keer wel en dan nog eens in en uit de zee rennend. Maar ja je bent dan toch weer bang. Wat ik wil zeggen dat al je angstgevoelens vrij normaal zijn, het zijn nl je liefste honden waar iets mis mee is. Maar gelukkig hoeft het niet altijd het ergste te zijn.
Dus hou vol

[eelke]

Bedankt! Ik heb gisteren gewoon even een potje zitten brullen, dat helpt ook wel kan ik het weer beter relativeren vandaag, en gaan we er weer voor.
De korstjes zijn van zijn poot af, dus ik denk dat ik het insmeer met vaseline, er een gaasje op doe, en dan zo de bandage erbij om doe tijdens het lopen. Dat geeft natuurlijk ook weer veel meer steun.

Vanmorgen liep hij volgens meneer wel oké. En dat is natuurlijk wel positief, dat hij na rust weer beter loopt. Dan verergeren de klachten niet maar heeft hij last van mee belasting. Ik ga eens een schematje maken waarop we kunnen schrijven hoe hij liep. Heb ik er ook beter overzicht van. En dan vanmiddag een filmpje maken en dat doorsturen naar de arts.

[Kaio]

Is ook af en toe nodig het eruit gooien, lucht op.
Bijhouden werkt ook wel, want vaak zijn mensen geneigd het minder goede beter te onthouden dan het goede, dus opschrijven en nalezen kan heel goed helpen!