Mijn situatie is anders dan de jouwe en ik weet niet precies hoe jij je nu voelt. Ik heb toen ik een jaar of 12 was onder dwang antidepressiva en kalmeermiddelen moeten slikken, je kan je wel voorstellen dat dat niet het gewenste resultaat gaf. Later heb ik nog twee keer antidepresiva geslikt. De eerste soort maakte alles dof, ik had geen besef meer. Je voelt dan ook niet meer de pijn, maar een oplossing is het absoluut niet. Op een bepaald moment dan toch weer geprobeerd met een ander middel en dat hielp wel iets. Ik ben er toen niet opzettelijk mee gestopt, maar als ik voel dat ik op de rand sta vlucht ik in iets waar ik mij dan obsessief mee bezig houd. Toen was dat vrijwilliger bij een katten asiel. Ik was vergeten dat ik in therapie was en die pillen slikte. Maanden later vond ik in een schuif die pillen en viel mijn frank.
Mijn manier is zeker niet ideaal, ik negeer mezelf en vooral mijn emoties en daar zou je net mee moeten leren omgaan, maar je daar de hele tijd van bewust zijn is niet houdbaar.
Ik kan je wel wat tips geven, maar veel hangt af van wat je voelt. Hoe voel je je deze dagen? Leeg? Verdrietig? Pijn? het gevoel dat je liefst je hart uit je lijf zou willen rukken?
Ik gebruik geen antidepressiva, wel soms kalmeermiddelen, maar zo min mogelijk, want ik raak heel makkelijk verslaafd. Nu met school lukt het soms niet om ze geheel niet te nemen, maar er hebben ook jaren tussen twee pillen gezeten.
. Wat kan helpen is een dagplanning maken, als je een concrete planning hebt is het makkelijker om niet uit te stellen. Als ik het goed heb heb je Nelson, de katjes, konijnen, kippen en paarden? Je bent iemand die veel met dieren heeft en uit eigen ervaring weet ik dat zij de beste steun kunnen zijn. Als je het niet kan opbrengen om voor jezelf op te staan, sta voor hen op, zij hebben je nodig. 
