Martine-Tom schreef:En dit is dus precies wat ik fout vind aan de zorg!
Het is niet aan de arts om te beslissen of ik rationeel besluit of niet. Of ik dat uberhaubt moet. Ook iets wat niet vaak voorkomt wil ik weten zodat ik weloverwogen een besluit kan nemen.
Stel dat ik een medicijn krijg wat als veilig voor zwangeren bekend staat. De arts overlegd en meld dat ik er hoofdpijn van kan krijgen en dat de baby in 1 op de 1000 gevallen een lager geboortegewicht kan hebben en daarom in een couveuse zou moeten. Prima. Dat kan, overleven we allemaal wel.
Stel dat in 1 op de 5 miljoen gevallen een miskraam bekend is, en de arts oordeeld dat dat dus verwaarloosbaar is...ik zal maar net die 5 miljoenste zijn. Het is aan MIJ om te beslissen of ik dat het risico waard vind, niet aan hem.
Als de medische hoek vertrouwen wil zullen ze daar echt zelf stappen in moeten zetten. We hebben namelijk nou eenmaal internet dus het risico op miskraam kan ik zelf ook wel vinden. Met als gevolg dat ik deze arts niet meer vertrouw want wat verzwijgt hij nog meer?
Als hij het wel gemeld had had ik daar zelf over kunnen beslissen, rationeel, emotioneel...dat is aan mij, niet aan de arts.
Dat het in de geneeskunde nog een stuk meer naar "Shared decision making" mag (zoals het zo mooi heet) ben ik met je eens. Daar gebeurt ook wel een en ander. Het ziekenhuis waar ik nu werk bijvoorbeeld, richt een patiënten portaal in waar mensen dingen uit hun eigen dossier en labuitslagen in kunnen zien.
Daarbij: bijwerkingen van geneesmiddelen horen in een bijsluiter te staan. Ook de hele zeldzame. Dat de informatie daarover nog wel eens tekort kan schieten in omstandigheden dat een patiënt niet zelf een bijsluiter kan lezen: eens. Dat zou met vaccins ook beter kunnen.
Maar zo simpel als jij het schets is het ook niet. Ik geef je even een voorbeeld met 2 consulten:
Er komt een moeder bij de huisarts met haar dochtertje. Kind heeft pijn bij het plassen.
Consult 1: de huisarts denkt dat het blaasontsteking is, zegt dat tegen de moeder, neemt plasje af, geeft receptje voor antibiotica mee en waarschuwt dat ze terug moeten komen als de koorts blijft of de klachten na 2 dagen niet over zijn.
De moeder vraagt: is dit gevaarlijk dokter? De huisarts antwoordt: een blaasontsteking is in het algemeen snel over, een enkele keer slaat het over op de nieren, daarom moet u terugkomen als het niet beter gaat. De antibiotica kunnen soms wat maag en darmklachten geven, mocht uw kind uitslag krijgen, stoppen en direct even contact opnemen.
Consult 2
Zelfde moeder, zelfde dokter:
Huisarts: "ik denk dat uw kind een blaasontsteking heeft. Dat is het meest waarschijnlijke. Maar er kan ook sprake zijn van een seksueel overdraagbare aandoening. Daarnaast zijn blaasontstekingen op deze leeftijd meestal onschuldig maar een enkele keer zijn ze een teken van een onderliggende afwijking van de nieren. Dan is ook de kans dat het overslaat op de nieren groter.
De meeste bacterien zijn gevoelig voor het antibioticum dat ik u wil geven, in ongeveer 5% van de gevallen niet en dan geeft u deze kuur voor niks. Om 100% zeker te zijn dat we goed zitten, ja dan moeten we of op de uitslag van de kweek wachten. Dat duurt 2-3 dagen, in niet tijd blijft uw kind last houden en het risico dat de bacterie over slaat op de nieren of in de bloedbaan gaat zitten.
Als alternatief kunnen we uw kind opnemen in het ziekenhuis en het meest zware antibioticum geven dat we hebben. De bijwerking van het eerste middel zijn huiduitslag en een enkele keer een allergische shock, daar kan een mens aan overlijden. Van het tweede middel ook, maar daar kun je ook nierschade krijgen en infecties met gisten liggen dan op de loer.
Wat zullen we doen? SOA test? Wilt u een kuurtje of wilt uw kind op laten nemen?
Wil je nog steeds ALLES weten en ALLE mogelijke complicaties en ALLE opties?
Het is een deel van het vak van arts dat je een risico inschatting maakt, zowel in wat er aan de hand als wat de meest verstandige beslissing is. Daarbij moet je de patiënt de informatie geven die die nodig heeft om samen dat besluit te nemen - mits de patent daartoe in staat is.
Altijd alles leidt in mijn ogen tot een enorme kosten stijging en niet tot betere zorg noodzakelijkerwijs. Maar goed, dat komt misschien omdat mijn vak te maken heeft risico inschatting en een schaars goed: bij een patiënt die komt met een infectie (zeg longontsteking) is de keuze van het antibioticum gebaseerd op
1) wat is de meest waarschijnlijke verwekker
2) waar is die gevoelig voor
3) wat verdraagt de patiënt aan antibiotica
4) zijn er nog speciale dingen waar ik rekening mee moet houden (bv of iemand uit het buitenland komt etc)
En dan maak je een keuze en kijk je of het werkt. En dan zegt de dokter over het algemeen tegen de patiënt "als het niet werkt, komt u dan terug".
Uiteindelijk hoort bij een vertrouwensrelatie ook wel een klein beetje vertrouwen over en weer in dat de dokter een advies geeft naar beste kunnen. Of zeg ik nou iets heel geks?
Daarbij: risico inschatting blijft lastig. Ik vermeld bewust in mijn consult ook geen getallen en aantallen. Stel: 1:1000 patiënten krijgt van een middel een ernstige bijwerking, hoeveel mensen interpreteren dat niet als een kans van 1:1000? Dus maken de afweging als 1 op de 10 patienten geneest en 1 op de 1000 krijgt een bijwerking X, dan vind ik dat een acceptabel risico want de kans op genezing is 100x zo groot als de kans op een bijwerking? Terwijl dat niet klopt.
Ik ben voor meer informatie aan patiënten, ik ben niet voor altijd alle mogelijke dingen die fout zouden kunnen gaan moeten melden.
), ik heb daar mijn redenen voor. Gezondheidszorg is een mooi iets maar er gebeuren ook gewoon echt rare dingen. Zoals bijvoorbeeld informatieverstrekking.
