[doranto]

Pfff, mooie leeftijden dat wel, maar jee zeg, wat een leegte zal dat zijn
Heel veel sterkte!

[- pien -]

Dankjewel allemaal!
Het heeft weken geduurd, de grote zorgen, dus naast het gemis is er ook opluchting.
Zoals ik met Streep tussen hoop en vrees heb geleefd, de lekkerste kuipjes 'kaviaar' in huis heb gehaald maar hij nog amper at, ondanks de 'cocktail-met-pep' van de da.
En Joepie, die het een paar weken supergoed heeft gedaan op de Selgian, maar daarna zo mogelijk nóg meer lek was dan eerst, en dat bij elkaar maakte dat ik voor Joepie (al een jaar of 2 dement) de knoop heb doorgehakt. Hij kon ook niet meer mee wandelen, maar was nog elke ochtend superblij dat ik weer beneden was en ook superfanatiek met z'n snuffelbal en ook eten deed hij graag, en bij elke beweging van mij was er hoop op 'koekies' (álles draaide om eten) maar in combinatie met de stress en zorgen om Streep deed het me de das om.
De afspraak stond voor dinsdag en Streep ging 'het niet meer doen' dus was het ook tijd om hem te laten gaan.
Het was jammer dat ik Joep door z'n dementie nooit meer kon knuffelen zoals vroeger, hij kon het niet handelen en was super onbetrouwbaar, en ook op tafel, vlak voordat hij de narcose kreeg en inmiddels een snuitje om had, dat was wel erg verdrietig dat dat niet meer kon maar goed, vroeger heb ik genoeg met hem kunnen knuffelen.
De eerste keer dat hij 'vroeg' om op schoot te mogen, en mij zo vertrouwde dat hij bij mij in slaap durfde te vallen, dat is toch geweldig, ik kan er nog om janken, dat is een van de mooiste dingen die een hond mij heeft gegeven.
Hij zocht me op als ik verdrietig was, het was een heel bijzonder en gevoelig en superlief hondje, alleen altijd met een gebruiksaanwijzing : heel veel personal space, dan ging het goed.
Joepie heeft mij trouwens 'gekozen' : ik was in het asiel en twijfelde of ik Joep mee ging nemen, we stonden te kletsen (medewerkster en ik) en opeens voel ik mijn voet warm worden, was 'ie op mijn voet gaan zitten dus zij zei 'nou, Joepie weet het al' en zo begon het.
Streep was vroeger een halve wilde, hij vond kroelen lekker maar als het te lekker was, kon je een mep krijgen.
Hij sliep vaak naast m'n kussen en wilde dan altijd 'poot in hand slapen', lief hè! Hij werd de laatste jaren veel liever en zachter, mijn zoon was stapelgek met hem, hij is allergisch voor katten maar met een pilletje in z'n mik heeft hij wat af geknuffeld met lieve Strepie (en was alsnog de volgende dag aan het niezen)
Joepie was Joepie al eigenlijk niet meer, sinds lange tijd én een hondje van de dag, op die leeftijd.
En Streep was sinds een maand of 2 hard aan het achteruit gaan, en ook al op leeftijd.
Ik heb er vrede mee, en koester mijn herinneringen.

[frodo quin]

Het zijn ook mooie herinneringen. Het moet moeilijk zijn om met een geliefde te maken te hebben die dement is, ongeacht de diersoort.

[Anne in Zweden]

Dankjewel allemaal!
Het heeft weken geduurd, de grote zorgen, dus naast het gemis is er ook opluchting.
Zoals ik met Streep tussen hoop en vrees heb geleefd, de lekkerste kuipjes 'kaviaar' in huis heb gehaald maar hij nog amper at, ondanks de 'cocktail-met-pep' van de da.
En Joepie, die het een paar weken supergoed heeft gedaan op de Selgian, maar daarna zo mogelijk nóg meer lek was dan eerst, en dat bij elkaar maakte dat ik voor Joepie (al een jaar of 2 dement) de knoop heb doorgehakt. Hij kon ook niet meer mee wandelen, maar was nog elke ochtend superblij dat ik weer beneden was en ook superfanatiek met z'n snuffelbal en ook eten deed hij graag, en bij elke beweging van mij was er hoop op 'koekies' (álles draaide om eten) maar in combinatie met de stress en zorgen om Streep deed het me de das om.
De afspraak stond voor dinsdag en Streep ging 'het niet meer doen' dus was het ook tijd om hem te laten gaan.
Het was jammer dat ik Joep door z'n dementie nooit meer kon knuffelen zoals vroeger, hij kon het niet handelen en was super onbetrouwbaar, en ook op tafel, vlak voordat hij de narcose kreeg en inmiddels een snuitje om had, dat was wel erg verdrietig dat dat niet meer kon maar goed, vroeger heb ik genoeg met hem kunnen knuffelen.
De eerste keer dat hij 'vroeg' om op schoot te mogen, en mij zo vertrouwde dat hij bij mij in slaap durfde te vallen, dat is toch geweldig, ik kan er nog om janken, dat is een van de mooiste dingen die een hond mij heeft gegeven.
Hij zocht me op als ik verdrietig was, het was een heel bijzonder en gevoelig en superlief hondje, alleen altijd met een gebruiksaanwijzing : heel veel personal space, dan ging het goed.
Joepie heeft mij trouwens 'gekozen' : ik was in het asiel en twijfelde of ik Joep mee ging nemen, we stonden te kletsen (medewerkster en ik) en opeens voel ik mijn voet warm worden, was 'ie op mijn voet gaan zitten dus zij zei 'nou, Joepie weet het al' en zo begon het.
Streep was vroeger een halve wilde, hij vond kroelen lekker maar als het te lekker was, kon je een mep krijgen.
Hij sliep vaak naast m'n kussen en wilde dan altijd 'poot in hand slapen', lief hè! Hij werd de laatste jaren veel liever en zachter, mijn zoon was stapelgek met hem, hij is allergisch voor katten maar met een pilletje in z'n mik heeft hij wat af geknuffeld met lieve Strepie (en was alsnog de volgende dag aan het niezen)
Joepie was Joepie al eigenlijk niet meer, sinds lange tijd én een hondje van de dag, op die leeftijd.
En Streep was sinds een maand of 2 hard aan het achteruit gaan, en ook al op leeftijd.
Ik heb er vrede mee, en koester mijn herinneringen.

Aah, wat een dierbare verhalen! Het is mooi om zulke herinneringen te hebben, ook al heb je het de laatste maanden en jaren niet altijd makkelijk met ze gehad. Maar het zijn dieren, levende wezens met hun eigen karakter en emoties, en dat hebben wij als mens te respecteren. Doet de mens helaas niet altijd, dat kun je dagelijks overal om je heen zien, maar wie het wel doet, krijgt zoveel moois terug.

Nogmaals sterkte!

[hannabelgje]

Heel veel sterkte Pien!

Verstuurd vanaf mijn SM-S911B met Tapatalk

[- pien -]

Aah, wat een dierbare verhalen! Het is mooi om zulke herinneringen te hebben, ook al heb je het de laatste maanden en jaren niet altijd makkelijk met ze gehad. Maar het zijn dieren, levende wezens met hun eigen karakter en emoties, en dat hebben wij als mens te respecteren. Doet de mens helaas niet altijd, dat kun je dagelijks overal om je heen zien, maar wie het wel doet, krijgt zoveel moois terug.

Nogmaals sterkte!

Dankjewel Anne
Ik wil het dier alle tijd en ruimte geven (binnen het gezellige en veilige) die het nodig heeft om zichzelf (weer) te worden.
Zelf hou ik er ook niet van om op te zitten en pootjes te geven dus dan ga ik ook geen dingen verwachten van mijn hond (of kat) die 'niet in het dier zitten'. Maar samen komen we er altijd wel uit, met genoeg ruimte voor ieders eigenheid.

[Siberienne]

Heel veel sterkte Pien! Het zal leeg zijn - en tegelijk een fijn gevoel dat je ze zoveel goeds hebt kunnen geven

[- pien -]

Dankjulliewel

Wat betreft de dementie : Joepie was er nog wel maar hij was ook Joepie niet meer, zolang hij het nog leuk (genoeg) vond/het een Joepiewaardig bestaan was bleef hij gewoon, eerst waren we een team en waren we er voor elkaar, en later was ik er voor hem en hij amper nog voor mij.
Het had soms ook voordelen : als hij geschrokken was of in 'angsten van vroeger' zat was hij dat weer sneller vergeten dan toen hij niet dement was.

[Charlie Angel]

Wat een mooie dierbare herinneringen.

[zurca]

Ach Pien....wat een groot gemis zal dit zijn.
Heel veel sterkte toegewenst!

[eelke]

Ahh Pien wat heftig, veel sterkte!

Wat fijn dat je hen het verdriet van de ander missen, hebt kunnen besparen.

[frodo quin]

Kleine klaag: Kleine muis is nu duidelijk ook aan het puberen geslagen. Op en top draak, chaos in uitlaten. Ze weet niet meer goed hoe netjes aan een lijn te lopen en schiet van her naar der. Ow de fun van twee pubers

[Kim_S]

Kleine klaag: Kleine muis is nu duidelijk ook aan het puberen geslagen. Op en top draak, chaos in uitlaten. Ze weet niet meer goed hoe netjes aan een lijn te lopen en schiet van her naar der. Ow de fun van twee pubers

Pfff lastig hè, dat getrek en gesleur… Volhouden maar

[frodo quin]

Pfff lastig hè, dat getrek en gesleur… Volhouden maar

Trekken en sleuren doen ze beiden niet echt. Als ze nog maar een beetje tegen de lijn komen verga ik van de pijn. Ik doe dus niet mee aan trekken. Moeten ze maar zonder mij verder. Maar snokjes had ik deze ochtend met hopen, dan viel er een blad, dan een plastiekje in de berm, van links naar rechts de straat over voor alles, dan,.... Verder elke twee minuten zeggen dat ze zich tegen Emma moest gedragen en haar halsband loslaten
Mja betert wel, ooit.... Binnen een paar jaar hopelijk heel flinke monsters en ik mag niet klagen. Voor pubers zijn ze eigenlijk heel flink.

[pike]

Trekken en sleuren doen ze beiden niet echt. Als ze nog maar een beetje tegen de lijn komen verga ik van de pijn. Ik doe dus niet mee aan trekken. Moeten ze maar zonder mij verder. Maar snokjes had ik deze ochtend met hopen, dan viel er een blad, dan een plastiekje in de berm, van links naar rechts de straat over voor alles, dan,.... Verder elke twee minuten zeggen dat ze zich tegen Emma moest gedragen en haar halsband loslaten
Mja betert wel, ooit.... Binnen een paar jaar hopelijk heel flinke monsters en ik mag niet klagen. Voor pubers zijn ze eigenlijk heel flink.

ik heb er gelukkig maar een. Dus het is niet elke twee minuten halsband loslaten Heb daar helemaal beeld bij. Wel is het elke 5 meter: Los Ties. Want hij pakt elke tak die hij ziet liggen. En er ligt hier nogal wat takketroep op straat. En beukenootjes. En eikeltjes. Kastanjes. En alles wat er maar ligt. Los, los, los. Hij laat ook nog eens alles braaf vallen of spuugt het uit. En als hij eens een keer iets niet laat vallen, dan heeft hij een drol Ik ben apetrots op hem als hij een keer netjes meeloopt als we een andere hond tegenkomen. Het gaat steeds vaker goed, of net niet helemaal goed. Gaat ook nog te vaak fout, maar meestal ligt dat aan degene die we tegenkomen. "Even gedag zeggen" en hup daar gaat de uitschuiflijn weer. "Even snuffelen". Of het loopt gewoon los en komt gewoon op ons af, of de baas nou roept of niet. Luisteren doen ze zelden tot nooit. En afgelopen week kon ik zomaar even een praatje maken met een mevrouw met hond. Bleef hij keurig naast me staan.