[pearlsofpassion]

Weet je waar ik hier in Noorwegen misschien wel het meeste aan moet wennen? Hoe anders er naar het belang van werk wordt gekeken. Soms is dat irritant (als iemand zich weer eens erg makkelijk ziek meldt) en soms is het zoooo heerlijk en verfrissend. Ik appte vandaag mijn eigen baas, dat ik thuis werk en wat later begon omdat ik echt even daglicht en frisse lucht nodig heb. En da’s prima en er is begrip voor.

Flexibele arbeidstijden, op tijd naar huis, minder druk (hoewel ik persoonlijk dat op het moment niet zo merk ) het is echt wel een zegen. En het zette me ook aan het denken over waarom we ons zo op laten jagen in Nederland…

Want uiteindelijk schiet niemand er wat mee op als je jezelf ‘ziek werkt’
Deze kreeg ik ooit toegestuurd van een vriendin: https://www.theschooloflife.com/amsterd ... kig-maakt/

Dat is echt 1000% waar!
Ik vervloek deze helse maatschappij al zowat m'n hele leven. Lijkt me heerlijk als daarvan weg kan.

[pearlsofpassion]

Toen ik nog werkte (ahum) deden we een groot digitaliseringsproject om over te kunnen naar een volledig elektronisch patiëntendossier. Daarvoor werden we ondersteund door product specialisten uit de VS. Daar is een werkdag geen werkdag als die niet tenminste 14 uur per dag duurt geloof ik, dus toen die te maken kregen met onze 8-urige / 5-daagse werkweek waren ze helemaal in shock en dat werd nog wat erger toen ze hoorden hoeveel vakantiedagen en feestdagen we hier hebben waarop de gemiddelde Nederlandse inwoner vrij is. Vooral omdat wij in die uren net zoveel werk gedaan kregen al zij in die veertien. De projectduur is nooit aangepast.

Dus het zal ook te maken hebben met cultuur. Ik zou zeggen: Enjoy!

Nou ja, dat het nog slechter kan wil niet zeggen dat iets goed is.
Daar zou ik me niet op baseren.
Het is trouwens niet enkel nefast voor de werkende bevolking. Ook de toenemende psychische problemen onder kinderen en jongeren zijn daar een direct of indirect gevolg van volgens mij.

Ik hoorde vandaag een bejaarde man klagen dat er bijna geen ouders hun kinderen meer aan school ophalen. Ja, hoe dan, als je allemaal full-time moet werken?
Ik verbaas me er net over dat er nog zoveel mensen wel 's ochtends om 9u en' s namiddags om 15u of 15u30 aan de schoolpoort kunnen staan.
Het zijn dan vaak zelfstandigen die zelf hun uren invullen.

[Siberienne]

Nou ja, dat het nog slechter kan wil niet zeggen dat iets goed is.
Daar zou ik me niet op baseren.
Het is trouwens niet enkel nefast voor de werkende bevolking. Ook de toenemende psychische problemen onder kinderen en jongeren zijn daar een direct of indirect gevolg van volgens mij.

Ik hoorde vandaag een bejaarde man klagen dat er bijna geen ouders hun kinderen meer aan school ophalen. Ja, hoe dan, als je allemaal full-time moet werken?
Ik verbaas me er net over dat er nog zoveel mensen wel 's ochtends om 9u en' s namiddags om 15u of 15u30 aan de schoolpoort kunnen staan.
Het zijn dan vaak zelfstandigen die zelf hun uren invullen.

Die toename van psychische problemen bij de jeugd zie je hier net zo hard. Ik denk dat social media en de toegenomen druk die jongeren ervaren om aan een bepaald beeld te voldoen ook een rol speelt.

Overigens lees ik MillyMols post anders: dat meer uren werken niet altijd mee oplevert.

Wat hier in Noorwegen wel een punt is : ‘Janteloven’ oftewel je kop niet boven het maaiveld uitsteken in het kwadraat. Wat er ook toe leidt dat mensen vastlopen in ‘bore out’

[Kaela]

Ik herken wat Kaio zegt heel erg. Werk je bij een bedrijf waar maar weinig doorgroeimogelijkheden zijn, moet je elk jaar bedenken waar je in wilt groeien en ontwikkelen ppffffff. Afgelopen jaar had ik het makkelijk, ik vond een kind krijgen wel genoeg uitdaging. Komend jaar moet ik weer iets bedenken, blegh. Want ze willen niet horen dat je een bepaald iets beter wil leren ofzo. Nee je moet zo’n beetje ceo willen worden in de komende drie jaar. Ik doe maar gewoon normaal uitvoerend werk hoor, doe even rustig.

[Kaela]

Oke, ander klaagje. Tijdje geleden twee vloerkleden besteld. Drie ontvangen. Oke, ik had de leverancier even moeten mailen, maar ik heb het op zijn beloop gelaten.
Nu mailen ze dat ze de teveel geleverde terug willen. Of ik hem even op wil sturen met een gratis verzendlabel. Ja, volkomen terecht, ik heb niet voor het ding betaald. Maar dan moet ik met een vloerkleed naar de primera sjouwen. Zooooo geen zin aan.

Denk dat ik hem alsnog maar betaal en hou. Dan kan Nina een keer (of honderd) knoeien en leggen we eens een schoon kleed terug.

[pearlsofpassion]

Die toename van psychische problemen bij de jeugd zie je hier net zo hard. Ik denk dat social media en de toegenomen druk die jongeren ervaren om aan een bepaald beeld te voldoen ook een rol speelt.

Overigens lees ik MillyMols post anders: dat meer uren werken niet altijd mee oplevert.

Wat hier in Noorwegen wel een punt is : ‘Janteloven’ oftewel je kop niet boven het maaiveld uitsteken in het kwadraat. Wat er ook toe leidt dat mensen vastlopen in ‘bore out’

Oh ja, dat klopt ook wel.

[pearlsofpassion]

Waarschijnlijk niet het meest betrouwbare platform, maar ik kwam hem tegen en moest aan jou denken, Karin.
Omdat je bekkenproblemen hebt en deze onderzoekers beweren dat de samenstelling van je botten voor altijd verandert na het krijgen van een kind...

https://scitechdaily.com/scientists-dis ... ing-birth/

Het zou me niet verbazen.
Nadat je een kind krijgt, ben je nooit meer hetzelfde. Lichamelijk bedoel ik dan. Maar dat is veel te weinig algemeen geweten vind ik. Ik wist, toen ik zwanger werd, helemaal niet wat een gigantische impact het zou hebben, niet tijdens de zwangerschap en zeker niet voor de rest van je leven. Ik bedoel, je weet wel dat je dikker/tot het uiterste uitgerokken wordt en ochtendmisselijk en kans op zwangerschapsdiabetes om over evt wonden bij de bevalling nog te zwijgen. Maar daar stopt het zowat.
Niet dat die baby eigenlijk basically je lijf overneemt. Niet dat je lijf achteraf nooit meer helemaal hetzelfde zal zijn. Dat je, lichamelijk, echt wel opofferingen voor het leven maakt voor je kind.
Ik zeg niet dat ik het dan niet gedaan had. Maar ik had het graag vooraf geweten. En dan had ik misschien niet zo snel na elkaar kinderen gekregen, dat was toch wat ondoordacht...

Ik vind dat dat wat meer algemeen geweten zou mogen zijn. Dat je lijf echt zwakker is achteraf. Dan zou er wat meer begrip zijn bij problemen. Vanuit jezelf en vanuit de maatschappij. Nu wordt er toch nog vrij vaak gereageerd alsof je een paar weken na de bevalling weer 'normaal' bent.
Vlak erna valt dat begrip vast nog mee. Maar wat met vrouwen met blijvende bekkenproblemen (ik ken zo 2 vrouwen)? Of geheugenverlies (want dat verandert ook blijvend na zwangerschap, de werking van je hersenen)? Hoeveel begrip is daar nog voor, jaren later?
Jammer toch?


En ik vind dat we als vrouwen, op lichamelijk vlak, toch wel aan het kortste strootje getrokken hebben tov mannen, en dat ze daar best wat meer respect en begrip voor zouden mogen hebben ipv er neerbuigend over te doen (wat je, behalve bij jonge vaders, toch nog vaak ziet). Zij zouden het eens moeten doen met die cyclische hormonen en andere vrouwelijke kwalen.
Maar goed, das een andere discussie.

[sam28]

Ik denk dat meespeelt dat jij het voor jezelf ook heel moeilijk te accepteren vind dat je niet kan wat je graag zou willen. Wanneer je dat zelf al moeilijk kan accepteren is het extra moeilijk voor te stellen dat anderen het wel accepteren dat wat je naar beste kunnen doet minder is dan jijzelf zou willen. Die zien dat jij je best doet en dat jij nu extra lief moet zijn voor jezelf zodat je op de langere termijn hopelijk weer meer energie krijgt Probeer dus vooral voor jezelf te zorgen en probeer te accepteren dat je nu niet kan wat je zou willen waarbij je de gestelde grenzen gaat accepteren, hoe enorm moeilijk dat ook is

Dat klopt wel, dat vind ik ook heel erg ingewikkeld en daarin speelt ook mee dat ik niet op mijn moeder wil lijken die gewoon niets meer deed en het slachtoffer uit hing. Dus zal ik doorgaan. Ben wel zo realistisch dat ik wel zie dat ik de komende 2 mnd het rustig aan moet doen dus ondanks de gezelligheid met vrienden, gisteravond op tijd naar huis gegaan en geen alcohol gedronken. En ook ondanks de snijdende kou heel rustig naar huis gefietst en zal ik vandaag met de auto naar mijn nieuwe huis gaan. Ik krijg hulp met verven vandaag.

Dat ademen is inderdaad zo. Mijn personal trainer zei steeds “alu” adem langer uit. Ik merk dat doordat mijn bekken last geeft, mijn adem daar weg wil blijven. Mijn lijf wil mijn bekken wat negeren, net doen alsof het er niet is. Waardoor mijn ademhaling heel hoog gaat zitten en spanning geeft. En mijn herstel hangt een op een samen met… ontspanning. Dus ik doe vaak ademhalingsoefeningen. En inderdaad yoga, al kan ik maar een beperkt aantal houdingen. Dat helpt echt enorm goed, maar in alle hectiek kom ik er te weinig aan toe. Wat ook weer stom is, want beter worden is nu mijn belangrijkste taak.

Ik kan je eerdere bericht op deze pagina niet quoten maar je worsteling klinkt inderdaad herkenbaar met werk/gezondheid/rustig aan doen. Jij hebt daar dan nog een Nina bij.
AH oefeningen doe ik ook wel, met mijn sporthorloge, die zoemt als ik moet in of uitademen. Geen zeurderig tingelmuziekje of stemmetje. Dat trek ik wel.

Goed, als je dus in de overlevings-stand zit, vanwege, stress, een burnout, long-covid of welke andere oorzaak dan ook, reageert je lijf dus anders op zo'n hoge hartslag; hoooolyyyy mooollyyy er is iets levensbedreigends!!! Met als resultaat; laten we vooral na die inspanning alert blijven, want misschien komt er zo nog een noodsituatie!

Ik ga hier later op reageren, om 11u staat de hulp in huis voor de nieuwe deur en ik wil voor die tijd nog even bij de milieustraat langs. Ik heb daar laatst namelijk een goed artikel over gevonden van een neuropsychiater. Maar goed, morgen. Ik wil me namelijk niet teveel haasten.

[Ronald]

Ik herken wat Kaio zegt heel erg. Werk je bij een bedrijf waar maar weinig doorgroeimogelijkheden zijn, moet je elk jaar bedenken waar je in wilt groeien en ontwikkelen ppffffff. Afgelopen jaar had ik het makkelijk, ik vond een kind krijgen wel genoeg uitdaging. Komend jaar moet ik weer iets bedenken, blegh. Want ze willen niet horen dat je een bepaald iets beter wil leren ofzo. Nee je moet zo’n beetje ceo willen worden in de komende drie jaar. Ik doe maar gewoon normaal uitvoerend werk hoor, doe even rustig.

Ik ben in 2001 naar het noorden verhuisd. Weg uit de ratrace die Randstad heet. Inmiddels hier mijn draai aardig gevonden.
Het bedrijf waarvoor ik verhuisd ben, had me niet meer nodig (zeiden ze). Het bedrijf waar ik daarna heen ging, had een aparte manier van facturen sturen. En waar ik nu zit is weer anders.

De eerste tijd werkte ik hier 5 dagen in de week. Tot ik er achter kwam dat ik in plaats van 5x8 ook 4x9 kon werken. Dus elke week gewoon een dag vrij, een dag minder reizen (94 km enkele reis) en meer profijt van mijn reistijd ten opzichte van mijn werktijd.

Inmiddels maak ik gebruik van een regeling "Partiële Arbeidsparticipatie Senioren". Ik ben nu van 4x9 naar 2x9/1x8 gegaan, een totaal van 26 uren per week. Met deze regeling bouw ik elke week ook nog 2 ADV uren op Ik werk dus nu nog maar 63% van mijn oorspronkelijke uren en ik heb daarvoor 10% salaris ingeleverd. Al mijn "ouwelullendagen" ben ik wel kwijt. Maar daar staat tegenover dat mijn weekend woensdagmiddag om 15:00 uur begint.

Op dit moment is het bedrijf bezig met (denk ik) de grootste reorganisatie die ze ooit gedaan hebben. Alle vorige reorganisaties zijn een soort van mislukt, maar men is er heilig van overtuigd dat deze reorganisatie wel gaat lukken. Ik heb daar mijn twijfels over.

En dan komen, vanuit die reorganisatie, van die oproepen: ga omscholen, ga naar informatiedagen, ga dit, ga dat, ga zus, ga zo! De planning is dat de reorganisatie in 2027 voltooid is. Ik durf hier geen vergif op in te nemen. Maar mijn arbeidsovereenkomst eindigt op mijn 67e. En dat is eerder dan de reorganisatie voltooid zou moeten zijn. Dus ik ben gestopt met het achter mezelf aanrennen en het méér, méér, méér wat onze bezielende leiding zo graag heeft. En dat geeft best wel rust in de tent.

Ik heb hierin duidelijk een keuze gemaakt. Als het een beetje meezit, heb ik begin januari een sollicitatiegesprek en ga ik doen wat ik echt leuk vind: mensen opleiden die opgeleid willen worden.

[eelke]

Ik ga hier later op reageren, om 11u staat de hulp in huis voor de nieuwe deur en ik wil voor die tijd nog even bij de milieustraat langs. Ik heb daar laatst namelijk een goed artikel over gevonden van een neuropsychiater. Maar goed, morgen. Ik wil me namelijk niet teveel haasten.

graag, ik ben benieuwd naar het artikel. Maar dat kan óók overmorgen

[Charlie Angel]

Ik ben in 2001 naar het noorden verhuisd. Weg uit de ratrace die Randstad heet. Inmiddels hier mijn draai aardig gevonden.
Het bedrijf waarvoor ik verhuisd ben, had me niet meer nodig (zeiden ze). Het bedrijf waar ik daarna heen ging, had een aparte manier van facturen sturen. En waar ik nu zit is weer anders.

De eerste tijd werkte ik hier 5 dagen in de week. Tot ik er achter kwam dat ik in plaats van 5x8 ook 4x9 kon werken. Dus elke week gewoon een dag vrij, een dag minder reizen (94 km enkele reis) en meer profijt van mijn reistijd ten opzichte van mijn werktijd.

Inmiddels maak ik gebruik van een regeling "Partiële Arbeidsparticipatie Senioren". Ik ben nu van 4x9 naar 2x9/1x8 gegaan, een totaal van 26 uren per week. Met deze regeling bouw ik elke week ook nog 2 ADV uren op Ik werk dus nu nog maar 63% van mijn oorspronkelijke uren en ik heb daarvoor 10% salaris ingeleverd. Al mijn "ouwelullendagen" ben ik wel kwijt. Maar daar staat tegenover dat mijn weekend woensdagmiddag om 15:00 uur begint.

Op dit moment is het bedrijf bezig met (denk ik) de grootste reorganisatie die ze ooit gedaan hebben. Alle vorige reorganisaties zijn een soort van mislukt, maar men is er heilig van overtuigd dat deze reorganisatie wel gaat lukken. Ik heb daar mijn twijfels over.

En dan komen, vanuit die reorganisatie, van die oproepen: ga omscholen, ga naar informatiedagen, ga dit, ga dat, ga zus, ga zo! De planning is dat de reorganisatie in 2027 voltooid is. Ik durf hier geen vergif op in te nemen. Maar mijn arbeidsovereenkomst eindigt op mijn 67e. En dat is eerder dan de reorganisatie voltooid zou moeten zijn. Dus ik ben gestopt met het achter mezelf aanrennen en het méér, méér, méér wat onze bezielende leiding zo graag heeft. En dat geeft best wel rust in de tent.

Ik heb hierin duidelijk een keuze gemaakt. Als het een beetje meezit, heb ik begin januari een sollicitatiegesprek en ga ik doen wat ik echt leuk vind: mensen opleiden die opgeleid willen worden.

Wat ontzettend leuk Ronald, heel veel succes. Geef je een update na het gesprek?

[Kaela]

Ik ga heel hard voor je duimen Ronald! Klinkt als iets wat je heel erg graag wilt en heel erg bij je past.

[Kaela]

En ik vind dat we als vrouwen, op lichamelijk vlak, toch wel aan het kortste strootje getrokken hebben tov mannen, en dat ze daar best wat meer respect en begrip voor zouden mogen hebben ipv er neerbuigend over te doen (wat je, behalve bij jonge vaders, toch nog vaak ziet). Zij zouden het eens moeten doen met die cyclische hormonen en andere vrouwelijke kwalen.
Maar goed, das een andere discussie.

Dat kortste strootje is zeker zo! Het is (bij mij in ieder geval) echt een aanslag op je lijf. Ik kan wel zeggen dat het resultaat er wezen mag, maar mijn lijf is echt niet geschikt voor baby's produceren. Ik blijf er dan ook bij dat ik het nooit weer doe, een keer was geweldig en ook meer dan genoeg.

Maar wat betreft de medische wereld trekken wij ook aan het kortste strootje. Alles wordt voornamelijk onderzocht op mannen en dan komen wij dames aan met ons ingewikkelde hormoonstelsel en allerlei dingen die anders werken omdat wij baby's in ons lijf kunnen hebben en maken. Hoeveel ziektes zijn er in het verleden en worden er nu nog steeds afgeschoven op psyche (en anders gezegd: aanstelleritus) alleen maar omdat ze voornamelijk bij vrouwen voorkomen en nog niet duidelijk is wat er precies is. Ik vind dat best shockerend.

[pearlsofpassion]

Ja, dat is ook zo.
En vreselijk oneerlijk.

[Ronald]

En ik vind dat we als vrouwen, op lichamelijk vlak, toch wel aan het kortste strootje getrokken hebben tov mannen, en dat ze daar best wat meer respect en begrip voor zouden mogen hebben ipv er neerbuigend over te doen (wat je, behalve bij jonge vaders, toch nog vaak ziet). Zij zouden het eens moeten doen met die cyclische hormonen en andere vrouwelijke kwalen.
Maar goed, das een andere discussie.

Ik denk dat als mannen kinderen zouden moeten baren, de mensheid allang uitgestorven zou zijn...