Vanochtend reed er ook al een hoogwerker hier. Ik denk ook voor mijn huis langs. Cato kon ik niet vinden, die had zich verstopt, zielig.

Ze is hyperalert.
Net ook nu ik vandaag vertrek naar de Ardennen voor 6 dagen. Gelukkig is er savonds en snachts vaak iemand in mijn huis.
Verder kom ik er steeds meer achter waarom ik zo reageerde. Het overviel me inderdaad, ik had ze in november verwacht. Dat was namelijk in het invasieve gesprek gezegd; november beginnen met voorbereidingen.
Maar de brief kwam ook op een onhandig moment, mijn pa was jarig die dag en ik zie mijn ouders (gelukkig) niet meer maar op dat soort momenten vind ik het toch pijnlijk. Speelt dan ook mee dat ik deze week jarig ben en mijn ma over een paar weken.
Naast dit alles lijk ik fysiek de bocht gemaakt te hebben met long-covid.
Met long covid wilde mijn hoofd wel maar mijn lijf niet. Nu is dat omgedraaid en ben ik somber, overprikkeld en emotioneel. Alles is me teveel. Alsof de realisatie nu komt dat mijn lijf me in de steek heeft gelaten en wat dat betekent en wat betekent dat dan voor de toekomst als ik weer eens ziek word, of oud word en het me niet meer lukt.
Het voordeel daarvan is dat ik het terrein, dat ik alles stom vind en geen zin heb maar ook dat andere mensen mij vooral stom vinden, meer snap. Met mijn psyche leef ik immers al jaren en weet ik redelijk wat ik moet doen om hier uit te komen.
Maar goed, dan hebben jullie ook wat context waarom ik zo heftig reageerde van de week.

Helaas neemt dit de stress en onveilig voelen niet weg.
Om positief af te sluiten; Gister heb ik toch meegedaan met de Dam tot Damloop met als doel uitlopen. Dat is me zowaar gelukt!!! En nog wel in exact 2 uur!!
Vandaag betaal ik de prijs, ik wilde om deze tijd al in de auto zitten naar de Ardennen maar ben doodop en heb zere voeten. Ook wilde ik Cato ook even een stressloos moment gunnen, die ligt nu eindelijk te snorren op schoot. Ik ga maar eens in de actie.