Een half jaar alweer..ik kan er redelijk mee leven. Hij had absoluut meer pijn gekregen. Was verder achteruit gegaan. De slokdarm verlamming was onomkeerbaar.
Maar soms... moet ik nog even huilen. Ik mis hem zo
Moderators: Lizzy, Charlie Angel, eelke
Envie schreef: ↑za 04 sep 2021, 16:32 Vandaag een half jaar geleden dat we afscheid namen van onze lieve Collin.
Een half jaar alweer..ik kan er redelijk mee leven. Hij had absoluut meer pijn gekregen. Was verder achteruit gegaan. De slokdarm verlamming was onomkeerbaar.
Maar soms... moet ik nog even huilen. Ik mis hem zo
Daar mag je toch best om huilen? Zelfs al kun je er redelijk mee leven.
Dat moment zie ik nog zo vaak voor me 
Envie schreef: ↑di 07 sep 2021, 20:22 Ik zat eens op een avond lekker door zijn vacht te kroelen en vertelde hem zachtjes dat hij best al oud was en dat er een dag zou komen....Maar dat hij dan misschien wel naar een hemel ging, waar ik dan op een mooie dag ook kom..zodat we voor eeuwig samen zouden blijven met alle anderen die we zijn verloren. Ineens maaide hij met zijn poot over mn arm en ik zag een brede grijns op zn toet.Oh wat ontroerend. Ik geloof wel dat ze dat begrijpen. Als het dan niet letterlijk is, dan wel met hun intuïtie. Mooi.
Alsof hij me begreep
eelke schreef: ↑do 07 okt 2021, 07:38 Hier alweer bijna 5 maanden verder. Het is raar hoe snel dat gaat, maar aan de andere kant ook alweer zo lang geleden lijkt.
Het gemis zelf zakt niet, maar het lukt wat beter mee om te gaan. Maar het blijft; thuis komen in een donker leeg huis, de wandelingetjes niet meer, dat warme lijf tegen je aan op de bank, en steeds maar dat gevoel dat ik wat vergeet. Dat ik op tijd naar huis moet. Maar ja, er is niks meer om te vergeten, en er is niks meer om voor naar huis te moeten
Jemig wat zit zo'n hond in je systeem verankerd.
KarenH schreef: ↑do 07 okt 2021, 08:12Ja, dat klopt denk ik wel. Hoewel ik ook nog wel weer van toen met Gijs, dat het ineens raar was, met 1 hond lopen, etc. Maar je hebt dan nog wel de routine van uitlaten, eten geven, en zorgen voor. Het was wel heel stil toen. Gijs maakte altijd geluid, ook als ie sliep.
Volgens mij gaat het nooit over, er komt een korst op de wond die je er af en toe vanaf stoot. Het scheelt als je nog een hond hebt, niet het gemis, maar de routine en het zorgen voor dat je hebt.
het is nu niet alleen dat mijn huis zonder hond is, maar óók nog zonder hondenspullen (ik heb er inmiddels wel het vertrouwen in dat ik de hondenharen nog wel een tijdje blijf tegen komen 
).eelke schreef: ↑do 07 okt 2021, 07:38 Hier alweer bijna 5 maanden verder. Het is raar hoe snel dat gaat, maar aan de andere kant ook alweer zo lang geleden lijkt.
Het gemis zelf zakt niet, maar het lukt wat beter mee om te gaan. Maar het blijft; thuis komen in een donker leeg huis, de wandelingetjes niet meer, dat warme lijf tegen je aan op de bank, en steeds maar dat gevoel dat ik wat vergeet. Dat ik op tijd naar huis moet. Maar ja, er is niks meer om te vergeten, en er is niks meer om voor naar huis te moeten
Jemig wat zit zo'n hond in je systeem verankerd.
KarenH schreef: ↑do 07 okt 2021, 11:50 Om de een of andere reden zijn Pr1mo's haren verdwenen, het is ook duidelijk veel minder stoffig in huis.Oh absoluut. Ik vind mijn nieuwe huis ook veel geschikter voor een hond dan mijn oude huis. Ze had het hier geweldig gevonden. Lekker buiten keutelen, grasveldje achter het huis, luchtjes, ruimte. Maar het is niet anders, het is gewoon zo.
Ronald, dat zal toch ook wel een beetje bitter-zoet zijn, je hond zit in je hart en hoofd en de foto's gegrift, maar ze is nooit geweest waar jij nu bent.
Ik wilde al de tijd dat ik weer in Nederland ben weer terug naar Italië, maar nu Pr1mo er niet meer is geloof ik niet dat ik dat nog wil. Dat hoort zo bij hem. Dat afsluiten van periodes is erg lastig.
Dikke knuffel voor ieder die dat nodig heeft.
