Moderators: Lizzy, Charlie Angel, eelke
Siberienne schreef: ↑di 07 apr 2020, 20:10 Het punt is wel dat je als buurvrouw niks kunt. Als iemand echt heftig Corona heeft is er zuurstof nodig of beademing - of palliatieve hulp met morfine. Als er geen zorgverleners meer zijn, sterven deze mensen een nare dood.Als er geen medisch handelen mogelijk is, kun je als buurvrouw aanwezig zijn om de ander te steunen. Dat is wat ik bedoel. Ik heb mensen, soms na maandenlange lijdensweg, samen met collega's bijgestaan in het proces van doodgaan. Je kunt niks beter maken. Alleen maar daar zijn, toch denk dat dat prettig is voor de persoon. Prettiger dan alleen zijn.
Ik denk dat het niet meer dan menselijk is dat mensen dan bang worden om zelf ook ziek te worden. Zeker als de zorg ingestort is en ze geen garantie meer hebben dat ze geholpen kunnen worden.
En er is nog zo’n nare statistiek; In Italië zijn 12.000 artsen besmet geraakt en tot nu toe 87 overleden. 10% van het medisch personeel is ziek thuis. Als de zorgverleners gaan uitvallen, krijg je ook een leuke vicieuze cirkel.
Men denkt dat herhaalde blootstelling aan veel virus ook het risico op ernstig ziek worden vergroot. Ook in China zijn relatief veel artsen getroffen.
Als je eigen collega, voorheen gezond, op de IC belandt, dan heeft dat ook enorme mentale impact. En toch geeft personeel het niet op. en als dan zo’n knakker van een Jensen loopt te blaten ’virusje’ dan zou ik hem graag uitnodigen om mee te komen helpen op de IC. Paar extra handjes maar dan wel echt stoer en zonder mondkapje. (cynische modus weer uit)
pearlsofpassion schreef: ↑di 07 apr 2020, 22:02 Je vergeet het punt dat ook 40-50ers in het ziekenhuis belanden. Ze gaan er op dit moment zelden aan dood, maar als er geen plaats meer zou zijn in het ziekenhuis wordt dat een heel ander verhaal. Dan kan je er, als 45 jarige (maar ook 30er of jonger) zomaar aan dood gaan...Ik schrijf dan ook dat ik er van uitga dat ik meer risico loop dan een jongere persoon. En dan heb ik het over ernstig ziek worden of doodgaan. Ik twijfel zelfs of ik wel naar de ic wil als ik ernstig ziek zou worden. Dat klinkt misschien raar op mijn leeftijd maar dat proces is verschrikkelijk en het is idd maar de vraag hoe je eruit komt. Ernstig ziek zijn is natuurlijk sowieso verschrikkelijk. Het is dan kiezen tussen twee kwaden.
Dat zijn geen uitzonderingen, die die ziekhuiszorg nodig hebben.
Om nog maar te zwijgen van wat je er fysiek aan overhoudt als je het wel overleeft. Ook nu er nog plaats is in de ziekenhuizen is er geen sprake over wie er nog restschade heeft, maar dat zal een aanzienlijk aantal personen zijn. Die daar misschien de rest van hun leven de gevolgen van moeten dragen.
Je zal maar een jong sportief persoon zijn die na zo'n besmetting nooit meer een stevige inspanning kan doen omdat hij longschade oploopt.
Kaela schreef: ↑di 07 apr 2020, 19:22 Ik vind het heel vervelend als werk en prive in elkaar over gaan. Als dat vanuit mijn fotografie is, dan vind ik dat ook al lastig. Ik heb dan continu het gevoel dat ik nog wat moet. Maar omdat dat van mezelf is, heb ik ook controle over hoe vaak dat voorkomt.Dank voor je uitleg. Ik had nog nooit echt nagedacht over die scheiding tussen werk en privé. Kan me indenken dat dat een probleem kan opleveren voor veel mensen.
Voor mijn werk in loondienst, vind ik het dus fijn dat dat werk letterlijk op het werk is. En dat wanneer ik naar huis ga, thuis 100% niet werk is. Enige wat ik thuis meekrijg is de whatsapp groepsapp, maar mijn team is daar in de regel vrij spaarzaam in, dus dat vind ik oke.
Wat ik nu een voordeel vind, is dat ik meer vrijheid heb in wanneer ik mijn uren werk. Dus als ik vandaag een uurtje langer werk en morgen een uurtje korter, is dat prima. Normaal moet ik daar toestemming voor vragen. Ook mijn tijden zijn vrijgegeven. Dus ik begin smorgens wanneer ik wakker ben en ontbeten heb en neem nu elke middag lunchpauze zo lang als ik wil. De ene keer een half uurtje om alleen even een broodje te eten, de andere keer gaan we boodschappen doen of wandelenen neem ik 1 tot 2 uur pauze. En als ik me heel erg moe voel (ik slaap al jaren heel erg slecht en zit nu weer in een periode dat ik elke dag om 4 uur wakker ben en dan in de loop van de ochtend instort), dan kan ik zelf even een powernap doen. Hoe vaak ik op het werk niet roep dat ik behoefte heb aan een powernap! Dus dat soort vrijheden bevallen me wel. En de rust, minder prikkels. Al vind ik dat, nu ook de rest van ons sociale leven weg is gevallen, wel een beetje te rustig.
Wat ik dan wel voor me zie, als we tzt hopelijk een dag of misschien twee per week thuis mogen werken, is dat ik dan thuis alleen administratief werk zal doen en geen klantcontact zal hebben. Want op onze afdeling dat kan heel erg pittig zijn. En momenteel is het met de verhalen over wat mensen nu overkomt echt loodzwaar en alleen thuis eigenlijk niet te doen. Geen collega's die je steunen, geen collega's om na een zwaar gesprek even mee om pauze te gaan, geen grapjes en lolletjes om de balans te houden. Heel eerlijk, ik weet ook niet zo goed hoe lang ik dit thuis vol ga houden. Er wordt veel gesproken over de zorgmedewerkers en de trauma's die zij oplopen, maar ik vrees dat dat voor veel rand beroepen die er zijdelings mee te maken krijgen (en daar totaal niet voor opgeleid zijn of in begeleid worden) ook in meer of mindere mate geldt.
Boeffie Blafmans schreef: ↑wo 08 apr 2020, 07:20 Ik schrijf dan ook dat ik er van uitga dat ik meer risico loop dan een jongere persoon. En dan heb ik het over ernstig ziek worden of doodgaan. Ik twijfel zelfs of ik wel naar de ic wil als ik ernstig ziek zou worden. Dat klinkt misschien raar op mijn leeftijd maar dat proces is verschrikkelijk en het is idd maar de vraag hoe je eruit komt. Ernstig ziek zijn is natuurlijk sowieso verschrikkelijk. Het is dan kiezen tussen twee kwaden.Dan begrijp ik eerlijk gezegd je eerste punt niet.
pearlsofpassion schreef: ↑wo 08 apr 2020, 07:47 Dan begrijp ik eerlijk gezegd je eerste punt niet.Welk eerste punt bedoel je?
Wil jij dan moedwillig dat risico lopen? Is dat wat je zegt?
Nou, ik niet...
pearlsofpassion schreef: ↑wo 08 apr 2020, 07:47 Nou, ik niet...Overigens is er geen goed of slecht in dit soort situaties, hè. De één maakt andere keuzes dan een ander. De één staat er anders in dan een ander. Dat mag en kan allemaal. Het leven van de ene persoon is ook totaal anders ingericht dan dat van een ander en dus nauwelijks te vergelijken. Ik heb bij voorbeeld geen kinderen en ik weet zeker dat ik daardoor alleen al anders tegen dingen aan kijk dan veel mensen met kinderen. Om maar even één ding te noemen. Iig, als jij iets niet wilt doen, maar een ander wel, en er is geen regelgeving die dat in de weg staat, dan is dat zo. Uiteindelijk moeten we allemaal zelf onze weg vinden om met de dingen om te gaan.
Boeffie Blafmans schreef: Welk eerste punt bedoel je?Dit punt:
Boeffie Blafmans schreef: ↑di 07 apr 2020, 15:17 Klopt het dat je dit zegt vanuit een soort uitgezoomde positie? Dus niet kijkend vanuit je eigen wereldje, je eigen emoties en de mensen die jij om je heen hebt en lief hebt, maar als een soort blik op de totale mensheid? Want dan ben ik het wel met je eens. Tot nu toe althans. Want grotendeels treft dit virus tot nu toe volgens mij vooral ouderen en anders zwakkere mensen (los van uitzonderingen) en geen enorm groot percentage op de totale mensheid bekeken. En als je bedenkt dat we hier met hoeveel biljard rondlopen, wat best heel veel is, en wat naar mijn mening best iets té veel is, en als je bedenkt dat een virus een natuurlijk mechanisme is om een in aantal groot uitgegroeide soort wat in te dammen, dan kun je het wel zo stellen. Tot nu toe. Bekijk ik het vanuit mijn kwetsbare ouders en man, dan wordt het een emotioneel betrokken verhaal natuurlijk. Voor jou waarschijnlijk ook.Wat wil je hier dan eigelijk zeggen? Dat het allemaal wel meevalt, zelfs op wereldniveau bekeken?
