[Pauline]

En dan beginnen we nu aan het eerste Joep-loze jaar, raar.....

[Borke]

Vanochtend gingen wij samen in weer en wind met motregen wandelen. Op precies hetzelfde moment zeiden we tegen elkaar dat het net was of Sofi meeliep - bizar.
Wij zijn helemaal niet van dat spirituele...

Ik dank dat wat je zo dierbaar was nooit uit je gedachten verdwijnt, of het nou mijn ouders, mijn oma, katten of honden zijn. Hoe meer verdriet en gemis, des te meer liefde heb je gekend en dat is dan ook weer mooi...

[Eef+Stippels]

De nacht was erg raar.. De afgelopen 14 jaar was er steeds een lawaaierige dober (of twee) bij, die het vuurwerk wel even zou(den) verjagen. Nu alleen maar stilte.. Bella vond het erg fijn om zo'n stoere zus te hebben, dat stelde haar gerust. Xindy is een goed voorbeeld maar Bella kan zich niet echt aan haar optrekken.

[Lil]

Pffff er was een tijd dat ik een hond had die mij hielp en nu ben ik degene die mijn honden moet ondersteunen. Ik mis hem enorm; altijd gehoorzaam, altijd extreem vriendelijk, maar extreem waaks indien nodig. Echt de combi die normaal onmogelijk is. Ik mis het ongecompliceerde. Nooit hoeven nadenken waar je gaat wandelen en wanneer, omdat je hond nooit problemen veroorzaakt. Ik mis het meenemen van een hond op terras en in restaurant en op bijv een jaarmarkt die niet te druk is (ik kan zelf niet tegen drukte). Net alsof ik een hulphond mis; een maatje die mij emotioneel steunt. Met Boris erbij was alles ok, zonder hem moet ik er opeens zelf oplossen...

Ja, het gemis is nu na een jaar (was 23 december exact een jaar) echt enorm. Soms lijkt het wel steeds meer te worden. Gelukkig kan ik ook heel vaak lachen om de mooie herinneringen. Mijn goudstuk lacht mij nog elke dag toe. Ik denk dat hij die enorm grote lichtvlek aan de hemel is. Dat is hij vast samen met mij pa, want pa stuurde als hij op reis was altijd een grote heldere ster naar mij toe.

[Ronald]

Ik dacht dat ik het een redelijk plekje gegeven had. Maar met dit topic blijkt het toch iets anders te zijn.

Mijn kanjer, mijn soulmate, mijn snor, mijn zoenert... mijn alles...

[Sigbrid]

Wij hebben geheel onverwacht Nick ( de blauwe bull) verloren begin februari.
Dit heeft best een grote impact gehad binnen mijn gezin . Gelukkig heb ik er nog 3 waaronder zijn ouder halfzus Lara , zijn enige echte maatje Baco en de wannebebull Diva . Wat heeft Baco het ondanks de andere 2 moeilijk gehad , hij miste zijn vriend echt en jankte weken lang elke nacht precies op de plek waar Nick zo onverwacht overleed . Inmiddels is de roedel weer in balans en kunnen we toch alweer regelmatig over deze bull met zijn Hongaarse gebruiksaanwijzing en zijn streken lachen . Maar hij word nog elke dag gemist .

Verstuurd vanaf mijn SM-G903F met Tapatalk

[me and my boys]

Weirdo al jaren niet meer....als ik zijn verhaal vertel dan rollen de tranen weer over mijn wangen...
Zimba een jaar geleden...wat hebben wij intens de laatste maanden geleefd met elkaar..
We hebben op tijd samen afscheid genomen ...van het strand, van ons paleisje..van t park en zimba heeft heel bewust afscheid genomen van mij....pppff als ik aan zijn laatste avond denk.... saampjes waren we....duidelijker kon ie t niet meer maken maar wat was t zwaar...
Met zo ontzettend veel liefde denk ik terug aan de jongens die ik mis...Ramon(die jullie niet hebben gekend) Weirdo en Zimba...zij zitten diep zeer diep in mijn hart...
Mijn onderschrift zegt alles...

[Pauline]

Facebook kan je soms ook zo mooi "te grazen nemen" met zijn herinneringen.... 3 jaar geleden op 2 januari.., een dollende, racende, pestende Joep.

[smulpaap]

Ik denk dat deze voor velen van ons wel van toepassing is

Afscheid nemen is met zachte
handen dicht doen wat voorbij is
en verpakken in de goede
gedachten ter herinnering.

[Anne in Zweden]

Als eigenaar van een hond van 13 en van 12,5 jaar oud word ik erg geraakt door alle mooie, warme verhalen in dit topic, waar zoveel liefde uit spreekt... Ik kan me er nog geen voorstelling van maken hoe het is om zonder m'n heren verder te moeten, maar als ik naga hoe zwaar ik het al had toen we onze zwerfpoes Moeke moesten laten gaan dit jaar, dan vrees ik het ergste... Ik wil iedereen nog een keertje veel kracht toewensen bij de verwerking van het verdriet.

[Siberienne]

Ik denk dat deze voor velen van ons wel van toepassing is

Afscheid nemen is met zachte
handen dicht doen wat voorbij is
en verpakken in de goede
gedachten ter herinnering.

Prachtig

[Eef+Stippels]

Vandaag moest ik even naar ons oude huis. Toen ik de sleutel in het slot stak kon ik zweren dat ik yindra hoorde blaffen, net als voorheen

[Pauline]

Vandaag moest ik even naar ons oude huis. Toen ik de sleutel in het slot stak kon ik zweren dat ik yindra hoorde blaffen, net als voorheen

Herkenbaar... Joris blaft amper als er iemand voorlangs loopt, maar in mijn hoofd blaft Joep dan net als anders.

[Eef+Stippels]

Herkenbaar... Joris blaft amper als er iemand voorlangs loopt, maar in mijn hoofd blaft Joep dan net als anders.

[pearlsofpassion]

Ik had het vannacht plots erg lastig.
Ik dacht aan Raf, mijn grijze konijntje dat ik al zo lang had en in juli overleed.

Ik heb vorig jaar 6 konijntjes verloren waarvan 5 in een half jaar tijd. Mijn hele groep van 4 en dan nog 2 van de nieuwe groep.
Ik mis ze toch wel heel erg.
Allemaal op hun manier maar toch verschillend. Met Gijs vb heb ik vrede. We hebben zo lang gevochten en het was gewoon genoeg. Hij was te ziek.
Maar de twee laatste konijntjes vind ik vreselijk. Stomme coccidiose. Ik weet nog altijd niet hoe het is kunnen gebeuren. Het is zo snel gegaan ze hebben beide met een dikke week verschil naar de DA geweest en daar nog een week gevochten. Om het veel beter te doen en dan plots toch dood te vallen.
Bij de laatste, Senne, had ik er zo genoeg van dat ik zelfs hier geen topic meer geopend heb. Ik heb het lang min of meer ontkent, kon het niet accepteren. Eigenlijk nog altijd niet...

Ik heb er nog steeds geen vrede mee. De 4 overgebleven konijntjes hebben dan wel geen ruzie meer maar het zijn ook niet echt dikke vrienden. Het zijn net 4 individuen. De 2 die weggevallen zijn, hielden de groep zo wat bij elkaar en waren zo leuk. De hele sfeer van de groep is weg...

Ik mis Raf ook nog steeds zo erg. Hij was mijn once-in-a-lifetime konijntje. Al had ik het gevoel dat Senne ook wel eens zo'n klik zou kunnen geven als we elkaar hadden kunnen leren kennen. Alleen hebben we daar nooit de kans voor gekregen.