Moderators: Lizzy, Charlie Angel, eelke
Siberienne schreef:dan ga ik even ongenuanceerd mijn visie geven....
Dan kan ik nog een heel genuanceerd verhaal op gaan hangen met waar de toename van de diagnose van autisme mee te maken kan hebben, maar eerlijk gezegd denk ik "verspilde moeite".
pluk schreef:dan ga ik even ongenuanceerd mijn visie geven....En de druk van de maatschappij waarbij je erg veel meer moet waardoor mensen die 'vroeger' zonder stempel hadden kunnen functioneren nu ineens wel onderuit gaan.
de toename van diagnoses van autisme komt volgens mij door 2 zaken: meer algemene bekendheid en dus alertheid op autisme in de medische wereld en ouders die bij een kind dat 'anders' is sneller het medische circuit in gaan.
Siberienne schreef:Maar dan moet je als patiënt misschien ook zo eerlijk zijn en zeggen dat je niet meer met die arts verder wil. Een arts kan niet weigeren een patient te behandelen. Dat trekt de relatie wel heel scheef dan, vind je ook niet?Ja, als patiënt heb je dan ook de plicht vind ik, om dat te communiceren. Ik vind dat een arts in een spoedgeval niet mag weigeren maar daarbuiten wel. Zo zal het niet werken maar zo mag het van mij wel. Om ook te praten in extreme voorbeelden: vrouw stopt met controles tijdens de zwangerschap omdat ze niet op één lijn komt met haar dokter. Vrouw is in barensnood, gaat toch naar het ziekenhuis: dan vind ik dat een arts niet mag zeggen 'sorry mevrouw, u wilde hier niet komen.' En dat mag dus ook niet.
Een behandelrelatie heet niet voor niks een relatie. Het is geen inkopen doen bij de supermarkt, daar is het toch net wat te belangrijk voor lijkt me. Ik denk dat veel artsen nog wel het gevoel hebben dat zij de expertise hebben en weten wat de beste behandeling is. Dat er inderdaad soms meer oog mag zijn voor de route die een patient kiest. Artsen zijn geneigd te willen helpen en te willen handelen: op de handen zitten is moeilijk. Maar te eisen dat een arts niet betrokken mag zijn bij de keuze voor de behandeling vind ik het andere uiterste. Zeker als het niet alleen om een patient zelf gaat, maar ook om een andere betrokken partij, zoals een kind.
Praktijkvoorbeeld (extreem, maar dat zijn nou eenmaal de voorbeelden waar de boel op scherp wordt gezet)Ja, als er niets legaals is wat hij kan doen, dan is dat zo. En tuurlijk zit die arts dan met een dikke vette kater thuis aan het einde van die dag. Maar als een arts begrijpt dat het leven van dat kind niet zijn verantwoordelijkheid was maar dat terug kan leggen bij de ouders, dan blijft het bij een hele flinke kater. Dat er dan nazorg moet zijn voor zo'n arts vind ik wel, maar dat is iets anders. Het is nog steeds geen reden om dan maar voor de ouders te verzwijgen dat je een bloedtransfusie gaat doen (bijvoorbeeld).
Orders zijn Jehova getuigen. Kind heeft bloedtransfusie nodig. Mag niet van hun geloof. Ok, de dokter moet het kind dan maar dood laten gaan? Immers, vrijheid van de ouders.
Hope schreef:Ja, als er niets legaals is wat hij kan doen, dan is dat zo. En tuurlijk zit die arts dan met een dikke vette kater thuis aan het einde van die dag. Maar als een arts begrijpt dat het leven van dat kind niet zijn verantwoordelijkheid was maar dat terug kan leggen bij de ouders, dan blijft het bij een hele flinke kater. Dat er dan nazorg moet zijn voor zo'n arts vind ik wel, maar dat is iets anders. Het is nog steeds geen reden om dan maar voor de ouders te verzwijgen dat je een bloedtransfusie gaat doen (bijvoorbeeld).maar hoe zit het dan met het zelfbeschikkingsrecht van het kind? die wil misschien wel blijven leven?
eelke schreef:En de druk van de maatschappij waarbij je erg veel meer moet waardoor mensen die 'vroeger' zonder stempel hadden kunnen functioneren nu ineens wel onderuit gaan.Anderzijds zijn er ook heel wat mensen die door de diagnose net kunnen leren te functioneren in de maatschappij terwijl die vroeger gewoon als lastige kinderen bestempeld werden en hun eigenheid maar moesten onderdrukken of uitgesloten werden.
eelke schreef:En de druk van de maatschappij waarbij je erg veel meer moet waardoor mensen die 'vroeger' zonder stempel hadden kunnen functioneren nu ineens wel onderuit gaan.en de druk van ouders om al het gedrag van hun kind te verklaren door een diagnose
pluk schreef:maar hoe zit het dan met het zelfbeschikkingsrecht van het kind? die wil misschien wel blijven leven?Klopt, ook in dit geval is uiteindelijk het kind uit de ouderlijke macht gezet via een rechterlijke machtiging. De arts mag dat nooit zelf besluiten - en dat is denk ook wel goed.
overigens kan de arts gewoon behandelen zonder toestemming van de ouders in dit geval, zijn enkele rechtszaken over geweest en het levensreddend handelen prevaleerde hier telkens boven het rekening houden met levensovertuiging van de ouders
pluk schreef:en de druk van ouders om al het gedrag van hun kind te verklaren door een diagnose
hoe vaak ik niet hoor dat iemands kind hoogbegaafd, hoogsensitief, beelddenker, autistisch, ADHD-er, etc is (of juist niet maar dat iemand anders dat heeft geopperd)...
off topic: de druk vanuit ouders vind ik sowieso echt enorm
juristen bij mij op kantoor behandelen zaken van ouders die de school juridisch willen aanpakken omdat is geadviseerd nog een 3e jaar kleuterschool te doen, HAVO advies is gegeven ipv VWO, omdat kindlief een slecht rapport heeft, etc
echt te bizar voor woorden in 9 van de 10 gevallen
Siberienne schreef:Klopt, ook in dit geval is uiteindelijk het kind uit de ouderlijke macht gezet via een rechterlijke machtiging. De arts mag dat nooit zelf besluiten - en dat is denk ook wel goed.ik bedoelde een acute situatie waarin is gehandeld buiten de wens van de ouders. Zij hebben de arts aangeklaagd maar ze werden dus in het ongelijk gesteld. er was dus geen tijd voor ontzeting uit de ouderlijke macht vanwege de noodsituatie
De ouders hebben hier overigens aan mee gewerkt, want wilden hun kind ook niet verliezen. Maar zelf toestemming geven betekende voor hen ook uit hun gemeenschap gezet worden.
Hope schreef:Ja, als patiënt heb je dan ook de plicht vind ik, om dat te communiceren. Ik vind dat een arts in een spoedgeval niet mag weigeren maar daarbuiten wel. Zo zal het niet werken maar zo mag het van mij wel. Om ook te praten in extreme voorbeelden: vrouw stopt met controles tijdens de zwangerschap omdat ze niet op één lijn komt met haar dokter. Vrouw is in barensnood, gaat toch naar het ziekenhuis: dan vind ik dat een arts niet mag zeggen 'sorry mevrouw, u wilde hier niet komen.' En dat mag dus ook niet.
Maar geeft mevrouw continu aan iets anders te wensen dan de arts tijdens de controles en die arts kan daar niet mee leven vind ik het redelijk dat hij zegt: 'ik denk dat een andere arts beter bij uw wensen past'.
Een behandelrelatie is in de basis een ongelijkwaardige relatie en dat moet ook zo blijven. Godzijdank zijn er scherpe regels voor wat er niet kan/mag tussen een arts en een patiënt. Een arts mag van mij zo betrokken zijn als hij wil, zolang hij maar geen keuzes gaat opleggen. Dat doet hij ook wanneer hij informatie achterhoudt wanneer daarnaar gevraagd wordt en dat vind ik niet oké. Artsen moeten begrijpen dat ze een hulpvraag krijgen, geen verantwoordelijkheid voor keuzes die de ander maakt. Als een arts er echt niet mee kan leven dat een kind niet wordt gevaccineert dan zit die arts er emotioneel te dicht op en vind ik dat een punt van aandacht. Ook artsen mogen blijven groeien en ontwikkelen.
Ja, als er niets legaals is wat hij kan doen, dan is dat zo. En tuurlijk zit die arts dan met een dikke vette kater thuis aan het einde van die dag. Maar als een arts begrijpt dat het leven van dat kind niet zijn verantwoordelijkheid was maar dat terug kan leggen bij de ouders, dan blijft het bij een hele flinke kater. Dat er dan nazorg moet zijn voor zo'n arts vind ik wel, maar dat is iets anders. Het is nog steeds geen reden om dan maar voor de ouders te verzwijgen dat je een bloedtransfusie gaat doen (bijvoorbeeld).
pluk schreef:ik bedoelde een acute situatie waarin is gehandeld buiten de wens van de ouders. Zij hebben de arts aangeklaagd maar ze werden dus in het ongelijk gesteld. er was dus geen tijd voor ontzeting uit de ouderlijke macht vanwege de noodsituatieja dat kan ook nog gebeuren inderdaad.
pluk schreef:ik was eigenlijk naar iets anders aan het zoeken, maar kwam dit tegen. Misschien interessantDit is dan wel weer zo iets waarin je ook moet geloven. En eerlijk is eerlijk, na wat ik gezien heb bij Nelson geloof ik dit dus niet, dat je vaccinaties kan ontstoren met korrels. Met alle respect voor de mensen die dat wel doen natuurlijk. In mijn ogen: als je een vaccinatie wil laten ontstoren zal dat gebeuren omdat er klachten zijn. Zijn er die echt van de vaccinatie dan krijg je dat naar mijn idee niet meer goed, het immuumsysteem is om zeep.
http://www.allesoverhomeopathie.nl/kind ... aties.html
Siberienne schreef:Nou ik denk het een gedeelde verantwoordelijkheid is. De patent komt met een hulpvraag - de arts heeft een (zelfs wettelijke) verplichting om hulp te verlenen. Ik ben het niet met je eens dat een arts een in zijn ogen onverstandige keuze zomaar moet accepteren. Die mag best zijn best doet om iemand te overtuigen. Tenslotte is zij ook mede verantwoordelijk voor de goede afloop.Hier verschillen we van mening. Ik wil geen arts die mij wil overtuigen. Een arts mag zijn mening geven, mag mij zeggen dat hij mijn keuze onverstandig vindt en dit onderbouwen, daar moet het bij blijven. De rest is aan mij. Dat bedoel ik met dat de uiteindelijke verantwoordelijkheid bij mij als patiënt ligt. Natuurlijk heeft de arts de verantwoordelijkheid zijn kennis en mening over te brengen. Daar vraag ik en betaalt de maatschappij de arts ten slotte ook om/voor. En er is uiteraard de verantwoordelijkheid voor een eventuele behandeling.
Het gaat trouwens ook niet over bang zijn: het gaat wel over betrokkenheid bij een medemens. Ik denk dat een arts als mens het knap moeilijk kan hebben als een patiënt besluit om een pad in te slaan dat hij onverstandig of zelfs gevaarlijk acht.Dat is dan het probleem van de arts. (even bot gezegd) Die zal dat moeten leren loslaten.
Waar dokters wel soms wanhopig van worden zijn patiënten die redeneren zoals jij hier lijkt te doen. Ik vat het even samen hoe ik jouw posts over autisme en vaccinatie lees;Het rijtje hierboven geeft vooral aan dat ik zoekende ben. Maar niet zozeer zoekende naar een antwoord op deze specifieke vraag. Ik heb geen kinderen en hoef geen beslissing te nemen over wel of niet vaccineren. Ik ben hier dus slechts zijdelings mee bezig. Vandaar dat ik aangeef dat het open ligt. Ik kijk er vooral naar vanuit het vraagstuk hoe belangen verstrengeld zijn in onze maatschappij in het algemeen en hoe dat zijn uitwerking heeft op onderzoek, beleid en het denken in het algemeen. Daarvoor kijk ik vooral naar alternatieve geluiden, waar onderwerpen voorbij komen die nauwelijks behandeld worden in de reguliere media. Waaronder een kritische blik op vaccineren. Ik neem makkelijk de visies van verschillende kanten in mij op, als het over autisme gaat, de uitleg van iemand met ervaring die zegt dat het niet kan, geluiden vanuit de industrie en overheid die dit lijken te bevestigen en ook de onderbouwing van mensen die nog steeds overtuigd zijn dat het wel kan. Die zaken kunnen prima in mijn hoofd naast elkaar bestaan, zonder dat ik het een aanneem en het ander afwijs of andersom. Als ik meer geneigd ben alternatieve geluiden te posten, is dat omdat er al genoeg mensen zijn die geluiden vanuit de gevestigde orde benadrukken. En ik heb al wat te veel zaken diepgaand uitgepluist zien worden waarin er een totale verdraaiing van feiten wordt voorgesteld waardoor een arts met een alternatief inzicht is geruïneerd. Net zo frustrerend als het voor jou kan zijn dat mensen iemand als Wakefield blijven noemen, zo frustrerend vind ik het als mensen hun ogen sluiten voor de spelletjes die gespeeld zijn/worden.
- iemand heeft je uitgelegd dat het biologisch niet kan (de moeder van een autistisch kind)
- de bron die aangehaald wordt over het verband tussen autisme en vaccins is bewezen frauduleus en onbetrouwbaar
- latere onderzoeken hebben geen enkel verband aangetoond
- maar een man (die keer op keer bewezen heeft nou geen bron van genuanceerde en juiste informatie te zijn) roept het weer. Dus ja, misschien is er toch iets van waar.
- laten we een "open mind' houden want misschien is het toch wel mogelijk
En daar heb ik dus moeite mee, dat vind ik geen logische manier van denken.
pluk schreef:dan ga ik even ongenuanceerd mijn visie geven....
de toename van diagnoses van autisme komt volgens mij door 2 zaken: meer algemene bekendheid en dus alertheid op autisme in de medische wereld en ouders die bij een kind dat 'anders' is sneller het medische circuit in gaan.
eelke schreef:Dat lijken mij hele terechte visies.
En de druk van de maatschappij waarbij je erg veel meer moet waardoor mensen die 'vroeger' zonder stempel hadden kunnen functioneren nu ineens wel onderuit gaan.
