Jemig, als het B12 gehalte de (of een mede) oorzaak is.. !! Met de info uit de links - verder weet ik er niets van - zou ik de proef zeker op de som nemen!
Ik zat gisteravond hierover te denken en herinnerde me toen ineens een situatie van jaren geleden. Ik trainde wekelijks met een vriend en onze honden. Aansluitend maakten we lange wandelingen (of als we erg veel te praten hadden, dan verviel de hele training, dwaalden we gewoon uren pratend door de bossen/duinen). Op een dag vertelde hij me dat hij zich ziek gemeld had wegens burn-out en onder behandeling was gegaan bij een psycho-therapeut. Ik was verrast, had niets gemerkt van burn-out klachten en nooit dingen gehoord waarvan ik dacht dat professionele hulp misschien verstandig zou zijn. Het deed mij erg twijfelen over wat voor contact we dan eigenlijk hadden. Hoe was het mogelijk tenminste wekelijks, uren lang, samen over persoonlijke dingen te praten en geen benul te hebben dat de ander kennelijk stevige problemen heeft..? Ik zette me over die gevoelens heen en luisterde naar wat er aan de hand was.
Hij vertelde met de therapeut te praten over zijn jeugd en hoe zijn ouders hem hadden ontmoedigd om zijn oorspronkelijke beroepskeuze te volgen. Als jochie had hij een beroep geambieerd waarvan de kans dat je er daadwerkelijk en boterham mee kunt verdienen zeer gering is. Zijn ouders hadden om die reden hem gestimuleerd een studie te volgen met meer kansen op een vaste, betaalde baan. Je kunt van dat advies vinden wat je wilt, maar het is niet onbegrijpelijk en jemig.. toch niet iets om voor in therapie te hoeven..?? Hij had een fantastische baan, iets waar hij echt met passie over vertelde, na een studie in de richting van zijn interesse, dus ik begreep het probleem niet.
Ik besloot dat ik kennelijk een deel van hem totaal niet kende en begreep. De therapie ging door, want de burn-out klachten hielden onverminderd aan. Tot - na lánge tijd - hij wakker werd met verlammingsverschijnselen! Toen volgde medisch onderzoek naar of er wellicht fysieke oorzaken waren voor al die 'burn-out' klachten en bleek het niet zijn jeugd te zijn die dat allemaal veroorzaakte, maar LYME! Het is overigens gelukkig goed afgelopen: succesvol behandeld ondanks de late diagnosticering én werk kunnen behouden ondanks de langdurige ziekte.
Enfin, ik moest aan deze geschiedenis denken n.a.v. de mogelijke oorzaak (van een deel) van de klachten. 'k Heb járen gestreden binnen de psycho-sociale hulpverlening om éérst lichamelijke oorzaken uit te sluiten vóór aan te nemen dat het psychische oorzaken heeft. Het is (tenminste in mijn werkgebied) enorm verbeterd in de loop der jaren. Maar als ik dan zo iets hoor/lees.. dan is er niets verandert. Dan is "Ik weet het niet 1,2,3" een reden om er de diagnose "psychisch" op te plakken en kom daar maar weer vanaf!
Meis, ik hóóp eigenlijk dat B12 een rol speelt, zodat er hopelijk gauw verbetering bereikt kan worden en langs een relatief eenvoudige weg..
