Lizzy schreef:
Ik denk ook dat honden zeker net zoveel of misschien zelfs meer overlast verzorgen. Ze poepen op straat, ze blaffen. Ik ken meer terror-honden dan terror-katten. Ik ken er eerlijk gezegd niet 1, een terror-kat.
Maar, het feit blijft dat er ontzettend veel katten aangereden worden.
Van een dierenarts FB pagina:
Geloof mij, dit is bijna lopende-band-werk.
En ik vind het lastig te begrijpen hoe je heel erg veel van je kat kunt houden en toch dit soort risico's durft te lopen. Want jouw kat kan zomaar de volgende zijn. En deze kat is gelukkig opgehaald. Hoeveel liggen er twee dagen naast de weg te creperen en langzaam dood te gaan?
Ik vind je kat vrij los laten lopen vergelijkbaar met je hond, die niet goed luistert en zonder riem, uit te laten langs een 80 km weg.... Ik twijfel er niet aan dat jullie van je dier houden hoor, echt niet. Maar feit blijft dat dierenambulances (vraag het hen zelf maar) heel veel aangereden katten ophalen. Zelden honden. En ik vind dat katten vaak een heel hoge prijs moeten betalen voor de vrijheid die ze krijgen. En als dierenliefhebber vind ik dat verdrietig (net zo verdrietig als een zwaan die op de weg wordt aangereden hoor).
Ik gun katten ook hun vrijheid. Buitenlucht. Zonlicht. Ik gun ze echter ook een lang en gezond leven, zonder vermorzelt te worden door een stalen ros. En als je je kat geen veiligheid kunt bieden buiten, moet je er dan een nemen? Wordt daar niet erg licht over gedacht? Ik weet dat platte tekst lastig is: geloof me, dit is niet vinger wijzend of beschuldigend bedoelt. Ik zou oprecht graag willen weten wat je hier van vindt, van wat ik schrijf.
Hier kan ik me spijtig genoeg ook heel erg in vinden.
Ik moet nog vrijwel elke keer dat ik uitleg waarom mijn tuin percé een nieuwe omheining moest en waarom zo hoog, mezelf verdedigen dat ik mijn katten niet op straat wil laten. De meeste reactie die je krijgt is: een kat komt toch wel altijd terug?? Ze bedoelen, een kat verdwaalt toch niet en komt uit zichzelf terug naar huis. Men gaat ervanuit dat dat de reden is, zoals bij een konijn of dergelijk.
En dat is niet veroordelend bedoeld van die mensen, maar je katten loslaten is nu eenmaal wat je doet en dat niet doen is iets waar 99% van de mensen nog nooit van gehoord heeft of aan gedacht. En dat is ook niet zo vreemd, want weinig mensen lopen ermee te koop als ze hun kat binnenhouden of een klein fortuin uitgeven om hun tuin catproof te maken. Je krijgt dan zo'n geschokt gezicht terug en de mensen kunnen niet wegstoppen dat ze denken dat je goed getikt moet zijn.
Het merendeel van de mensen is er ook van overtuigd dat het toch verloren moeite is en dat een kat overal overheen raakt. Tja, gewoon 2 meter hoge afsluiting is niet genoeg, uiteraard, maar er zijn echt wel zaken waar ze niet overheen klimmen. Soms heel erg lastig (ik heb weet van heel wat kat-acrobaten, die je verbeelding tarten), maar goed, meestal valt het wel op te lossen.
Het heeft mij ook een tijd geduurd om het in te zien. Ik heb zelf net zo fel voor het loslaten van katten ge-ijvert als andere mensen hier. Dat je een kat ongelukkig maakt met op te sluiten, dat het een risico is dat het waard is enz...
Een vergelijking die uiteindelijk me aan het denken heeft gezet is dat je een kleuter van 4 ook niet alleen op straat laat spelen. Zelfs niet als het een speelstraat is. Je zorgt dat er een volwassene een oogje in het zeil houdt. Of je laat een kind van 5 ook niet alleen naar school fietsen. Op een bepaalde leeftijd moet je ze loslaten, je kinderen. Dat vond ik op dat moment dus ook over katten: je moet ze loslaten als je ze graag ziet. Maar een kat kan je geen verkeersregels leren of leren waar ze wel of niet mogen lopen. Katten blijven kleuters. Ze worden nooit tieners.
Zowat op hetzelfde moment betrapte ik me erop dat ik Cuzco's castratie aan het uitstellen was (hij vertoonde nog helemaal geen tekenen van sexuele maturiteit), uit angst dat hij overreden zou worden. Ik probeerde alles wat ik kon om hem te leren niet naar voor, naar straat te lopen, en in tussentijd dacht ik nog even te wachten met castreren om te zien of het me zou lukken. Ik hield er als het ware rekening mee dat hij binnen de maand of twee onder een auto zou eindigen en dat het dan weggesmeten geld was. En toen viel mijn euro: WAAR WAS IK IN GODSNAAM MEE BEZIG? Beestje was verdorie 7 maand oud en ik hield vreselijk veel van hem! Dat kon zo toch niet?
Cuzco binnenhouden was op dat moment geen optie want toen werd hij letterlijk depressief. Hij had vrijwel geen eetlust, en geloof me, dat is NIET normaal; wilde niet spelen, ging op zijn eentje in een hoekje liggen. Niet normaal voor een kitten.
Kleintje wilde niet met hem spelen, wilde hem nog niet zien of ruiken op dat moment, ze houdt niet van kittens. Cuzco kwijnde gewoon weg als ik hem de hele dag binnenhield bij een kat waar hij dolgraag bij wilde zijn, maar die hem niet in de buurt wou.
Niet lang daarna is hij eens aangevallen geweest door een buurtkat (waarbij we hem ook bijna kwijtraakten), en toen durfde hij zelfs niet meer buiten. Maar daarmee was hij nog steeds niet gelukkig binnen.
Dus moest er een oplossing komen en dat is dan Luis geworden. Luis is nooit vrij buiten geweest (die was nergens bang van, dus was het voor mij meteen duidelijk dat dat geen optie was) en Cuzco dus ook niet meer vanaf het moment dat Luis er was. Kleintje is nog een paar maand buiten geweest, maar dat bemoeilijkte haar acceptatie van de jongens (ontwijkgedrag) en op een bepaald moment werd ik bang dat ze gewoon niet meer terug binnen zou komen om hen te ontwijken. Dus bleef ze een tijdje later ook gewoon permanent binnen.
Kleintje is dus tot ze 6 was vrijwel altijd buiten geweest overdag. Op een paar maanden na een verhuis na. Haar moeder is voor mijn ogen overreden na die ene keer dat ze buiten kwam op een jaar (was vrijwillig binnenkat), haar broer op een keertje gewoon verdwenen. En blijkbaar was dat nog niet voldoende om mijn ogen te openen. Ik was mij er simpelweg niet van bewust dat niet buiten laten een optie was voor een kat. En dat heeft dus erg veel klappen in mijn gezicht gekost om me dat te doen inzien. En ook echt in discussie gaan op een kattenforum.
Kleintje is 1 van die uitzonderlijke katten die om 1 of andere reden nooit een straat oversteekt. Het heeft haar een jaar geduurd eer ze een fietspad over durfde. En die eigenschap heeft haar vast het leven gered...
Ik krijg er tranen van in mijn ogen, als ik eraan denk, hoeveel geluk ze heeft gehad.
Als je een tijdje op een kattenforum rondhangt, dat zie je zoveel leuke kittens die binnen het jaar hun dood vinden op de weg. Dat went gewoon nooit. Je volgt die katjes mee, je hebt misschien zelfs heel wat raad gegeven en hebt ze zien opgroeien. En dan halen ze nog geen jaar...
Er worden heel wat katten die buiten lopen meer dan 10 jaar, soms zelfs kunnen ze van ouderdom sterven. Maar er zijn er ook heel wat die hun eerste verjaardag nooit halen. Gemiddeld wordt een kat die buiten loopt 5 jaar. Dat wil zeggen dat mijn katten allemaal, volgens de odd's, al dood zouden moeten zijn. Ale, Luis volgende maand...
Als ik daaraan denk, ben ik blij dat ze hier gewoon oud kunnen worden... 5 jaar buiten genieten, kan volgens mij niet goedmaken voor de 15 jaar die ze verliezen.
Tja risico's heb je overal, en wat ik al zei, als blijkt dat mijn katten ineens achter elkaar doodgereden worden krab ik me nog wel eens achter m'n oren. Maar tot die tijd lopen mijn katten gewoon buiten. 
Ik ben van '94, dus nee, geen jaren '60 '70 mentaliteit van 'toen kon het ook'. Dan inderdaad jaren '90 '00 mentaliteit. Maargoed ik blijf me verdedigen zo. 
Buren hebben toen toch maar besloten dat tuin afzetten onvoldoende was voor hun kat) maar ben ik dan een slechte kattenmoeder?
