Het ergste lijkt achter de rug. De aproxia doet, samen met tramadol én paracetamol zijn werk. Ik ga zo aan het eten, dit kan ook voor mijn maag nooit goed zijn.
Liggen is nog steeds verre van fijn maar op zich wel vol te houden nu. Ik ben suf! Sow!
Maar ja, dat kan ook niet anders en beter suf dan met zoveel pijn. Ademhaling is rustig nu.
De tandarts wordt zo ook ingelicht. Die is nog niet klaar met ons, de nazorg is echt dramatisch. Hechtingen te strak, geen spoelmiddel, niet te bereiken na 17.00 uur en het gebit is niet schoongemaakt en dat was wél de afspraak. Dat kan ook echt niet bij bewustzijn dus daar ben ik mooi klaar mee.