Moderators: Lizzy, Charlie Angel, eelke
Borke schreef: Het "mooie" van een ziekbed, is dat het je de kans geeft om goed afscheid te nemen.Ik kan er niks moois in zien. Misschien als het ziekbed niet zo pijnlijk is en/of bij iemand op flinke leeftijd voor wiens gevoel het leven "af" is. Maar verder....jonge mensen willen niet dood en willen geen afscheid nemen en als dat ziekbed inhoudt dat er zo vreselijk geleden moet worden dat je als kind of partner moet gaan hopen dat de dood voor je geliefde maar snel komt dan is er geen gesprek of mooi momentje wat dat nog goed maakt.
Volgens mij is dat niet alleen voor de nabestaanden zo, maar ook voor de stervende.
Angelique schreef: Ik kan er niks moois in zien. Misschien als het ziekbed niet zo pijnlijk is en/of bij iemand op flinke leeftijd voor wiens gevoel het leven "af" is. Maar verder....jonge mensen willen niet dood en willen geen afscheid nemen en als dat ziekbed inhoudt dat er zo vreselijk geleden moet worden dat je als kind of partner moet gaan hopen dat de dood voor je geliefde maar snel komt dan is er geen gesprek of mooi momentje wat dat nog goed maakt.Ja.... dat zie ik hier ook...
......maar voor mij persoonlijk als nabestaande opteer ik voor een acute hartstilstand. Geen lijden, geen wetenschap van eindig hebben enz. Dat schrikmomentje kom je als nabestaande wel overheen.
miik schreef: Ja.... dat zie ik hier ook...Dat zal mede komen omdat een ieder die dit voor het eerst meemaakt niet het volledige besef heeft wat "zo lang mogelijk" voor een lijdensweg kan zorgen. Dat leven geen leven meer is als je ligt te verrekhannessen op bed. Het is natuurlijk wel fijn als zoals jouw moeder nog een tijd kan voorthobbelen zonder al teveel klachten en dat er nog dingen gedaan kunnen worden die men noodzakelijk acht. Maar dat laatste stukje....wat er voor zorgt dat mensen die allemaal zo lang mogelijk willen leven omdat dat nu eenmaal de aard van het beestje is, ervoor kiezen om eruit te stappen, die ga je willen missen als kiespijn.
Er is grote kans dat het hart van mn moeder stopt omdat er in het hartzakje ook kankercellen zitten... en ik zou het - hoe erg ook- "ok" vinden.
Ik geloof dat de rest van de familie (incl.mn moeder zelf) daar anders over denkt, en dat vind ik wel moeilijk....
Maar van mij hoeft het ook niet "zo lang mogelijk" te duren....
Angelique schreef: Ik kan er niks moois in zien. Misschien als het ziekbed niet zo pijnlijk is en/of bij iemand op flinke leeftijd voor wiens gevoel het leven "af" is. Maar verder....jonge mensen willen niet dood en willen geen afscheid nemen en als dat ziekbed inhoudt dat er zo vreselijk geleden moet worden dat je als kind of partner moet gaan hopen dat de dood voor je geliefde maar snel komt dan is er geen gesprek of mooi momentje wat dat nog goed maakt.Ik vind je verhaal verder prima, maar dit vind ik een hele vervelende opmerking. Mijn oom lag plotseling dood naast mijn tante en nee, ze is er niet overheen gekomen. Mijn vader lag meerdere keren bijna dood naast mijn moeder en zelfs dat bijna is vrij moeilijk te verteren.
Mijn vader is ondertussen al 29 jaar dood, 49 jaar, kanker, lijdensweg...geen mooie momentjes want mijn vader was boos, boos omdat hij op deze leeftijd uit het leven werd gerukt met zoveel mensontering en pijn. Na 29 jaar zijn die beelden van die lijdensweg nog niet weg hoor, ze zijn voor altijd onlosmakelijk verbonden met mijn vaders leven. Tuurlijk verdwijnen ook daar de scherpe randen van, maar voor mij persoonlijk als nabestaande opteer ik voor een acute hartstilstand. Geen lijden, geen wetenschap van eindig hebben enz. Dat schrikmomentje kom je als nabestaande wel overheen. De overledene heeft nergens meer weet van, dus die zal het verder boeien natuurlijk dat die geen afscheid heeft kunnen nemen. Zeker als je die persoon dan in beeld kan houden zoals die altijd was...vol in het leven, druk met hobby, sport of andere liefhebberijen.
En wat Ellen ook al zegt, vader wist heus wel dat er van 'm gehouden werd, daar moet je als naaste niet zo'n ziekbed voor nodig hebben om dat kenbaar te maken.
Ga eens met je naasten om zoals je met je honden omgaat...iedere dag knuffels, waardering en zoenen te over......stort die morgen tijdens een wandeling in elkaar heeft die altijd geweten dat je van hem/haar hield.
. Het is ook nog maar zooooo kort geleden 
Kaela schreef: Ik vind je verhaal verder prima, maar dit vind ik een hele vervelende opmerking. Mijn oom lag plotseling dood naast mijn tante en nee, ze is er niet overheen gekomen. Mijn vader lag meerdere keren bijna dood naast mijn moeder en zelfs dat bijna is vrij moeilijk te verteren.Sorry, het was natuurlijk niet mijn bedoeling om te kwetsen, het kwam bij mij wat voort uit de gruwel dat ik soms lees dat je bijna dankbaar moet zijn om zo'n ziekbed mee te maken...want dan kom je tot van die mooie momenten. Ik bedoelde ook niet dag het gemis dan minder of minder verdrietig zou zijn, enkel dat voor mij een schrikmoment beter te verteren is dan een lijdensweg.
Doodgaan is gewoon ruk en de manier waarop kan op allerlei verschillende manieren (een soort van) mooi of verschrikkelijk zijn. Laten we dat in ieder geval niet voor een ander gaan bepalen.
Ellen, sterkte. Geef jezelf de tijd en vooral: geef jezelf liefde. Je hebt gedaan wat je kon.
Angelique schreef: Ga eens met je naasten om zoals je met je honden omgaat...iedere dag knuffels, waardering en zoenen te over......stort die morgen tijdens een wandeling in elkaar heeft die altijd geweten dat je van hem/haar hield.Dit is het allerbelangrijkste wat er is!!!! Vergeet nooit om je geliefden te laten weten hoe geliefd ze zijn.
Angelique schreef: Ik kan er niks moois in zien. Misschien als het ziekbed niet zo pijnlijk is en/of bij iemand op flinke leeftijd voor wiens gevoel het leven "af" is. Maar verder....jonge mensen willen niet dood en willen geen afscheid nemen en als dat ziekbed inhoudt dat er zo vreselijk geleden moet worden dat je als kind of partner moet gaan hopen dat de dood voor je geliefde maar snel komt dan is er geen gesprek of mooi momentje wat dat nog goed maakt.Dit dus.....
Mijn vader is ondertussen al 29 jaar dood, 49 jaar, kanker, lijdensweg...geen mooie momentjes want mijn vader was boos, boos omdat hij op deze leeftijd uit het leven werd gerukt met zoveel mensontering en pijn. Na 29 jaar zijn die beelden van die lijdensweg nog niet weg hoor, ze zijn voor altijd onlosmakelijk verbonden met mijn vaders leven. Tuurlijk verdwijnen ook daar de scherpe randen van, maar voor mij persoonlijk als nabestaande opteer ik voor een acute hartstilstand. Geen lijden, geen wetenschap van eindig hebben enz. Dat schrikmomentje kom je als nabestaande wel overheen. De overledene heeft nergens meer weet van, dus die zal het verder boeien natuurlijk dat die geen afscheid heeft kunnen nemen. Zeker als je die persoon dan in beeld kan houden zoals die altijd was...vol in het leven, druk met hobby, sport of andere liefhebberijen.
En wat Ellen ook al zegt, vader wist heus wel dat er van 'm gehouden werd, daar moet je als naaste niet zo'n ziekbed voor nodig hebben om dat kenbaar te maken.
Ga eens met je naasten om zoals je met je honden omgaat...iedere dag knuffels, waardering en zoenen te over......stort die morgen tijdens een wandeling in elkaar heeft die altijd geweten dat je van hem/haar hield
Dit dus....
Mijn pa kon
vanaalst schreef: Dit dus.....
Pa had eventueel ook een andere optie maar hij hing zo aan t leven en aan ons
Nu denken we weleens. ...als ie had geweten wat hem te wachten stond.....alhoewel zijn laatste woorden zeggen genoeg
Angelique schreef: Sorry, het was natuurlijk niet mijn bedoeling om te kwetsen, het kwam bij mij wat voort uit de gruwel dat ik soms lees dat je bijna dankbaar moet zijn om zo'n ziekbed mee te maken...want dan kom je tot van die mooie momenten. Ik bedoelde ook niet dag het gemis dan minder of minder verdrietig zou zijn, enkel dat voor mij een schrikmoment beter te verteren is dan een lijdensweg.Geeft niet. Ik denk dat het voor iedereen in elke situatie anders is. Soms kan afscheid heel mooi zijn en kunnen de laatste gesprekken heel waardevol zijn. Soms is het vreselijk en blijf je knokken met wat er in dat laatste stukje gebeurt is. Doodgaan hoort zo ontzettend bij het leven, maar afscheid nemen doet zo'n pijn.
Tuurlijk hebben we het niet voor het zeggen en moeten we het doen met wat je op je bord krijgt. Maar laten we ook het ook niet trachten op te hemelen naar iets moois....wat het misschien soms kan zijn, maar heel vaak ook niet. Net als dat jouw tante niet over dat schrikmoment heen kwan en anderen na het schrikmoment toch denken...hij/zij heeft niet hoeven lijden, geen weet gehad. Dan ben je nog steeds verdrietig, maar al wel over het schrikmoment heen.
