Vandaag voor het eerst een klein stapje vooruit bij mijn moeder. Ze heeft eindelijk wat gedronken dat er ook in bleef! En we hebben een klein blokje over de afdeling ge
wandeldschuifeld. Blij mee

!
En die lieve, lieve oude Sammerd heeft vandaag weer een heldendaad verricht: ze heeft een klein jongetje van zijn hondenangst afgeholpen. Ik breng haar elke dag als ik naar het ziekenhuis ga naar vrienden van mijn ouders (die ik al mijn hele leven ken), en die hebben sinds vandaag hun kleinzoon van 4 te logeren. Hij is helaas panisch voor honden. Ze hadden hem al wel voorbereid dat Sam zou komen, en hem ook verteld dat ze een 'oude oma' is.
Toen ik kwam liep hij met een angstig gezichtje met een grote boog om haar heen. En toen ik een paar uur later terug kwam, was hij hele verhalen tegen haar aan het vertellen. Oma en hij hadden met Sam gewandeld (die daar niet altijd meer even veel zin in heeft op de heenweg, de terugweg gaat een stuk vlotter

), en hij wist ook te melden dat ze wel geplast maar niet gepoept had (dat laatste was zichtbaar een teleurstelling voor hem

). Hij was steeds een stukje dichterbij gekomen en had haar uiteindelijk heel voorzichtig geaaid. Toen ze hem daarop een lik gaf, was hij om: Sam is nu zijn vriendin

.
Toen we weggingen zat met zijn opa achter in de tuin bij een houtvuurtje maar kwam hard aangerend om Sam uit te zwaaien. 'Dag Sam, tot morgen, doeiiiiii'. Zooooo ontzettend zoet

. Morgen maken we er maar een foto van, want anders gaat zijn moeder het niet geloven, zei oma.