Maxi's 3-tal schreef:
Jullie en Sofi zijn gewoon enorm ver gekomen, daar kun je trots op zijn!
Ja, poedels eten vaak ook slecht ja. Bij Charlie heeft alle stress natuurlijk ook geen goed gedaan, hij is ook echt een gevoelige hond. Maar het is wel fijn om te zien hoe hij zich hier steeds fijner op zijn plek voelt. Zie al zijn streken weer terugkomen en zijn pretbekkie.
Ik kan me inderdaad nog herinneren dat jij ook een poedel wilde.
We zijn ook trots op haar, ze is nu een leuke blije hond met nauwelijks issues.
Heb je voor Charlie wel eens iets alternatiefs geprobeerd?
Magnetiseur, dierentolk?
Ik heb daar niets mee, maar heb er wel wat aan gehad met Sofi!
@ Judith, sterkte met je moeder, ik hoop dat het snel wat beter gaat.
@ Plien: kekke hondentaxi voor meneer! Lekker grote wielen ook.
Wat je zegt over je moeder herken ik wel.
Bij mijn moeder (schoonmoeder ook trouwens) had ik op het laatst echt de wens dat het of veel beter werd, of dat het lijden eindigde.
Met mijn moeder had ik veel over de dood gesproken, ik wist dat ze niet meer wilde leven en dat begreep ik en gezien de lijdensweg wilde ik dat ook niet voor haar.
Van Leo hoorde ik dat ze wilde blijven leven om nog de laatste keer mijn verjaardag mee te maken (mocht hij niet zeggen, maar ik was blij dat ik het wist).
Ik heb haar toen gezegd dat mijn mooiste verjaarscadeau was als ze gecremeerd was voordat ik jarig was.
Als ik het zo lees dan staat het heel bot, maar het was een heel mooi gesprek.
Kort daarna kreeg ze op haar verzoek forse sedatie, daarvoor hebben we nog een leuke middag gehad en kort voor mijn verjaardag was ze gecremeerd.
Het hielp ons om het uit te spreken en mijn moeder was tot het laatst gelukkig mentaal nog net zo krachtig als altijd. Dus we konden ook zo praten samen.
Ik hoop dat jouw moeder zichzelf weer wat hervindt, dat maakt het iets minder moeilijk.
En toch... die 11 dagen in de hospice, dat we elke dag bij haar waren, ik koester die in mijn herinneringen als een mooie tijd
