Helaas gaat het sinds een week of twee slechter met Arie :-(
Het ging nét de goede kant op (hij groeide weer goed en werd zelfs wat minder geel) toen hij twee weken geleden gebeten werd door een mier. Het zijn niet de kleine zwarte miertjes die overal rondlopen, maar het zijn grote lichtbruine mieren die ik nog nooit eerder heb gezien. Die stekebeesten lopen ook in het gras, waar onze poezen heel graag liggen te soezen. Iedereen weet inmiddels dat je een blokje om moet als die mieren verschijnen maar Arie dus niet. Hij vindt ze overheerlijk en likt ze aan de lopende band op.
Maar we hebben dubbele pech omdat Arie na elke beet (van welk insect ook) zieker wordt, hij is een grote allergie aan het opbouwen. De apis-melifica helpt niet meer, nu moet Arie de prednison hebben, dan blijft de ellende wat meer beperkt. Maar van de eerste steek heeft hij zo'n klap gehad dat hij meteen af ging vallen en gisteren vond onze DA dat hij geler is dan ooit, en zijn gewicht is in twee weken 180 gram naar beneden gekelderd.
Omdat Arie nog steeds zeer actief, vrolijk, levenslustig, sociaal, en heeeel erg blij met elke dag die weer mag beginnen. Hij staat 's morgens aan ons bed (op het onmogelijk vroege tijdstip van 05.30) en begint eerst zachtjes aan het dekbed te trekken, als dat niet helpt stopt hij zijn neus in een van de vier mensenoren en zet de spinmachien op maximaal. In het zeldzame geval dat er dan nog geen menselijke interactie aan het ontstaan is, duwt Bobbes zijn snuit met behoorlijke kracht tegen mijn snuit (niet zo heel vaak) of tegen de fruut van Frits (het vaakst gelukkig lol) en doet dat net zo lang tot een van zijn personeelsleden het bed uit komt. Bobbes gaat dan kwa spinnen in overdrive, steekt zijn staart omhoog met een sierlijke krul aan het eind en haast zich met zijn magere billetjes alvast naar beneden, helemaal opgewonden en klaar voor een nieuwe dag!
Hij geniet zo enorm van alle spannende gebeurtenissen zoals het jagen op stekebeesten (helaas), een gesprekje aangaan met een kat uit de buurt die altijd bij de tuinhek wacht tot Bobbes zich meldt om de dagelijkse beslommeringen te bespreken.
Een paar dagen geleden liep ik met Arie in mijn armen een blokje om (hij kan best zelf wandelen, en loopt ook keurig mee maar rondgedragen worden is een veel groter feest) en kwam het "dienstmeisje" van de buurpoes vragen of Bobbes "op de koffie" wilde komen want ze had kattenmensen op bezoek.
Dus daar gingen we, Bobbes als een prins van hoge adel rechtop zittend op mijn arm. Bij buuf mocht hij loslopen, en in plaats van een beetje wantrouwend in een hoek te gaan zitten ging Arie (wel geel maar beslist niet gek) het aanwezige bezoek een voor een af, een big smile op zijn gele snoet en liet zich luid spinnend door iedereen uitgebreid knuffelen. Daarna een wat haastig loopje naar de keuken (voordeel van onze rijtjeshuizen, de keuken van de buuf ziet er precies zo uit als de keuken van onze Raggies en wijzelf) omdat hij een etensbakje had geroken. Groot was zijn vreugde toen bleek dat de buurpoes veilig buiten was, en het bakje gevuld met iets dat voor mij onherkenbaar was, maar door Arie als een zes gangen diner gedoopt werd.
Binnen een paar minutem was dat bakje leeg, en Arie eigenlijk ook, maar dan kwa energie.
Hij kroop weer lekker op mijn arm, ik bedankte buuf voor de gratis maaltijd en we gingen naar huis. Het kost Bobbes dan twee dagen om bij te trekken, twee dagen van heel veel slapen. We,moeten hem dan echt wakker maken voor zijn natje en droogje want anders slaapt hij gewoon door.
Maar juist vanwege alles dat ik hier heb beschreven vind ik dat we Arie álle kansen moeten gunnen om te genezen. Hij heeft zo'n sterke zin in zijn leven dat we geen andere keus hebben.
Zou Arie de moed opgeven, pijn krijgen of nergens zin meer in hebben san wordt het een andere situatie maar nu hebben we in een lang gesprek met onze dierenarts besloten om met Arie naar Maurice Zandvliet (als ik zijn naam goed heb) van de Wagenrenk.
Dinsdag kunnen we al met Arie terecht voor een consult en er is gelijk een echo ingepland.
Gelukkig is Arie helemaal verslaafd aan auto ritjes, op voorwaarde dat hij bij mij op schoot (wel in zijn mandje maar zonder deksel) mag zitten op pole position als bijrijder. Dan steekt hij zijn aandoenlijke magere gele koppie omhoog en begint hij aan zijn zoveelste fluitconcert, dat hij afwisseld met spinnen en zorgzame lieve likjes aan mijn oor en als hij er bij kan neemt hij het rechter oor van Frits ook even mee.
Na een half uurtje wordt hij moe, en dan "vraagt" hij om zijn knuffeldoekje dat hij mee mocht nemen toen hij van de fokker naar ons verhuisde. Even kneden en dan kr ult hij zich om mijn hand en valt in diepe slaap.
Ik ben erg blij dat we zo snel terecht kunnen en wat ik van de website van de Wagenrenk heb gelezen, zijn we daar aan het goede adres.
Toch zou ik het fijn vinden als er forumleden zijn die al eens bij de Wagenrenk zijn geweest en hoe hun ervaring was (ik hoef geen namen te weten, maar elke ervaring die iemand wil delen is zeer welkom)
En verder heb ik nig een vraag over de voeding. Arie moet vanaf 0.00 nuchter zijn terwijl we pas om 14.00 de afspraak hebben. Hij heeft al zo weinig reserve, zo lang muchter blijfen doet hem zeker geen goed dus ik wil hem zo rond 04.00 nog iets lichtverteerbaars geven. Ik weet alleen niet wat, iemand een idee? Een vette rat of dikke gerbil zal de echo zeker verstoren, maar iets vloeibaars zoals bijvoorbeeld Vyo moet toch wel kunnen?
Of is jullie advies om hem nuchter te houden vanaf middernachtm zoals de Wagenrenk wil??
Oh ja, kunnen we "commentaar" verwachten omdat onze katten, en dus ook Arie, op barf/kvv hebben staan? Dan kan ik me daar ook een beetje op voorbereiden ;-)
Alvast iedereen heel erg bedankt voor het dorworstelen van deze lap tekst, en mog veel meer bedankt als je een reactie hebt.
,omenteel kan ik wel een steuntje in de rug gebruiken ;-)
Groetjes,
Elise
