Toen mijn Kleintje nog maar heel kleine ontsteking had op haar tandvlees (klein rood randje) ging ze al grommen op gewoon spiervlees. Bot had ik dus helemaal kunnen vergeten.
Ze at toen brok en aangezien ik van iemand de tip gekregen had hen wat rauw vlees te voeren, kwam ik met kip aanzetten. Dat zag Kleintje helemaal zitten (van geur en smaak) en viel erop aan, maar door haar tandjes kreeg ze het dus niet gekauwd en het deed haar zichtbaar pijn. Daardoor merkte ik pas dat ze iets aan haar tanden had (was echt maar nauwelijks zichtbaar).
Ik heb ze toen heel fijn gesneden maar dan nog werd er gegromd.
Na haar gebitssanering ben ik lapjes vlees blijven geven als tandenborstel (en zo uiteindelijk op BP terechtgekomen) en ook zelfs kippenvleesbotjes, en toen had ze daar geen probleem meer mee. Het lag dus eerst aan de tanden en na de sanering had ze geen pijn meer.
Mijn voorkeur zou uitgaan naar eerst laten saneren en dan over op barf.
Gewoon voor de kat in kwestie.
Je kan natuurlijk testen of hij wil knagen, maar echt doorduwen als hij pijn heeft in de hoop dat de plak en ontsteking verdwijnen, zou ik niet doen. Gewoon omdat hij de pijn kan gaan linken met barf en als hij het dan gaat weigeren, krijg je hem daarna vast veel moeilijker overtuigd. En ook omdat het toch niet nodig is om hem pijn te laten hebben. Eerst gebit schoonmaken, zodat je met een schone lei kan beginnen, en daarna mooi onderhouden met barf, zou dan mijn advies zijn.
Ik zou ook opletten met hem lang met ontstekingen te laten rondlopen, zelfs al heeft hij geen pijn. Ontstekingen op het gebit (en andere ook hoor) zijn typisch zaken die erg op de nieren inwerken en op termijn nierfalen kunnen veroorzaken. Dus hoe langer hij ermee blijft rondlopen, hoe meer risico daarin.
Aangezien nierfalen de tweede grootste doodsoorzaak is bij katten en de meesten het op latere leeftijd ontwikkelen, is dat toch iets om rekening mee te houden en zuinig mee om te springen.
