[Borke]

Wow! Ik heb Borke niet persoonlijk gekend, maar ik heb het idee dat je schrijft zoals hij was: prachtig en vastberaden, stabiel en nuchter!
Ik ben blij dat jullie schitterende herinneringen aan hem hebben.

Borke was een enorm stabiele hond met enorm veel lichaams expressie en daardoor gemakkelijk te lezen, wat erg fijn is bij je eerste hond.

Wat ik zo bijzonder vind in het delen van onze ervaringen, is dat heel veel mensen hier op BP hem persoonlijk kenden, maar het doet me wel wat dat mijn verhalen ook hen raken die Borke niet kenden.

[Stef@nie]

Pff jeetje, wat is dit vreselijk snel gegaan
Heel veel sterkte met dit enorme verlies

[Ellie]

Is er hier ook een In Memoriam? Ik zie het nergens staan... Ik heb in deze rubriek al een beejte verteld over Pamoek, mijn hondje van 7 maanden die door een hartstilstand na een geslaagde operatie is overleden en op 7 juli hebben we de oude Ollebol laten inslapen: een labrador van 14½ jaar. NU ik dit heb gelezen en er zoveel los komt, wil ik graag een plaatsje voor hun hebben... waar kan dat het beste?

Ik ben nogal van slag geraakt door dit verhaal... wat moet dit verschrikkelijk zijn!

[millyckk]

Borke was een enorm stabiele hond met enorm veel lichaams expressie en daardoor gemakkelijk te lezen, wat erg fijn is bij je eerste hond.

Wat ik zo bijzonder vind in het delen van onze ervaringen, is dat heel veel mensen hier op BP hem persoonlijk kenden, maar het doet me wel wat dat mijn verhalen ook hen raken die Borke niet kenden.

Jij hebt hem door je verhalen en door je ervaringen te delen,  "levend" gemaakt, dat was al zo en dat zal zo blijven

[millyckk]

Is er hier ook een In Memoriam? Ik zie het nergens staan... Ik heb in deze rubriek al een beejte verteld over Pamoek, mijn hondje van 7 maanden die door een hartstilstand na een geslaagde operatie is overleden en op 7 juli hebben we de oude Ollebol laten inslapen: een labrador van 14½ jaar. NU ik dit heb gelezen en er zoveel los komt, wil ik graag een plaatsje voor hun hebben... waar kan dat het beste?

Ik ben nogal van slag geraakt door dit verhaal... wat moet dit verschrikkelijk zijn!

Jouw verhaal staat me ook nog heel levendig bij   Je ging het avontuur vol vertrouwen aan en dat liep dramatisch af, verschrikkelijk

[Anne in Zweden]

Is er hier ook een In Memoriam? Ik zie het nergens staan... Ik heb in deze rubriek al een beejte verteld over Pamoek, mijn hondje van 7 maanden die door een hartstilstand na een geslaagde operatie is overleden en op 7 juli hebben we de oude Ollebol laten inslapen: een labrador van 14½ jaar. NU ik dit heb gelezen en er zoveel los komt, wil ik graag een plaatsje voor hun hebben... waar kan dat het beste?

Ik ben nogal van slag geraakt door dit verhaal... wat moet dit verschrikkelijk zijn!

Er is geen In Memoriam, nee. Maar als je je emoties een beetje van je af wilt schrijven, kun je altijd in de Bar terecht (helemaal onder aan de startpagina), daar is ruimte voor vrolijke berichten én voor emotionele, moeilijke ervaringen die je wilt delen.
Ik kan me voorstellen dat de onverwachte verslechtering van Borke en de beslissing hem uit zijn lijden te verlossen er nogal inhakken als je zelf een hond op veeeeeel te jonge leeftijd hebt moeten afstaan aan de dood. Dat lijkt me een nachtmerrie, zó tegennatuurlijk! Toen bijna een jaar geleden een kat van mij verdween, was ik al maanden van slag; een pup van 7 luttele maandjes, of een gezond ogende hond van 7 jaar binnen drie dagen verliezen lijkt me helemaal verwoestend.

[Borke]

Leo heeft onze site aangepast en zijn overlijden er op aangekondigd.
Raar want de site heet www.borke.nl en dat blijft ook gewoon zo...

De hondenbelasting opgezegd voor hem, bedjes weggehaald uit de woonkamer, telkens een stukje meer wat weg gaat.

Sofi doet het best goed, lijkt buiten spontaan meer in de buurt bij ons te blijven, ik vraag me af waarom dat is?

[Ellie]

Zou het kunnen dat Sofie nu meer jullie steun nodig heeft, nu Borke er niet meer is? Borke was een zelfstandige, stabiele hond en dat is waarschijnlijk wat Sofie nodig heeft...?
Of ze steunt jullie in jullie verdriet, hoe goed je je ook voordoet?

Taco Catootje was en is nu heel lief en is veel aanhankelijker geworden sinds haar halfbroer Ollie is gestorven (7 juli jongstleden). Hoewel Ollie heel oud was (14½ jaar en dat voor een labrador!), was hij er nog wel. Taco is gekomen toen Ollie er al was: ze schelen 3 jaar. Ik had verwacht dat Ollies dood een ramp zou worden voor haar, maar niets: zij heeft drie keer aan hem gesnuffeld toen hij dood in de mand lag en voor haar lijkt het klaar nu... Maar ook zij houdt ons meer in de gaten en is aanhankelijker. Hoewel Taco zelf ook vrij stabiel is, lijkt het wel of ze zich meer op ons richt...

Ik heb ook allerlei verklaringen de revue laten passeren en ik weet het niet zeker, maar ik heb het idee dat Taco ons ook steunt nu het huis zo leeg is, maar misschien antropomorfiseer ik teveel...

[Borke]

Interessant Ellie om zo ervaringen te vergelijken.
Borke liep altijd bij ons in de buurt, niet steeds vlakbij, maar altijd goed in zicht en liep ook steeds te kijken.
Sofi liep bij voorkeur ver vooraan, maar uit zicht dus als zij de kans kreeg.
Nu loopt ze van nature al dichterbij en omdat wij dat graag willen en het als een soort tweede kans zien om haar op te voeden, stimuleren we het gedrag nu ook. Daardoor versterkt het dan hopelijk, maar of dat waar is weet ik niet.

Zelf denk ik dat Sofi bepaalde dingen doet of laat omdat ze reageert op ons gedrag meer dan op ons gevoel, alhoewel je gevoel natuurlijk wel je lichaamstaal beïnvloedt en op lichaamstaal reageert zij altijd sterk.

In huis merken we vooralsnog niet echt veel verschil, alleen dat er minder geblaft wordt.
Sofi blafte altijd met Borke mee, terwijl Borke dat nooit met haar deed.
Borke was een Stabij en dat zijn nou eenmaal waakhonden.
Tot nog toe heeft Sofi alleen gebeld als er werd aangebeld, meer niet.

[claudiaB]

Oh Astrid en Leo.........
Ik ben een paar dagen niet op BP geweest en nu lees ik dat Borke er niet meer is.
Wat hebben jullie liefdevol over hem geschreven en wat fijn dat zijn afscheid mooi en waardig is verlopen.
Ik wens jullie heel veel sterkte toe om dit grote verlies te verwerken.

[zurca]

Astrid, ik kom je, jullie, hier nog even een  geven....
Ik hoop heel hard voor jullie dat Sofie het zo goed blijft doen

[Lil]

Heel veel sterkte ! Het moet vreselijk zijn om je soulmate te moeten missen  (ik moet er niet aan denken en duik hier maar weer snel de mand die naast mij staat in voor een megaknuffel).

[essie74]

Ach Ellie, vertel je verhaal en schrijf het van je af!
Afschuwelijk om in zo'n korte tijd 2 honden te verliezen!

Het voelt hier heel onwerkelijk allemaal, allemaal van die eerste keren en dan opeens zonder Borke:
Niemand die me 's ochtend onderaan de trap kwispelend opwacht
Geen ochtendknuffels
Niemand die me achtervolgt en zijn snuit aan mijn broek afveegt
Geen geren naar Sofi toe
Het is zo kaal aan mijn voeten als ik in een stoel zit en hij niet bij me ligt
Bij iedere stok die ik buiten zie denk ik aan hem
Ik blijf maar ballen tegenkomen en niemand heeft interesse
Geen hond meer om aan te lijnen
Geen reden om de honden fluit mee te nemen
Maar 1 handdoek pakken
Allemaal 2 persoons vlees porties in de vriezer
En zo kan ik nog wel even door gaan...

Maar Sofi gisteren met ons meegenomen op visite en dat ging prima.
Sofi lijkt iets dichterbij te blijven buiten -  waarom eigenlijk!
Wij denken dat het vooralsnog prima met haar gaat.

Ik probeer het maar als een tweede kans te zien om van Sofi een makkelijkere hond te maken.
De buren hebben beloofd ons direct te  waarschuwen als Sofi huilt of blaft, gisteren leek ze normaal te reageren ten ze 45 minuten alleen thuis was.
We moeten het maar weer langzaam opbouwen en er het beste van hopen...

Ik mis Borke 's ongecompliceerde karakter, zijn charme en vrolijkheid.
We hadden zo'n enorme klik samen, dat zal ik op die manier nooit meer met een andere hond zo voelen.
Ik ben blij met zijn nakomelingen, maar we gaan samen verder met Sofi, Borke is onvervangbaar en ik ben trots en dankbaar dat hij mijn hond was

Lieve Astrid en Leo,

bovenstaande is zo herkenbaar, hier hebben we 2.5 week geleden ook onverwacht afscheid genomen van onze Jesse. Maar alle eerste keren...ppfffhhh wat een drama... confronterend.. De eerste keer lopen in zijn favorieten losloop stuk, de eerste keer naar beneden komen en die lege hoek zien... eerlijk gezegd heb ik mij de eerste dag moeten dwingen om mijn bed uit te komen.... naar beneden te gaan.. ik wilde er niet aan hoor...
Alle eerste keren..ppfffhh wat zwaar, gelukkig hebben wij dan ook nog onze Maart, die met een wereld blik ons allemaal weet te verleiden en ervoor zorgt dat we weer verder gaan, stap voor stap.
Vloeiend nee dat ff niet, het verliezen van zo een grote persoonlijkheid, tenminste zo ervaren wij dat, heeft zo een impact op je.
Zolang je aan hem denkt zal hij niet vergeten worden vertelde mijn oma van dik 86... zolang je erover praat in alle openheid zal hij niet vergeten worden, je leven tot nu toe is met het dier verweven vertelde zij mij. En je dat ervaar ik nu ook....
Ik hoop voor jullie dat jullie samen met Sophie langzaam aan de draad op kunnen pakken.... maar die kleine confrontaties zijn de ergste..... maar dat mag toch? Rouwen die je om iets waar je van gehouden hebt... en das prima naar mijn idee...

Heel veel sterkte lieve mensen...

[Cathelijn]

Hebben jullie dat nu ook, het idee dat je hem ergens vergeten bent, dat het niet klopt dat hij er niet is en dat je hem ergens moet gaan halen?
Vannacht droomde ik dat ik ergens was waar Jonas ook was. Hij was helemaal blij en likte mijn hele gezicht zoals alleen hij dat kan.
Dan is het wakker worden erg moeilijk...

[Borke]

Wat een mooie herinnering aan jouw Jonas, dan is wakker worden inderdaad een teleurstelling als je weer in de realiteit valt.

Leo droomde dit weekend dat hij wandelde met mijn ouders en Borke (allen overleden en dol op elkaar en op ons) en met mij, ik vond het een prachtige droom.

Het is voor mij nog steeds heel onwerkelijk, het klopt voor mijn gevoel gewoon niet.
Ik denk dat ik er helemaal van doordrongen ben dat hij er niet meer is en er nooit meer zal zijn, tot opeens op een klein moment ik in een flits denk dat ik hem zie.
Ik heb ook vaak dat ik denk dat hij aan mijn voeten ligt, wat zijn lievelingsplek was.

Ik word nog steeds heen en weer geslingerd tussen mooie herinneringen, dankbaarheid om zo'n fijne kameraad gehad te hebben, blijdschap dat Sofi er nog is en het goed doet en aan de andere kant veel moeite om me te concentreren en zo nu en dan een intens gevoel van verdriet omdat het allemaal zo gelopen is... ik weet het... dat zal mettertijd moeten slijten.

Blijkbaar is dit een fase in mijn leven die door rouwen gekenmerkt wordt met sinds maart 2008 het verlies van mijn vader, van Borke's grote vriend kater TC, eerste Maine Coon poes Franny, kater Roy, in 2009 Leo's moeder en poes Cheri en in 2010 mijn moeder die - welke een ironie - ook stierf door acute leukemie, net als Borke.
Voor Borke was dat het mooie, door het ziek zijn van mijn moeder, konden we bij hem snel handelen, omdat we wisten wat anders zijn voorland zou zijn...

We hebben de tekst over Borke's overlijden nog wat bijgeschaafd op onze site, het blijft erg lastig hoe de dingen goed te verwoorden...

Zo brengen nare periodes met verdriet je toch ook weer goede dingen en dat probeer ik mij maar voor te houden.
Leven is leren en ik denk dat dit een periode is waarin voor mij veel te leren valt...