Moderator: Lizzy
Anne in Duitsland schreef: Dat zal even slikken voor je zijn geweest, maar knap dat je toch de knoop hebt doorgehakt. Nu weet je tenminste dat je alles hebt geprobeerd wat er mogelijk was, en als het echt te zwaar wordt voor je Yukel, kun je er alsnog mee stoppen en het beste uit de jullie nog resterende tijd halen. Maar laten we niet te vroeg somber doen, wie weet heeft ie er veel baat bij en valt de impact op zijn welzijn mee!Daar heb ik veel over nagedacht en ook daar zou ik in eerste instantie zeggen dat ik dat zeer waarschijnlijk niet zo doen....Er komt eerst een soort berusting...en dan ineens toch weer de strijdkracht. Op dat moment mag er dan toch ineens ingezet worden, wat eerder niet ok voelde. Het is echt een heel proces. Eentje waarvan ik niet van te voren kan zeggen welke weg het zal gaan worden. Dat blijkt ook nu maar weer. Er is tijd nodig, acceptatie, vergaren van kennis, die kennis moet een plekje krijgen in mn gevoel/lijf...en dan kan er ineens zo maar weer iets goed voelen wat eerder als onmogelijk voelde.
Weet je, ik heb alle begrip voor je afkeer van chemicaliën, maar aan de andere kant: als het om je eigen lichaam ging, zou je dan ook chemo hebben geweigerd? Waarschijnlijk niet. Voel je dus niet schuldig over de keuze die je nu hebt gemaakt, al zal het wel even duren (en vooral van het resultaat afhangen!) voordat je weer lekker in je vel zit hierover. Sterkte meid, ook voor je witte ridder!
Ik ga keihard duimen dat jullie een hele lange zomer lekker samen kunnen zwemmen.
. Nu dan toch chemo...je kan helaas niet altijd om het grove geschut heen. Het is een hele stap, maar je hebt 'm weloverwogen, en ik vind je een super baasje! Ik hoop natuurlijk ook enorm dat dit z'n werk goed gaat doen, zonder al te veel nare bijwerkingen. Ik ga er weer voor duimen en dat die ene droom uit mag komen . Sterkte 
