Toen wij onze eerste hond in lieten slapen, presteerde hij het om in de kamer bij de dierenarts nog even te proberen de prullenbak te plunderen. Toen twijfelden wij ook. Maar toen dachten we terug aan de dag ervoor, waaar hij hijgend door de kamer liep, geen rust kon vinden en hij buiten nauwelijks meer een rondje kon lopen zonder steeds te moeten zitten en ik hem moest masseren om te helpen met poepen.
Juist de bikkels, die doorgaan ondanks dat hun lijf niet meer wil. Die niet op willem geven.juist die moet je misschien wel tegen zichzelf beschermen en ze laten gaan als het lijf op is.
En weet je, schuldig voelen, heb ik wel de goede keuze gemaakt, is heel menselijk en ook gewoon onderdeel van een rouwproces. Het hoort erbij en ik denk dat we allemaal weleens zo'n moment / gevoel gehad hebben. 'Had ik maar'. En zo'n enorm gemis doet gewoon heel erg zeer. Sterkte!
