Castratie: Niet zo risicoloos.
Vijfentwintig jaar geleden nam ik een teefje op, dat ik op een morgen in mijn tuin vond. Het hondje was van zeer onbestemde herkomst, zo’n beetje elk ras leek zijn bijdrage geleverd te hebben aan het uiterlijk van dit hondje. Aangezien ik ook een reu in huis had, wilde ik absoluut geen risico lopen, dat dit teefje puppies zou krijgen. Naar de dierenarts en gevraagd dit teefje te castreren. Die zag dat helemaal niet zitten en het heeft nogal wat overredingskracht van mijn kant gekost om de man zo ver te krijgen. Hoe anders zou het vandaag de dag zijn als ik weer bij de dierenarts kwam met de vraag een teefje te castreren. Nu is het een operatie die vele dierenartsen je al ongevraagd aanbieden. Over de operatie en de risico’s ervan wordt niet gesproken, want men baseert zich op Amerikaanse ervaringen. Aardig daarbij is te zien, dat de Amerikaanse ervaringen hier zwaar mee worden gewogen, terwijl als het over het vaccineren gaat veterinair Nederland, maar waarschijnlijk zo’n beetje heel veterinair Europa, niet gehoord schijnt te hebben van de gewijzigde inzichten die daarover in Amerika bestaan.
Uitgedaagd om met wetenschappelijke bewijzen te komen, dat castratie niet zo alles zaligmakend is, ben ik op internet gaan zoeken. Daar kom je meer tegen dan je denkt, want heel veel is onderzocht, maar nadelen worden nogal makkelijk terzijde geschoven. Het gemak waarmee dat gebeurt, heeft alles te maken met een in Amerika kennelijk heel groot probleem: loslopende honden die voor overlast zorgen, binnendringen in tuinen waar loopse teven zitten, reuen die een loopse teef ontdekt hebben en de buurt met hun gehuil uit de slaap houden en zeker belangrijk: Amerikaanse asiels hebben een dusdanig overschot aan niet te plaatsen honden, dat er jaarlijks miljoenen worden ge-euthanaseerd. De cijfers verschillen, ik heb 5 miljoen gelezen, maar ook 11 en 19 miljoen. Het is dan ook niet onbegrijpelijk dat in Amerika geldt, dat als je een verantwoordelijke hondeneigenaar bent, je je hond laat castreren. Asiels schijnen bovendien ervaren te hebben, dat als een hond niet gecastreerd naar een nieuwe eigenaar gaat, het vaak ook niet meer gebeurt, zelfs niet als de eigenaar daartoe met de hond terug kan komen bij het asiel om de ingreep alsnog gratis te laten plaatsvinden. Derhalve zijn de asiels ertoe overgegaan om honden gecastreerd mee te geven. Maar wat als het een puppy betreft? Ook maar castreren dus en zo is de gewoonte ontstaan om puppies al met 8 weken en zelfs jonger te castreren.