Ik was dus vroeger ook zo'n schijterd. Als kind, maar ook later. Stond ik in de bakkerswinkel op zaterdag te wachten, nummertje getrokken, winkel afgeladen vol, was ik bijna aan de beurt, kreeg ik zo'n boei van een kop bij het idee dat ik m'n brood moest bestellen dat ik de winkel weer uitliep. Brood maar bij de super gehaald, daar ligt het in het schap, hoef je niks te zeggen

En toen was ik toch al 22 ofzo, al 4 jaar aan het werk, en nog via een uitzendbureau ook dus elke keer weer een nieuw bedrijf met nieuwe mensen.
Dat was trouwens een prima leerschool, ik kwam er al snel achter dat ik na verloop van tijd veel meer wist dan die mensen bij die bedrijven, ik had zoveel verschillende klussen gedaan, met zoveel verschillende systemen gewerkt, zoveel verschillende typemachines (ja, die hadden we toen nog

), boekhoudmachines, factureermachines, kopieermachines, telefooncentrales, noem maar op ... hartstikke goed voor je zelfvertrouwen
En tegenwoordig heb ik eigenlijk nergens meer last van. Het zal me aan me reet roesten wat wie dan ook van me vindt. Als ik een rooie kop krijg is het vanwege de overgang

en daar kan ik ook best mee leven. Als ik iets stoms zeg of doe lach ik daar zelf meestal het hardste om.
Afdingen, ach, als ik vindt dat iets te duur is zeg ik dat en dan kunnen ze de prijs verlagen en anders koop ik het niet. Even goeie vrienden, ik zit er niet mee.
Wat me echt aangrijpt is oneerlijkheid en onrechtvaardigheid. Van anderen maar ook van mezelf. Als ik iets doe waar ik me voor schaam, iemand nadeel berokken, uit gemakzucht bv, of uit egoisme of hebberigheid.