[Envie]

Het is geen leuk onderwerp. En zeker niet op zo'n zonnige dag als vandaag. Toch houdt het me al n tijdje bezig. Mijn golden is nu 13+ (elke maand is er toch weer eentje ) maar er komt natuurlijk een keer een einde aan...
Ik hoop een beetje op een mooie zachte natuurlijke dood als t zo ver is, maar die kans is maar klein.

Dus..op een dag, onder narcose, en dan nog een prikje tot zijn hartje stil staat
Ik weet vanuit de EHBO dat dat dan klinisch dood is. En dat een aantal minuten later de biologische dood intreed.

Hoe zit dat bij honden, hoeveel tijd kan er tussen zitten, en kan je in die tussentijd nog iets voor je hond betekenen?

Geen leuk onderwerp, maar we ontlopen het niet. En dan hoop ik dit op een zo goed mogelijke manier te kunnen doen ....

[Lizzy]

OK, poging 3. Ik moet het kort houden want Frou ligt me nog te vers in het geheugen en is me te verdrietig. Mijn ervaring is dat het voor de hond beter is om niet die pijnlijke narcose prik in de bilspier te krijgen. Dus ik zou je dierenarts vragen om een braunule. Bij mijn honden ging het altijd vrij snel. Verder vonden al mijn honden het heel fijn dat we ze vasthielden en zachtjes tegen ze praatte en aaide.

[- pien -]

Ik heb een keer meegemaakt dat de hond ging trippen op de narcose. Dus de volgende keren heb ik gekozen voor meteen het middel in laten spuiten, dan waren ze snel 'weg'.
Ik hield ze vaste en aaide ze en praatte tegen ze terwijl het allemaal gebeurde. Soms kreeg ik een laatste blik, als een soort 'dankjewel'.

[smulpaap]

Veel honden gaan helaas niet uit zichzelf dood . Van de 14 honden die ik heb gehad ging er eentje zelf . Voor de rest moest ik een beslissing maken
Ik denk dat een goed gesprek met je dierenarts goed is . Bespreek je wensen , en stel je vragen . Dat geeft je denk ik al een stuk rust , omdat je weet wat er straks staat te gebeuren
Ik vond het altijd fijn als de d.a thuis kwam
Lekker in de eigen vertrouwde omgeving , fijn voor baas en hond . Bij mijn honden was het altijd snel gebeurt . En ja , bij ze zijn en tegen ze praten , ze geruststellen . En zelf kalm blijven , mits dat lukt . Hopelijk gaat je oudje nog een tijdje mee .

[smulpaap]

En wacht vooral niet te lang . Liever een week te vroeg dan een dag te laat
Zo voorkom je ook een gevalletje spoed
Dat is afschuwelijk voor baas en hond
En ook niet fijn voor de rouwverwerking

[pearlsofpassion]

Ik heb geen ervaring met honden, enkel katten en konijnen, en ik vind een infuusje laten steken in de voorpoot (of oor) ook veeel aangenamer dan een narcosespuit en dan spuit in het hart.
Ik heb het beide meermaals meegemaakt en het verschil is enorm. Zeker bij een dier dat niet 'wil' gaan.

Wat is het verschil tussen klinisch en biologisch dood? Doel je dan op die stuiptrekkingen die er nog net na de dood zijn?

[Lizzy]

Ik heb geen ervaring met honden, enkel katten en konijnen, en ik vind een infuusje laten steken in de voorpoot (of oor) ook veeel aangenamer dan een narcosespuit en dan spuit in het hart.
Ik heb het beide meermaals meegemaakt en het verschil is enorm. Zeker bij een dier dat niet 'wil' gaan.

Wat is het verschil tussen klinisch en biologisch dood? Doel je dan op die stuiptrekkingen die er nog net na de dood zijn?

Geen van mijn honden heeft ooit een spuit in het hart gehad. Dat is misschien iets wat ze vaker bij katten en konijnen doen?

Ik ben het met je eens, een braunule in de voorpoot is echt te prefereren boven een prik in de bil. Ik snap eigenlijk niet zo goed waarom mijn dierenarts daar nu meerdere keren voor heeft gekozen. En met Toetie was ik gewoon te kapot om er überhaupt naar te vragen.

[hannabelgje]

Spuit in het hart is bij katten en kleinere dieren het meest gebruikelijk. Bij honden wordt dat nooit gedaan volgens mij.
Het prettigste inslapen was bij Fleur omdat ze toen al onder narcose lag. Nadeel is dat je afscheid moet nemen van een dier wat daar geen besef van heeft en eigenlijk al weg is. Toen ik haar eerder die dag in haar bakje stopte wist ik niet dat ik haar nooit meer wakker zou zien. Dat vond ik wel moeilijk.



Verstuurd vanaf mijn SM-G980F met Tapatalk

[Siberienne]

Bij zowel Chenak als Spot ook met een infuus. Wij hebben het bij de dierenarts gedaan, op de grond, hond op schoot. Ik denk dat Spot het scheren voor het infuus nog het ergste vond.
Beide keren was de dierenarts super lief en nam alle tijd. Chenak zakte heel rustig weg, wij zeiden ‘dat was de eerst keer in zijn leven dat hij zich ergens bij neer legde.
Spot gleed ook rustig weg maar begon wel nogal te smekken en ik vond dat een naar gezicht. Maar sowieso, bij Chenak gingen we en wisten we dat we hem in zouden laten slapen. Bij Spot kregen we heel slecht nieuws en moesten we de beslissing wel snel nemen. Ook omdat we de dag erna gingen emigreren. Toch was ook dat wel goed; hij was fors ziek en uitstel hadden we voor onszelf gedaan en niet voor hem. Beide keren was trouwens onze andere hond erbij, voor het afscheid nemen.

Het is denk ik heel persoonlijk is waar; ik vond thuis dus niet zo prettig plus dat onze dierenarts op ruim een half uur rijden zat en niet thuis komt. Althans er komt wel iemand maar dan van de vee-artsen uit de praktijk als ze in de buurt waren. En daar had ik dan weer geen zin in.

[CindyMayella]

Alleen ervaring bij katten, tot nu toe..... de 1ste waren we, er helaas niet bij.... 2de was ik er bij; had haar zelf uit het nest gehaald, dus wilde er ook bij zijn als ze ingeslapen moest worden..... was erg moeilijk....denk er soms nog wel aan...... is en blijft een moeilijke beslissing..... weet ook niet wat en hoe ik er over denk als Appie of Saar een spuitje moet krijgen...... denk daar liever niet aan, terwijl ik beter weet... maar denk dat iedereen daar zo over denkt....

[Ina]

Dit is zo'n topic wat je inderdaad liever negeert en niet over na wil denken, maar wat in praktijk heel goed is om juist wel over na te denken.

Hier een dame op leeftijd waarvan ik verwacht dat we die ooit ook een handje moeten gaan helpen omdat ze, naast lijfelijke klachten, verder super gezond is, dus is haar lijf waarschijnlijk eerder 'op' als haar hart of wat dan ook.

De laatste tijd bedenk ik me ook soms 'wat, hoe, wanneer'.... voor nu is er nog absoluut geen sprake van, maar ook ik besef me dat mn meisje niet het eeuwige leven heeft.

Daarom alleen maar fijn om hier ervaringen te kunnen lezen, juist omdat ik zelf nog helemaal geen ervaring heb met 'zelf de beslissing moeten nemen'

En terwijl ik dit tik wil ik het eigenlijk al weer verwijderen omdat ik er nog helemaal niet over na wil denken

[Laika]

Het belangrijkste vind ik dat je een vertrouwde dierenarts hebt.
Bij Aiuto moesten we een DA hebben die thuis kwam. Veel keuze was er niet.
De prik in zijn bil was geen probleem maar na de injectie in zijn poot ging hij het gevecht aan.
De DA duwde ons aan de kant en hield hem op de grond tot hij overleden was. Wij hebben niet op een goede manier afscheid van hem kunnen nemen. Arm dier, dit had hij niet verdiend. Ik word er nog misselijk van als ik er aan denk. Toen de DA weer was vertrokken bleven wij in shock achter.
We hadden er eindelijk vrede mee om hem te laten gaan, krijg je dit! Gelukkig hebben we wel goed afscheid kunnen nemen bij het crematorium.

[Cindy de Wolf]

Wij hebben al veel honden en katten moeten laten gaan en als het even kan thuis in eigen vertrouwde omgeving, tenzij spoed dat was met Baloe en Sammy (bizar broer en zus). Onze dierenarts doet wel de narcosespuit in de bil. Ze hebben er allemaal eigenlijk geen last van gehad. Daarna vertrekt de dierenarts weer, hij vind dat een familie/intiem moment waar hij als buitenstaander niet bij hoort. Dan heb je grofweg 10-20min voordat de hond weggezakt is. In de tijd heb ik ze vaak op schoot, aai ze, krijgen ze waar ze zo enorm dol op waren, zo heeft Misty nog een pakje roompate leeggegeten, dan komt de dierenarts weer terug en bij ons is het daarna wel prik in het hart. 1 keer meegemaakt dat er idd een branule gezet is en dan zo inspuiten. Dat gaat razendsnel. Ik prefereer dan toch die paar "extra' minuten. Godzijdank nog nooit een nare ervaring gehad zoals Laika beschrijft maar goed wij hebben dan ook al jarenlang dezelfde dierenarts. Voor Misty had ik zelfs zijn priveadres gekregen en moest ik een briefje in zijn brievenbus gooien mocht het doorslaan in het weekend. Dat geeft wel de verstandhouding aan. Gelukkig geen gebruik van hoeven maken. Maar inderdaad weten wie er komt, weten wat de wensen zijn en wederzijds vertrouwen is keibelangrijk. Wij hebben nu 3 honden en 1 kat in relatief korte periode moeten afstaan waarvan Misty de laatste afgelopen 13 juli. Ik hoop er even van gevrijwaard te zijn want in mijn ogen is het een vloek en een zegen om die beslissing te moeten nemen.

Buiten de heftige beslissing over inslapen denk ook na over wat daarna. Ik ben van mening dat overige huisdieren de gelegenheid moeten krijgen om afscheid te nemen. Wij laten onze overleden huisdieren vaak een nacht nog in huis verblijven en degene die ingeslapen zijn bij de dierenarts zijn ook weer meegegaan naar huis. Eveneens nadenken over wat met met het stoffelijk overschot. Begraven, cremeren wel/niet as terug, wel/niet as ergens in laten verwerken allemaal dat soort dingen. Is handig om er nu rationeel en minder emotioneel over na te denken dan als het je dadelijk overkomt en je moet dan beslissingen nemen.

[Envie]

Ach LIEVE ALLEMAAL

Deel echt alleen je verhaal als je dit kwijt wil, ik wil niemand hiermee verdriet doen.

Ik bedoelde dus eigenlijk wat er na de klinische dood gebeurd. Krijgen ze nog iets mee op dat moment zodat je ze kan steunen.

Maar, ook goed om ervaringen te lezen zodat je andere keuzes kan maken. Van de braunule wist ik niet.

[Siberienne]

Ik had dat idee van wel. Dat ze rustiger zijn als je er bij bent. En toch beetje steun ook zoeken. Ja, er zijn voor ze, zeker weten ze dat wel. En ook voor mezelf vond ik dat veel fijner. Ik heb 1x gehad dat we er niet bij konden zijn omdat we in het buitenland zaten en de hond erg ziek werd (Janouk) en dat vond ik echt vreselijk.