[Siberienne]

Dat is goed om te lezen. Ben je dan ook tegen een verplicht entschema?

Er is geen verplicht entschema dus waarom zou je daar voor of tegen moeten zijn?

[Siberienne]

Besef je dat (nog) niet gevaccineerde kinderen ook ziek worden door net gevaccineerde kinderen die het virus met zich meedragen door de vaccinatie? Dus die bescherming gaat in die zin niet zomaar op. Dan moet je namelijk (net zoals ze bij paarden doen) ook gaan zorgen dat gevaccineerde kinderen een x aantal dagen hun huis niet uit mogen.

Dat zou alleen opgaan als gevaccineerde kinderen het virus ook uitscheiden.

Het is bij polio beschreven maar dat is een ander vaccin dan hetgeen in NL gebruikt wordt. Dat kwam voor bij het orale poliovaccin. Ik weet niet of je het ooit bij andere vaccins gevonden hebt?

[Siberienne]

Ik heb beetje lopen denken en ik kwam even in de filosofische modus. Vooral over de arts moet altijd alles vertellen en ook nog de volledige waarheid spreken. Daarbij moet hij inschatten dat of iemand die info kan begrijpen en wie hij of zij hoeveel info moet geven.

Alles... alles wat hij/zij weet? Of alles wat bekend is? Ook als het in de Zambesie Journal of medicine staat? Of alleen als het in de leerboeken opgenomen is? En wat doen we met de alternatieve visies?

Alles dus. Alwetendheid
De Waarheid verstrekken. Alle eventuele bedrog doorziend. Alziend
Kunnen inschatten wat welke patiënt kan begrijpen en verteren. Kijkend tot in het diepst van de ziel
Elke bijwerking kunnen voorspellen: in de toekomst kunnen kijken. Helderziend.

Uhm... ik krijg langzaam het stellig gevoel dat men geen dokter meer wil die zich god voelt. Hooguit een die god is?

[Siberienne]

Probeer mensen maar eens wijs te maken dat pilletjes soms niet helpen. . Meer dan 2 nachten wakker liggen ivm hoesten, onacceptabel, graag recept voor codeïne. Meer dan 5 dagen verkouden? AB en verwijzing KNOarts.. Al 3 dagen koorts? Dokter moet op huisbezoek want ik moet werken en kan niet met koorts op pad..
Waarom denk je dat er zoveel zelfzorgmiddelen zijn? Rust, uitzieken zijn dingen die niet meer kunnen. .

Als iedereen rationeel met zijn of haar gezondheid bezig zou zijn, waarom rookt er dan nog iemand. Dacht ik vanochtend toen ik de rookwaren bij de kassa van de supermarkt zag liggen met alle waarschuwingen van dien .... het was echt bizar.

[Martine-Tom]

Ik heb beetje lopen denken en ik kwam even in de filosofische modus. Vooral over de arts moet altijd alles vertellen en ook nog de volledige waarheid spreken. Daarbij moet hij inschatten dat of iemand die info kan begrijpen en wie hij of zij hoeveel info moet geven.

Alles... alles wat hij/zij weet? Of alles wat bekend is? Ook als het in de Zambesie Journal of medicine staat? Of alleen als het in de leerboeken opgenomen is? En wat doen we met de alternatieve visies?

Alles dus. Alwetendheid
De Waarheid verstrekken. Alle eventuele bedrog doorziend. Alziend
Kunnen inschatten wat welke patiënt kan begrijpen en verteren. Kijkend tot in het diepst van de ziel
Elke bijwerking kunnen voorspellen: in de toekomst kunnen kijken. Helderziend.

Uhm... ik krijg langzaam het stellig gevoel dat men geen dokter meer wil die zich god voelt. Hooguit een die god is?

Een dokter die verteld wat hij weet op het moment dat ik daarom vraag, en ook toe durft te geven als er iets onverwachts gebeurd.
Even terug naar de geweldige huisarts die letterlijk tegen mij gezegd heeft dat ik zo jong was dat ik me niet zo aan moest stellen. Het viel allemaal wel mee, zo erg was mijn diagnose niet. Diezelfde arts draaide als een blad aan de boom om toen ik 10 jaar later volledig aan de grond zat ten gevolge van diezelfde diagnose. Hij wist heel goed wat hij me al die jaren gezegd had, de 10 talle keren dat ik tegenover hem zat om te vertellen dat het zo slecht ging, al die keren dat ik weggestuurd werd als aansteller. Dat wist hij echt heel goed. Maar nooit, echt nooit heeft hij dat toegegeven. Sterker nog, hele pagina's uit mijn dossier zijn in rook op gegaan.
Hij had die eerste keer dat ik daar zat moeten vertellen wat de gevolgen van mijn diagnose waren, me door moeten verwijzen naar een specialist, me beter op moeten volgen.

Hij heeft mij altijd als aansteller ingeschat omdat hij een vriend van de familie was en mijn oma een hypochonder is. Het was mijn oma, dus ik was ook zo. En ja dat heeft ie letterlijk zo gezegd toen hij op een familiebijeenkomt op kwam dagen. Deze leuke meneer heeft me met zijn inschatting gekregen tot waar ik nu ben en dat had niet nodig geweest. Dus nee, ik ben niet voor inschatten van patienten, ik ben voor gelijke behandeling, open en eerlijk zijn, en zeker als een patient daarom vraagt.

[Siberienne]

Ik zeg niet dat ik consult twee wil. Ik zeg dat ik wil weten wat de risico's zijn van het geven van de ab en wat het risico is van niets doen. En ik wil niet een dokter die denkt: ik ga niet zeggen dat mevrouw ernstige diarree kan krijgen want misschien neemt ze het middel dan niet en dat vind ik onverstandig.

Ik wil dan zelf besluiten of ik de eventuele gevolgen van afwachten neem, of de eventuele gevolgen van het nemen van het middel. Dat besluit is aan mij, en aan mij alleen.
En natuurlijk heeft die dokter ervoor op school gezeten en zal hij er meer van weten dan ik. Maar die dokter kan niet bepalen wat in mijn leven als ernstiger wordt ervaren. Hij mag me adviseren maar ok niet meer dan dat.

En intuïtie, natuurlijk kan je daar de mist mee ingaan. Maar wat als ik me nu als mens beter voel wanneer ik kies om te luisteren naar mijn intuïtie en het gaat mis? Misschien kan ik de gevolgen daarvan mentaal wel veel beter dragen dan het alternatief. Het is niet aan een arts om in te vullen hoe ik mijn leven leef. Een leven gaat niet alleen over je lijf maar ook over je hoofd
En ja, je hebt gelijk, ik ben allergisch voor de mate waarin zorg gebonden is aan protocollen. Maar dan in het bijzonder die van de geboortezorg en vaccineren en kleine kinderen, maar dat ligt allemaal vrij dicht bij elkaar.

Nou ja, ik weet het niet, ik volg liever niet mijn intuïtie de verkeerde kant op. Intuïtie staat in de zorg bekend als het 'niet pluis gevoel'. Je krijgt als arts 1000 pten met hoofdpijn, bij 999 is het onschuldig, maar hoe vis je die ene eruit waar wel wat mee moet.
Intuïtie is gebaseerd op onbewust waargenomen informatie gekoppeld aan (voor)oordelen en kennis en ervaringen. Bekendste voorbeeld; je rijdt in de auto en je denkt, de auto op de rechterbaan gaat zo ineens naar rechts komen en dat klopt ook nog. Ervaren chauffeurs kunnen dat iha beter dan onervaren. Ze hebben al zo'n bult aan info gezien dat ze het patroon herkennen.

Voorbeeldje uit de praktijk; ik zit de kweken te valideren van de urines. Dat is goedkeuren van de uitslag. Is makkelijk routine klusje. Die uitslagen gaan de deur uit naar de dokter en die doet er wat mee. Wij bellen daar niet over, eigenlijk bijna nooit. Ineens zie ik een kweek en denk 'Hmmm, even nakijken' en dat bleek wel iets te zijn waar de behandeling beter kon. Goh, zij mijn collega, waarom heb je hierover eigenlijk wel gebeld. 'Dat was een gevoel' zei ik. Maar dat was het niet, we hebben het doorgesproken om te achterhalen of we ons doorbel protocol aan moesten passen. En dan blijkt er een combinatie van feiten te zijn waardoor dit buiten 'de standaard' viel.
Nou komt de maar; als ik foute informatie opsla, klopt mijn intuïtie ook niet meer. Even denken hoe ik dat uit kan leggen. Makkelijkste misschien vooroordelen. HIV kwam aanvankelijk weinig voor bij oudere patiënten. Waren voornamelijk jonge mannen die HIV hadden. HIV in ver stadium gaat gepaard met rare longontstekingen. Dus bij jonge mannen met rare longontsteking werd als snel gezegd; test ook op HIV want dat maakt uit voor je behandeling (nogal). Op een gegeven moment hadden we een getrouwde meneer van 75 met precies zo'n rare longontsteking. Alles werd nagekeken hoe hij daar nou aan kwam- behalve de HIV. Dat duurde echt even want dat paste niet in het patroon. Daarna is dat trouwens wel in een protocol opgenomen; als iemand dat type longontsteking heeft, dan moet a,B,c uitgesloten worden. Dus nee, als ik alleen mijn intuïtie had gevolgd en had gedacht 'Nee, dat kan niet zo zijn want dat heb ik nog nooit gezien' was ik daar niet tevreden over geweest.
Intuïtie is een groot goed - mits je het blijft toetsen.

[Siberienne]

Een dokter die verteld wat hij weet op het moment dat ik daarom vraag, en ook toe durft te geven als er iets onverwachts gebeurd.
Even terug naar de geweldige huisarts die letterlijk tegen mij gezegd heeft dat ik zo jong was dat ik me niet zo aan moest stellen. Het viel allemaal wel mee, zo erg was mijn diagnose niet. Diezelfde arts draaide als een blad aan de boom om toen ik 10 jaar later volledig aan de grond zat ten gevolge van diezelfde diagnose. Hij wist heel goed wat hij me al die jaren gezegd had, de 10 talle keren dat ik tegenover hem zat om te vertellen dat het zo slecht ging, al die keren dat ik weggestuurd werd als aansteller. Dat wist hij echt heel goed. Maar nooit, echt nooit heeft hij dat toegegeven. Sterker nog, hele pagina's uit mijn dossier zijn in rook op gegaan.
Hij had die eerste keer dat ik daar zat moeten vertellen wat de gevolgen van mijn diagnose waren, me door moeten verwijzen naar een specialist, me beter op moeten volgen.

Hij heeft mij altijd als aansteller ingeschat omdat hij een vriend van de familie was en mijn oma een hypochonder is. Het was mijn oma, dus ik was ook zo. En ja dat heeft ie letterlijk zo gezegd toen hij op een familiebijeenkomt op kwam dagen. Deze leuke meneer heeft me met zijn inschatting gekregen tot waar ik nu ben en dat had niet nodig geweest. Dus nee, ik ben niet voor inschatten van patienten, ik ben voor gelijke behandeling, open en eerlijk zijn, en zeker als een patient daarom vraagt.

Sorry maar nou begrijp je mij verkeerd: ik bedoel met inschatten wat iemand kan begrijpen.

En verder; niet toegeven dat je fout zit maakt je in mijn ogen een hele slechte dokter.

Edit; ik wil nog even toevoegen dat ik het ontzettend naar vind dat je tegen zo'n dokter opgelopen bent.

[Esther Q]

Siberienne, in andere landen kunnen vaccinaties verplicht zijn, daarom vind ik het een interessante vraag, die volgens mij ook relevant kan worden, als meer mensen hun kinderen niet, of niet volledig willen laten enten. En dan kom je als samenleving voor de vraag te staan: onderdrukken we het recht op zelfbeschikking bij de groep die niet wil enten, of niet?

Neenee, ik ben daar helemaal voor Het hoort voor mij bij het recht op zelfbeschikking. Je lichaam is het enige echte bezit dat je hebt als mens, het enige dat vanaf je geboorte tot je dood van jou is. Daar mag je zelf over beslissen, en elke inperking van dat recht bekijk ik met achterdocht. Ik vraag alleen om terughoudendheid wanneer je keuze een risico kan opleveren voor andere mensen. De vrijheid van de een stopt waar die van de ander begint.

Dat vind ik een lastige. Ik moet dan refereren aan mijn laatste zin, 'jouw vrijheid stopt waar die van een ander begint'. Niet vaccineren tegen Polio bijvoorbeeld, en mogelijk anderen ermee besmetten, is ernstig. Een griepprik niet halen, kan ik niet mee zitten. HPV hoeft ook niet per se. En dan kun je ook nog kiezen voor minder vaak enten, of later.

Ik denk dat er een minimum aan verplichte entingen moet zijn. Dat dat af moet hangen van de risico's van niet enten voor jou en je omgeving. De rest mag ieder voor zichzelf bepalen. En ik vind ook dat een kinderopvang of school het recht heeft om niet gevaccineerde kinderen te weigeren.

Ik heb moeite de twee bij elkaar te krijgen. Daarvoor vind ik het onderwerp te zeer omstreden. Als je kijkt naar bv drinken en alcohol, niemand kan ontkennen dat het reactievermogen en bewustzijn zozeer veranderen dat rijden een gevaar vormt voor jezelf en anderen. Dat rechtvaardigt voor mij een wetgeving. Dezelfde wetgeving mag er van mij komen voor het gebruik van mobieltjes (uitgezonderd met een headphone). Vaccinaties zijn echter omstreden. Voor mij is er te weinig duidelijkheid en zijn er teveel tegenstrijdige geluiden, onder andere ook onder medici zelf. Dit zegt mij dat er ruimte is voor nieuwe inzichten. En wetgeving beperkt het opdoen van nieuwe inzichten (denk aan geldstromen die niet meer gaan naar bepaalde onderzoeksvragen, omdat vanuit de wet verondersteld wordt dat de absolute waarheid hierover gekend is), het verspreiden van nieuwe inzichten en het ernaar handelen. Een samenleving verliest daardoor de vrijheid zich te ontwikkelen.
In België is polio verplicht, ik ben benieuwd hoe die wetgeving precies in elkaar steekt. Of er voor het toevoegen van een tweede vaccin een nieuwe wet moet worden opgesteld, of dat de aanpassing van de praktijksituatie binnen de wet in de handen ligt van enkele mensen. Met dit laatste zou ik een probleem hebben. Bij de invoering van wetten kun je je al afvragen hoe democratisch dit gebeurt zonder referendum, met het niet vastleggen van praktijkdetails en die overlaten aan een kleine groep mensen helemaal.
Als ik verder denk aan de praktijk, krijg ik werkelijk de rillingen bij het idee dat iemand, om wat voor reden dan ook, zijn kind niet wil enten, maar dit verplicht is en er dus actie op genomen wordt. Hoe ziet die actie eruit? De ouders tijdelijk uit de ouderlijke macht zetten? Ouders fysiek van het kind verwijderen tot na het vaccineren? Ik kan me daar behoorlijk dramatische taferelen bij voorstellen.

[Esther Q]

Ik heb beetje lopen denken en ik kwam even in de filosofische modus. Vooral over de arts moet altijd alles vertellen en ook nog de volledige waarheid spreken. Daarbij moet hij inschatten dat of iemand die info kan begrijpen en wie hij of zij hoeveel info moet geven.

Alles... alles wat hij/zij weet? Of alles wat bekend is? Ook als het in de Zambesie Journal of medicine staat? Of alleen als het in de leerboeken opgenomen is? En wat doen we met de alternatieve visies?

Alles dus. Alwetendheid
De Waarheid verstrekken. Alle eventuele bedrog doorziend. Alziend
Kunnen inschatten wat welke patiënt kan begrijpen en verteren. Kijkend tot in het diepst van de ziel
Elke bijwerking kunnen voorspellen: in de toekomst kunnen kijken. Helderziend.

Uhm... ik krijg langzaam het stellig gevoel dat men geen dokter meer wil die zich god voelt. Hooguit een die god is?

Het lijkt me ook een lastige positie als arts. Te meer daar het per individu zo verschillend is. De verantwoordelijkheid ligt, lijkt mij, uiteindelijk bij de patiënt zelf. Die zal moeten aangeven wat hij wil weten om een beslissing te nemen. Ik denk dus dat je dit als arts niet teveel van te voren moet invullen, maar open moet blijven staan voor de vragen die mensen hebben en niet bang moet zijn om te zeggen: "Dit weet ik niet." Ook niet bang moet zijn voor de situatie waarin iemand iets beslist waarvan jij als arts overtuigd bent dat het niet de goede weg is. Als mensen los willen komen van autoriteiten, zullen ze moeten leren omgaan met de onzekerheden die er zijn, en de consequenties leren dragen van hun beslissingen. Maar ik kan me voorstellen dat gesprekken zich in de praktijk op een vervelende manier kunnen ontwikkelen en in een verwijtende sfeer raken. Alleen zie ik dat als onderdeel van een ontwikkeling, niet als een eindstation.

[Siberienne]

Het lijkt me ook een lastige positie als arts. Te meer daar het per individu zo verschillend is. De verantwoordelijkheid ligt, lijkt mij, uiteindelijk bij de patiënt zelf. Die zal moeten aangeven wat hij wil weten om een beslissing te nemen. Ik denk dus dat je dit als arts niet teveel van te voren moet invullen, maar open moet blijven staan voor de vragen die mensen hebben en niet bang moet zijn om te zeggen: "Dit weet ik niet." Ook niet bang moet zijn voor de situatie waarin iemand iets beslist waarvan jij als arts overtuigd bent dat het niet de goede weg is. Als mensen los willen komen van autoriteiten, zullen ze moeten leren omgaan met de onzekerheden die er zijn, en de consequenties leren dragen van hun beslissingen. Maar ik kan me voorstellen dat gesprekken zich in de praktijk op een vervelende manier kunnen ontwikkelen en in een verwijtende sfeer raken. Alleen zie ik dat als onderdeel van een ontwikkeling, niet als een eindstation.

Nou ik denk het een gedeelde verantwoordelijkheid is. De patent komt met een hulpvraag - de arts heeft een (zelfs wettelijke) verplichting om hulp te verlenen. Ik ben het niet met je eens dat een arts een in zijn ogen onverstandige keuze zomaar moet accepteren. Die mag best zijn best doet om iemand te overtuigen. Tenslotte is zij ook mede verantwoordelijk voor de goede afloop.

Dat heeft niet zozeer met autoriteit en opleggen te maken in mijn ogen als wel met gemeenschappelijk een pad in slaan.

Het gaat trouwens ook niet over bang zijn: het gaat wel over betrokkenheid bij een medemens. Ik denk dat een arts als mens het knap moeilijk kan hebben als een patiënt besluit om een pad in te slaan dat hij onverstandig of zelfs gevaarlijk acht. Dat gaat wel wat verder dan een vervelend gesprek omdat de autoriteit van de witte jas niet meer vanzelfsprekend is, dat station zijn de meeste artsen ook echt wel gepasseerd. Ik hoor nooit een dokter klagen over het feit dat hij wat uit moet leggen. Waar dokters wel soms wanhopig van worden zijn patiënten die redeneren zoals jij hier lijkt te doen. Ik vat het even samen hoe ik jouw posts over autisme en vaccinatie lees;

- iemand heeft je uitgelegd dat het biologisch niet kan (de moeder van een autistisch kind)
- de bron die aangehaald wordt over het verband tussen autisme en vaccins is bewezen frauduleus en onbetrouwbaar
- latere onderzoeken hebben geen enkel verband aangetoond
- maar een man (die keer op keer bewezen heeft nou geen bron van genuanceerde en juiste informatie te zijn) roept het weer. Dus ja, misschien is er toch iets van waar.
- laten we een "open mind' houden want misschien is het toch wel mogelijk
En daar heb ik dus moeite mee, dat vind ik geen logische manier van denken.

Dan kan ik nog een heel genuanceerd verhaal op gaan hangen met waar de toename van de diagnose van autisme mee te maken kan hebben, maar eerlijk gezegd denk ik "verspilde moeite".
En moet ik denken aan de quote van Terry Pratchett "The trouble with keeping an open mind, is that people will insist on coming along an put things in it"

(( ik ben even scherp, niet omdat ik het niet goed vind om over zaken te debatteren maar om aan te geven wat voor gevoel het bij mij oproept.))

[Siberienne]

Siberienne, in andere landen kunnen vaccinaties verplicht zijn, daarom vind ik het een interessante vraag, die volgens mij ook relevant kan worden, als meer mensen hun kinderen niet, of niet volledig willen laten enten. En dan kom je als samenleving voor de vraag te staan: onderdrukken we het recht op zelfbeschikking bij de groep die niet wil enten, of niet?
.

Even heel kort: medische handelingen bij mensen kunnen onder dwang uitgevoerd worden, indien zij een gevaar zijn voor zichzelf of voor anderen. Dat gebeurt niet vaak - meest voorkomende situatie is denk ik bij psychiatrische patiënten. Moet via een rechterlijke machtiging.

Bij infectieziekten komt dat in NL zeer zelden voor. Het enige voorbeeld dat ik me zo kan bedenken is de behandeling onder dwang van open tuberculose. Die mensen kunnen gedwongen opgenomen worden omdat zij een bedreiging vormen voor de volksgezondheid -en voor zichzelf.

Ik vind persoonlijk dat uitermate zorgvuldig omgegaan moet worden met het zelfbeschikkingsrecht van het individu. Ik ben niet voor een verplicht vaccinatie programma op dit moment. Ik denk dat je eerst moet kijken of je er in goed overleg uitkomt. Die situatie kan veranderen: stel dat er een ziekte uitbreekt in Nederland die zeer ernstig is, met veel dodelijke slachtoffers, die niet zonder vaccinatie onder controle te krijgen is, dan moet je daar naar kijken.
Op zich ben ik er niet zo bang voor dat je er op dat moment niet uit komt: want op het moment dat de dreiging dichtbij komt redeneren mensen vaak toch anders. Als de buurman dood neervalt is de drempel om je te laten enten ineens een stuk lager.

Overigens, vergeet een belangrijk aspect niet: de overheid en de medische stand gaan er op dit moment vanuit dat de kans op schade zeer gering is.
Als dat inzicht zou veranderen, dan wordt ook de ethische discussie een andere. Dan gaat die over of je een kleine groep in gevaar mag brengen om een grote groep te redden. En dan kom je in de discussie die laatst is gevoerd in Duitsland: er is een vliegtuig onderweg met 100 mensen aan boord. Dat vliegtuig is gekaapt en dreigt op een stadion met 300.000 mensen te storten. Mag het leger dit vliegtuig neerhalen? Maw mag je 100 onschuldige mensen opofferen om tienduizenden te redden. Het interessante is, dat als je naar het verdrag van de rechten van de mens kijkt, het antwoord nee is: de overheid mag niet een individu opofferen aan het welzijn van velen. Als je mensen om hun mening vraagt ("het publiek"), dan is de conclusie "ja, het mag wel, want het belang van velen gaat boven dat van het individu"

Overigens; heb je info gevonden over wat er gebeurt in Belgie als iemand zijn kind niet laat enten? Want ontzetten uit de ouderlijke macht is wel heel extreem he, kun je mooi dramatisch schetsen, je kunt zoiets als overheid ook heel anders oplossen. Ontzetten uit de ouderlijke macht moet trouwens ook via de rechterlijke macht. Dan moet aannemelijk zijn dat er een reeel gevaar dreigt voor het kind. Aangezien er geen polio heerst in België, lijkt het me stug dat het zou gebeuren. En dat is de zegen van onze maatschappij: we hebben een trias politica. De overheid kan wetten maken maar bij het afdwingen is er altijd nog een rechterlijke macht die erop toe ziet of dat juist gebeurt. (en daar valt vast wat op aan te merken, niks is perfect... toch?)

[Hope]

Het lijkt me ook een lastige positie als arts. Te meer daar het per individu zo verschillend is. De verantwoordelijkheid ligt, lijkt mij, uiteindelijk bij de patiënt zelf. Die zal moeten aangeven wat hij wil weten om een beslissing te nemen. Ik denk dus dat je dit als arts niet teveel van te voren moet invullen, maar open moet blijven staan voor de vragen die mensen hebben en niet bang moet zijn om te zeggen: "Dit weet ik niet." Ook niet bang moet zijn voor de situatie waarin iemand iets beslist waarvan jij als arts overtuigd bent dat het niet de goede weg is. Als mensen los willen komen van autoriteiten, zullen ze moeten leren omgaan met de onzekerheden die er zijn, en de consequenties leren dragen van hun beslissingen. Maar ik kan me voorstellen dat gesprekken zich in de praktijk op een vervelende manier kunnen ontwikkelen en in een verwijtende sfeer raken. Alleen zie ik dat als onderdeel van een ontwikkeling, niet als een eindstation.

Ik ben het hier helemaal mee eens. En dat het lastig kan zijn voor een arts: dat is dan een stuk waar hij/zij mee moet leren dealen. Ook een arts moet leren dat zijn patiënt misschien een hele andere kijk op leven heeft.
Als een arts het daar te moeilijk mee heeft dan zit er een "probleem" bij de arts wat bij de arts moet worden opgelost en niet bij de patiënt. Overigens is mijn ervaring dat de meeste artsen nog steeds doen alsof zij de autoriteit van de witte jas nog wel degelijk als uitgangspunt zien.

Verplicht vaccineren wordt denk ik een hele lastige. Van mij hoeft het niet.
Als we bang zijn voor gevaarlijke ziekten in ons land denk ik dat er grotere problemen zijn dan het niet volledig dekken van een rijksvaccinatieprogramma.

[Siberienne]

Het liefst zoveel mogelijk info over de ziekte, prevalentie, welke complicaties en in welke mate doe voorkomen enz...
Maar vooral waarom op die leeftijd geënt wordt en waarom vb de grote cocktail 5 keer gezet wordt. Van de polio en de tetanus weet ik al dat alleszinds geen 5 keer nodig zou zijn als je ze apart ent. Op de vraag welke van die kiemen dat dan wel nodig heeft, krijg je geen antwoord.
Ik zou vooral willen weten ofdat als ik, omdat Vincent nu nog wat ziekjes is op 6 weken, zijn enting van 8 weken uitstel ik vb perfect die van 8 weken kan laten vallen en de eerste keer op 12 weken enten of niet.
Maw of die eerste enkel dient om het risico op deze ziektes zo jong mogelijk te verkleinen terwijl de enting dan misschien niet lang werkt, ofdat het ook echt 5 herhalingen moeten zijn. Beetje als bij de kittenentingen. Als je die van 9 weken mist en enkel op 12 weken ent, heeft het geen zin vb op 16 nogmaals extra te enten. Tenminste, als de maternale antistoffen op 12 weken verdwenen waren. Aangeslagen is aangeslagen.

Verder wordt mijn vraag naar de invloed van borstvoeding altijd beantwoord met: er is geen invloed. En ik heb moeite met dat te geloven...
Men beweert ook dat antistoffen van bij de geboorte meegekregen niet meer werkzaam zijn op 8 weken. Maar is dat wel zo?
Als je kijkt naar hoe beide zaken bij honden werken, vind ik dat vrij ongeloofwaardig...

Jouw vraag over de invloed van borstvoeding: ja, borstvoeding heeft in zoverre invloed op de afweer dat er antistoffen in zitten, met name van de IgA klasse. Toch blijkt uit epidemiologisch onderzoek dat er weinig verschil tussen kinderen die borstvoeding krijgen en die dat niet krijgen, wanneer kinderen bepaalde infecties krijgen (op welke leeftijd). Daarom wordt er geen verschil gemaakt in ent-schema's
Antistoffen en werkzaam.. dat is niet zo zwart-wit: een kind krijgt van de moeder een aantal antistoffen mee. Die verdwijnen langzaam weer. Als je dan kijkt wanneer kinderen vatbaar worden voor infecties, dan is dat globaal vanaf een week of acht. Daar zullen individuele verschillen tussen zitten, alleen zijn die helaas niet zo makkelijk te testen.
Het is een kwestie van inschatten en afwegen van risico's op bevolkingsniveau hoe vroeg je begint met enten. Precies wat voor welk individu het beste is - ik denk dt niemand je dat met zekerheid kan zeggen.

Over het vergelijk met honden: ik vind het titeren bij honden wat, uh, moeilijk te geloven dat het echt zo nauwkeurig te bepalen is en zo zwart-wit werkt. Ik werk dagelijks met anti-stofbepalingen en interpretaties ervan en dat is niet zo simpel te interpreteren.
Om precies te weten welke titer correleert met welke beschermingsgraad, zou je eigenlijk onderzoek moeten doen met blootstelling.
Dus ik neem een groep kinderen, ik doe wekelijks een titer bepaling en ik geef ze wat virus en ik ga kijken bij welke titer ze ziek worden. Uh... lastig.
Daarbij: materialen antistoffen werken deels anders dan die van een kind na vaccinatie. De eigen gemaakte antistoffen van een kind na vaccinatie zijn effectiever in het aanslingeren van de geheugencapaciteit van het afweersysteem dan die van de moeder. Het titeren van honden na een vaccinatie is dus sowieso al niet te vergelijken met het bepalen van een titer van maternale antistoffen (maternaal = van de moeder, sorry, "jargonitis" )

[Siberienne]

Ik ben het hier helemaal mee eens. En dat het lastig kan zijn voor een arts: dat is dan een stuk waar hij/zij mee moet leren dealen. Ook een arts moet leren dat zijn patiënt misschien een hele andere kijk op leven heeft.
Als een arts het daar te moeilijk mee heeft dan zit er een "probleem" bij de arts wat bij de arts moet worden opgelost en niet bij de patiënt. Overigens is mijn ervaring dat de meeste artsen nog steeds doen alsof zij de autoriteit van de witte jas nog wel degelijk als uitgangspunt zien.

Verplicht vaccineren wordt denk ik een hele lastige. Van mij hoeft het niet.
Als we bang zijn voor gevaarlijke ziekten in ons land denk ik dat er grotere problemen zijn dan het niet volledig dekken van een rijksvaccinatieprogramma.

Maar dan moet je als patiënt misschien ook zo eerlijk zijn en zeggen dat je niet meer met die arts verder wil. Een arts kan niet weigeren een patient te behandelen. Dat trekt de relatie wel heel scheef dan, vind je ook niet?

Een behandelrelatie heet niet voor niks een relatie. Het is geen inkopen doen bij de supermarkt, daar is het toch net wat te belangrijk voor lijkt me. Ik denk dat veel artsen nog wel het gevoel hebben dat zij de expertise hebben en weten wat de beste behandeling is. Dat er inderdaad soms meer oog mag zijn voor de route die een patient kiest. Artsen zijn geneigd te willen helpen en te willen handelen: op de handen zitten is moeilijk. Maar te eisen dat een arts niet betrokken mag zijn bij de keuze voor de behandeling vind ik het andere uiterste. Zeker als het niet alleen om een patient zelf gaat, maar ook om een andere betrokken partij, zoals een kind.

Praktijkvoorbeeld (extreem, maar dat zijn nou eenmaal de voorbeelden waar de boel op scherp wordt gezet)
Orders zijn Jehova getuigen. Kind heeft bloedtransfusie nodig. Mag niet van hun geloof. Ok, de dokter moet het kind dan maar dood laten gaan? Immers, vrijheid van de ouders.

Edit: ik schrijf betrokken: in de zin van zich verdiepen in het waarom, zich ervan overtuigen dat iemand wilsbekwaam is, kijken wat iemands motivatie is. Simpel voorbeeld: stel iemand zegt in een slecht nieuws gesprek "ik wil geen behandeling voor mijn kanker" dat een arts dan niet zegt "ok, dan gaan we het niet doen" maar dat een arts zegt "misschien moeten we daar nog een keer over praten?". Dan kan de conclusie nog steeds zijn "niet doen" maar ik vind dat je als arts ook de plicht hebt om je ervan te overtuigen dat iemand dingen goed begrepen heeft en een weloverwogen besluit neemt. Niet in de zin van dwingen. Dat daar even geen misverstand over ontstaat.

[Siberienne]

Hoe tijdig & toevallig: ik open mijn mailbox en vind dit artikel:

https://www.knmg.nl/actualiteit-opinie/ ... nd-wil.htm

Over zorg en autonomie van het individu