Mijn kleine nippie is in de kattenhemel nu. Ik moest vrijdagochtend al vroeg met de trein en ben voor vertrek nog even de kelder in gelopen. Ze kwam meteen naar me toe, ik heb haar op de arm genomen en haar nog een flinke knuffel gegeven terwijl zij luid zat te spinnen. Dat was ons afscheid, een mooi afscheid. Maar wel moeilijk.

Meneer Anne is tegen de avond met haar naar de da gegaan, en heeft haar bij thuiskomst meteen begraven op de geluidswal achter ons huis. Daar struinde ze in haar goede jaren altijd rond, dus daar kan ze weer één worden met de natuur.
En nu is het vooral heel vreemd om in de kelder te komen en geen dwingend miauwtje te horen. Ik ben ook zo gewend om door het raam in de deur de kelder in te kijken om te zien of ik haar zie, te controleren of ze iets heeft gegeten, te kijken hoe het gordijntje voor het raam hangt waar ze altijd langs naar binnen en naar buiten ging. Dan wist ik: o, ze is buiten geweest, da's een goed teken.
Maar het mandje waar ze altijd in lag is leeg nu. Er staan geen schaaltjes met voer meer. Wat vreselijk vreemd en moeilijk is dat toch.

Het zal wel even duren voordat ik daaraan gewend ben.
Jullie allemaal heel erg bedankt voor alle wijze raad, alle steun, alle belangstelling en alle lieve woorden.

Het was fijn om dit alles met anderen te kunnen delen!