[Ema]

Al jaren kom ik hier op de forum met medische vragen. Ergens kleine 10 jaar geleden voor mijn eerste hondje Parson Jack Russel Domino, dan mijn windhond Lara ( woont nu bij mijn ex) en nu voor Pip & Lilo , mijn lieve Border Collies van 3 en 2 jaar.
Nu ben ik iemand die alles goed wil doen. Naar mijn mogelijkheden krijgen de hondjes het beste voer, supplementen, er wordt mee gewerkt en ik loop dagelijks uren met ze. Hier genieten we allemaal van. Ze komen op de eerste plaats.
Maar!!! Er is altijd wat... Pip heeft al na zijn eerste levensjaar allergie gekregen. Is met regelmaat iets met zijn ontlasting. In zijn eerste levensjaar heeft hij veel oogontstekingen gehad. Dan liep die weer mank. Dan de anaalklieren...en ga zo maar door. Lilo lijkt redelijk gezond, heeft wel allergie voor zalm en noten. Net een operatie achter de rug - elleboogdysplasie.
Mijn eerste hond was een rashond met een goede stamboom en die had ook ook veel medisch, niet iets kleins echt serieuze dingen. Niet verzekerd, ik had wereldreis kunnen maken wat in haar opgegaan is.
Lara de Spaanse windhond is eigenlijk meest gezond.
Pip heeft een stamboom, Lilo is uit een thuissituatie " het leekt ons leuk een nestje".
Gelukkig zijn mijn hondjes goed verzekerd bij Ohra, voor ons de beste verzekering ooit. Ze zijn duidelijk, transparant en zeer snel qua verwerken en uitkeren. Fijn allemaal maar ik zou liever geen aanspraak op willen doen.
Maar wat ik me afvraag...hoe is het mogelijk dat ik altijd wat heb? Ik kan mensen die jaren het zelfde brok voeren en maar een keer in 10 jaar naar dierenarts zijn geweest ( buiten de inenting).
Hebben jullie ook zo vaak wat?
Heb ik gewoon pech? Domino mijn eerste had echt een goede stamboom maar toch. Pip ook wel.
De medische gezeur gaat waarschijnlijk de reden zijn dat Pip en Lilo mijn laatste honden zijn. Niet alleen vanwege de kosten. Het geeft stress en ook weleens verdriet dat het zo gaat

[Lizzy]

Welkom bij de club . Ik herken het, wat je schrijft. Ik heb bij mijn eigen gefokte hondje Frou Frou alles volgens het holistische boekje gedaan (the Forever Dog - ik was kennelijk mijn tijd ook ver vooruit). Geen ontwormingskuren maar mestonderzoeken, geen vaccinaties maar titeren, ze at 85% biologisch, ze at zelfs uit een Pyrex (glas) voerbak (en drinkbak). Ik wandelde 2 uur met haar in het bos, los van de riem. Ze was mijn allerliefste schatje. Zes jaar, malignant lymphoma van het maag/darmkanaal van het foute type en een paar dagen na diagnose dood. Sjoerd kreeg op 14 weken Giardia, hij is nu 3,5 jaar en hij is nog steeds niet 100%. Daar zijn echt al duizenden euro's in verdwenen, in die hond (aan dierenartsen, therapeuten, onderzoeken, supplementen, medicatie). Fritzi heeft een driedubbele nekhernia gehad. Met Biscuit heb ik een nestje gefokt en zij kreeg mastitis van het ernstige soort. En ik heb al vaak genuild, over al die pech. Leo (mijn man) is dan heel simpel. Die zegt "geen garantie op gezondheid en hee, hoe waren ze er aan toe geweest zouden ze brokkies hebben gegeten en gewoon gevaccineerd en ontwormt zijn geweest? Ik ken honden die op 2 jarige leeftijd dood zijn gegaan aan malignant lymphoma en Toetie is 6 jaar geworden. En ik ken honden die als pup Giardia hebben gehad en IBD hebben tot ze dood gaan". En dan ben ik uitgel*lt. Maar ik begrijp jou dus wel..... En ik weet eigenlijk verder ook niet wat ik erop moet zeggen, behalve wat Leo zegt "hoe zouden ze geweest zijn had je niet zo goed voor ze gezorgd?".

[hannabelgje]

Ja dat is hier ook. Zoë kwam van een boerderij zonder stamboom en is inmiddels bijna 15,5 en is nauwelijks bij de da geweest in haar leven. Nu hebben we Bob van 6 maanden, van een goede fokker. Krijgt als enige van het nest volledig rauw en alles verantwoord. Hij had vachtmijt waar hij niet vanaf kwam, wormen waar hij niet vanaf kwam, nu weer een darminfectie en hij heeft last van zijn schouder. De rest van het nest heeft nergens last van. Ook is hij een heel moeilijke hond qua karakter. Moedeloos word je er van.

Verstuurd vanaf mijn SM-S911B met Tapatalk

[Lizzy]

En toch vergeet ik iets héél belangrijks. Ik schrijf "die hond" over Sjoerd. Maar die hond is, samen met Fritzi, de reden dat ik iedere ochtend op sta. Als ik op de bank ga zitten en ze komen beide aan 1 kant van mijn benen liggen (echt met dat ik ga zitten): dan voel ik me de rijkste en gelukkigste vrouw op aarde. Als ik met Sjoerd in het bos loop, hij op een aangelijnde mega grote reu afloopt, ik tegen hem zeg "Sjoerd, kom ff hier" en hij gelijk komt en doorloopt met me: dan heb ik zin om hem plat te knuffelen. Als Fritzi me 's morgens om 6 uur wakker maakt met zacht gepiep onder aan de trap omdat ze me mist en geknuffeld wil worden, dan springen de tranen me van ontroering in m'n ogen (ik ga dan naar beneden, knuffel haar uitgebreid, ze gaat dan weer op de bank liggen en ik kan weer terug naar bed). Als Sjoerd z'n oortjes gedaan moeten worden, iets waar ie als jonge hond mega van ging grommen tegen me maar het nu (ook al vindt hij het niet leuk) toe laat en me met die grote lieve ogen aan kijk: dan kan ik wel janken van geluk. Ik vind dat zoooo mooi, die band die ik met "die" twee heb opgebouwd. Ik ben dankbaar voor alle honden die in mijn leven waren en zijn. Ze maken me gelukkig. Ze geven me reden om te leven en plezier te maken in het leven. Ze maken me zo blij en gelukkig, als ze lekker samen aan het rennen en spelen zijn. Ik zou niet zonder hond willen/kunnen. Dat is dan de andere kant van het verhaal!

[Kim_S]

En toch vergeet ik iets héél belangrijks. Ik schrijf "die hond" over Sjoerd. Maar die hond is, samen met Fritzi, de reden dat ik iedere ochtend op sta. Als ik op de bank ga zitten en ze komen beide aan 1 kant van mijn benen liggen (echt met dat ik ga zitten): dan voel ik me de rijkste en gelukkigste vrouw op aarde. Als ik met Sjoerd in het bos loop, hij op een aangelijnde mega grote reu afloopt, ik tegen hem zeg "Sjoerd, kom ff hier" en hij gelijk komt en doorloopt met me: dan heb ik zin om hem plat te knuffelen. Als Fritzi me 's morgens om 6 uur wakker maakt met zacht gepiep onder aan de trap omdat ze me mist en geknuffeld wil worden, dan springen de tranen me van ontroering in m'n ogen (ik ga dan naar beneden, knuffel haar uitgebreid, ze gaat dan weer op de bank liggen en ik kan weer terug naar bed). Als Sjoerd z'n oortjes gedaan moeten worden, iets waar ie als jonge hond mega van ging grommen tegen me maar het nu (ook al vindt hij het niet leuk) toe laat en me met die grote lieve ogen aan kijk: dan kan ik wel janken van geluk. Ik vind dat zoooo mooi, die band die ik met "die" twee heb opgebouwd. Ik ben dankbaar voor alle honden die in mijn leven waren en zijn. Ze maken me gelukkig. Ze geven me reden om te leven en plezier te maken in het leven. Ze maken me zo blij en gelukkig, als ze lekker samen aan het rennen en spelen zijn. Ik zou niet zonder hond willen/kunnen. Dat is dan de andere kant van het verhaal!

Zo is het helemaal!

Hier hebben we inmiddels ook alweer hond nummer 5, dus wat vergelijkingsmateriaal

Hooli (och ik mis haar nog steeds ) kwam met 4 maanden uit het asiel. Een kruising van een boerderij, Mechelse herder x Border collie was het volgens het asiel. Ze had wat gedragsproblemen, maar verder kerngezond, en is op 4 dagen na 15 jaar geworden. Altijd br*k gehad, jaarlijks geënt en vaker ontwormd, en in haar laatste jaren het licht gezien en overgestapt op BARF.

Max, onze Parson Russell, kwam als pup van 10 weken van een “gelegenheidsnestje” van een boerderij. Laatste uit het nest. Jaarlijks geënt en vaak ontwormd. Hij heeft zijn hele leven lang veel gedoe gehad met jeuk en allerlei allergieën, en vaak prednison gehad ook (“prikje tegen de jeuk”)
Dat was allemaal redelijk onder controle na een eliminatiedieet en rauwe voeding vanaf zijn 11e jaar. Hij is 14 jaar geworden.

Ozzy, de Mastín Español (met stamboom), was een geweldige hond met weinig gezondheidsproblemen, maar ze nam haar taak als waakhond iets te serieus dus waren we altijd bezig om dat te managen en te zorgen dat het veilig bleef. Ze is 7 jaar geworden, en heeft haar hele leven BARF gehad. Wel regelmatig geënt en ontwormd toen nog.

Atz is onze (w)Etterhoun met stamboom, opgegroeid op BARF en met 8 weken bij ons gekomen. 1 volledige cocktail enting gehad met 6 weken (Duitse regels) die gelukkig goed is aangeslagen, en daarna alleen nog elke 3 jaar voor Rabiës geënt. Ontwormen in het nest, en daarna alleen na testen.
Hij heeft voor een Wetter nog niet zo gek veel problemen eigenlijk. Hij verdraagt rauwe voeding niet zo heel lekker meer, heeft wat bultjes her en der, en hij loopt wat stram (wat last van zijn rug) wat we met Pynmix en supplementen redelijk onder controle hebben. Het grootste probleem met Atz is dat hij echt overgevoelig is voor prikkels. Hij gaat dan van 0 naar 100 in 1 seconde, en is niet meer voor rede vatbaar. Ook hier weer veel management, en veel ontstressen voor hem. Maar even gezellig naar het bos is met (en vooral voor) hem dus echt niet gezellig. Gelukkig hebben we een groot erf waar hij zich prima vermaakt.

En nu hebben we daarbij ook nog Bruun, 11 maanden is ie alweer Onze “kruising met stamboom”, outcross Wetterhoun x West-Siberische Laika. Tot nu toe super gezond, maar ook wel weer eentje met gebruiksaanwijzing
Hij doet het fantastisch allemaal, maar is een erg gevoelig ventje, veel te slim ook voor mij En hij kan nog niet alleen blijven tot nu toe. Werken we aan hoor, maar dit gaat een langdurig traject zijn. Hij heeft bij de fokker tot 15 weken br*k gehad, alle mogelijke entingen en ontwormingen, en daarna bij ons BARF en titeren en wormentests. We gaan het zien met hem, tot nu toe nog geen klachten qua gezondheid dus

[Anne in Zweden]

En toch vergeet ik iets héél belangrijks. Ik schrijf "die hond" over Sjoerd. Maar die hond is, samen met Fritzi, de reden dat ik iedere ochtend op sta. Als ik op de bank ga zitten en ze komen beide aan 1 kant van mijn benen liggen (echt met dat ik ga zitten): dan voel ik me de rijkste en gelukkigste vrouw op aarde. Als ik met Sjoerd in het bos loop, hij op een aangelijnde mega grote reu afloopt, ik tegen hem zeg "Sjoerd, kom ff hier" en hij gelijk komt en doorloopt met me: dan heb ik zin om hem plat te knuffelen. Als Fritzi me 's morgens om 6 uur wakker maakt met zacht gepiep onder aan de trap omdat ze me mist en geknuffeld wil worden, dan springen de tranen me van ontroering in m'n ogen (ik ga dan naar beneden, knuffel haar uitgebreid, ze gaat dan weer op de bank liggen en ik kan weer terug naar bed). Als Sjoerd z'n oortjes gedaan moeten worden, iets waar ie als jonge hond mega van ging grommen tegen me maar het nu (ook al vindt hij het niet leuk) toe laat en me met die grote lieve ogen aan kijk: dan kan ik wel janken van geluk. Ik vind dat zoooo mooi, die band die ik met "die" twee heb opgebouwd. Ik ben dankbaar voor alle honden die in mijn leven waren en zijn. Ze maken me gelukkig. Ze geven me reden om te leven en plezier te maken in het leven. Ze maken me zo blij en gelukkig, als ze lekker samen aan het rennen en spelen zijn. Ik zou niet zonder hond willen/kunnen. Dat is dan de andere kant van het verhaal!

Dit. Dit dit dit dit dit!

[Siberienne]

Ik denk … dat we soms overschatten wat we zelf kunnen beïnvloeden, dat bv de kans op kanker veel meer genetisch bepaald is, dat voeding net een klein beetje kan bijsturen. Ik kwam trouwens laatst dit tegen https://theconversation.com/how-long-mi ... eds-222446 over dat rashonden hier dus weer een langere life expectanty zouden hebben.

En verder, tja, pech?

Shadje is bijna 13, zijn broer werd negen, zijn zusje geloof ik nog geen 4 (lymfoom). Van de andere van het nest weet ik het even niet, of ze er nog zijn. Shad had nooit wat - tot nu slijtage van de rug en problemen daardoor en lijkt mogelijk dement te zijn worden.

Spot had altijd wat, problemen met zijn gangwerk, chronisch colitis en tot slot dus nierkanker. Zelfde nest, zelfde omgeving, zelfde eten.

En allebei zeer, zeer geliefd.

[Ema]

Bedankt allemaal
Dus ik ben niet de enige...soms voelt het bijna zo.
Lizzy ik sluit me bij je aan, mijn hondjes maken me ook onwijs gelukkig en ik zou ze echt niet willen missen. Maar omdat ze afhankelijk van me zijn wil ik echt alleen het beste voor ze. En als het dan niet lukt
kant het soms zo lastig zijn .
Net lekker wezen zwemmen met mijn draak Pip en dan zie ik hem spelen en genieten en mijn dag kan niet meer stuk. Helemaal op me gericht (en de bal dan ). Wandelend naar huis loopt die voor me voeten zodat ik hem aaien moet, kijkt die me de grote ogen aan , het is bijna dat hij DANK JE WEL VROUWTJE voor de mooie moment wil zeggen. Dan smelt ik bijna En zeg tegen hem dank je wel dat jij er bent.
En ja .... we gaan weer door

[Cindy de Wolf]

Ik sluit me aan in het rijtje. Ik heb ook al zo vaak gezegd; waarom echt waarom en er ook weleens een flinke huilbui over gehad.
Een hond met een kunstheup, later 1 golden met HD en ED van een goede fokker later nog een kruisbandscheuring. 1 golden die op 8 jaar en 2 maanden gestorven is aan Myositis. Een Grote Munsterlander met een bicepspees blessure die versteende, duizenden keren naar Eersel/Nijmegen gereden voor operatie/fysio, daarna weer een golden met ED plus rugprobleem. Moedeloos werd ik er van. Mijn huidige groep is best gezond op de Golden na. Hier wel de ervaring dat de bastaards en de rescues uit het buitenland wat dat betreft bijna nooit iets (serieus) mankeren. Dus ja ik sluit me bij Lizzy en Leo aan; geen garantie op gezondheid.

En verder ik zonder hond; nee dat gaat hem echt niet worden. Vriendlief zegt weleens dat is net zoiets als een zee zonder water (bijna) kansloos.

[Ina]

Mag ik er even (naast dat ik alle begrip heb voor de frustratie) aan toevoegen dat in mijn ogen, mensen die zo bewust bezig zijn met voeding, gezond opgroeien etc. ook veel bewuster zijn van mankementjes of gedragingen.

Daarmee wil ik niet zeggen dat er geen brokkenbaasjes zijn die boven op het nieuws zitten, maar als ik zo om mij heen kijk hier in de buurt, vraag ik mij wel eens af of baasjes hoe dan ook wel op hun hond letten/proberen aan te voelen.
Een huppeltje... ach, dat hoort erbij, een zwakke achterhand....ach hij is al 8, schudkop....'oh, kan dat door zeren oren komen?' .... opeens ander gedrag, kan dat door iets lichamelijks komen ???? .....manke voorpoot, we lopen gewoon wat minder, gaat vast wel over......enz.enz.enz.

Dat terwijl hier op BP bloedwaardes worden gedeeld en besproken, er na gedacht wordt over eventuele supplementen ter ondersteuning van organen, botten, pezen etc., een alternatieve DA nis bijzonders is, ik met een foto van de blonde bij de Chiropractie kwam 'omdat haar nekharen anders staan als normaal' dus volgende week even checken of het het bindweefsel is of toch al wat dieper.

Geloof me, als ik dat vertel aan een willekeurige hondenbaas hier in de wijk, zal er 9 van de 10 keer vreemd opgekeken worden..... nekhaar anders??? moet je daar wat mee????

Dus ik denk dat een groot deel van de zorgen komt omdat we bewust omgaan met onze huisdieren waardoor we dus veel meer zien/aanvoelen/erkennen dan de gemiddelde hondenbaas (en dan bedoel ik echt niks ten nadele van de 'gemiddelde hondenbaas' , maar ik denk dat er heel veel honden met klachten lopen die veel eerder opgemerkt -en verholpen- zouden kunnen worden als er iets meer naar het huisdier gekeken zou worden tijdens de wandeling, het spelen, het poepen ......)

[Kaela]

Daar heb je een heel goed punt Ina! Hoeveel honden lopen er niet mankend voorbij en dan roept de baas “maar hij heeft geen pijn hoor”, zonder dat er ooit een dierenarts naar gekeken heeft.

Ach, wij zaten met Oscar, herplaatser, achteraf gezien rechtstreeks uit de broodfok, ook vooraan bij de ellende. Eerst HD en een dure operatie. Daarna een rug met verzakkende wervels en spondylose. Waarna zijn hele maagdarm stelsel naar de knoppen ging van de medicatie.

Joris W is inmiddels 2 jaar en een kwartaal en is mijn enige dier die geen dierenarts heeft gezien in zijn leven. Ik hoop hem eerdaags dood in zijn holletje te vinden, maar als leven lijden wordt zal hij 1 keer de dierenarts zien voor een waardig afscheid.
Mijn vogels zijn nu 20 en die vind ik zeer oke qua gezondheidsklachten. Charlie eens een vliegongeluk, en leverklachten die nu heel oke lijken. Verder weinig opmerkelijks.

Met de katten hebben we ook heel wat afgedokterd. Maar zoala Ina zegt, Pluk met haar nierklachten werd rustig en sliep veel. Hoeveel mensen zouden dat gewoon niet opmerken? Lekker makkelijk, ach ze wordt al wat ouder enz. En wij staan weer bij ome dokter. Zelfde als de blaasontstekingen bij Otje. Kennissen hebben hun kat er weken mee om laten lopen, want “het viel wel mee”.

[Lizzy]

Mag ik er even (naast dat ik alle begrip heb voor de frustratie) aan toevoegen dat in mijn ogen, mensen die zo bewust bezig zijn met voeding, gezond opgroeien etc. ook veel bewuster zijn van mankementjes of gedragingen.

Daarmee wil ik niet zeggen dat er geen brokkenbaasjes zijn die boven op het nieuws zitten, maar als ik zo om mij heen kijk hier in de buurt, vraag ik mij wel eens af of baasjes hoe dan ook wel op hun hond letten/proberen aan te voelen.
Een huppeltje... ach, dat hoort erbij, een zwakke achterhand....ach hij is al 8, schudkop....'oh, kan dat door zeren oren komen?' .... opeens ander gedrag, kan dat door iets lichamelijks komen ???? .....manke voorpoot, we lopen gewoon wat minder, gaat vast wel over......enz.enz.enz.

Dat terwijl hier op BP bloedwaardes worden gedeeld en besproken, er na gedacht wordt over eventuele supplementen ter ondersteuning van organen, botten, pezen etc., een alternatieve DA nis bijzonders is, ik met een foto van de blonde bij de Chiropractie kwam 'omdat haar nekharen anders staan als normaal' dus volgende week even checken of het het bindweefsel is of toch al wat dieper.

Geloof me, als ik dat vertel aan een willekeurige hondenbaas hier in de wijk, zal er 9 van de 10 keer vreemd opgekeken worden..... nekhaar anders??? moet je daar wat mee????

Dus ik denk dat een groot deel van de zorgen komt omdat we bewust omgaan met onze huisdieren waardoor we dus veel meer zien/aanvoelen/erkennen dan de gemiddelde hondenbaas (en dan bedoel ik echt niks ten nadele van de 'gemiddelde hondenbaas' , maar ik denk dat er heel veel honden met klachten lopen die veel eerder opgemerkt -en verholpen- zouden kunnen worden als er iets meer naar het huisdier gekeken zou worden tijdens de wandeling, het spelen, het poepen ......)

Nou.... Dit is wel een dingetje. Het speelt niet met alles mee natuurlijk want een hond met kanker (en niet meer wil eten) : kan zelfs Stevie Wonder zien dat het daar niet goed mee gaat. Maar kijk je nu naar Sjoerd.... Ik denk dat er veel mensen zouden zijn die niet zien dat hij niet 100% is (en is wat hij zou kunnen zijn). Hij heeft nooit diarree, hij heeft mega goede eetlust, hij is super energiek dus 'what is your problem?!'.

Dus ja. Ik vind dit wel een goeie en het speelt zeker mee. Ik heb een vriendin gehad wiens hond echt stokkreupel liep. Zegt ze "maar hij heeft geen pijn hoor!". Dus ik vraag "maar waarom loopt hij dan kreupel?". Ja, goeie vraag

[Ina]

Nou.... Dit is wel een dingetje. Het speelt niet met alles mee natuurlijk want een hond met kanker (en niet meer wil eten) : kan zelfs Stevie Wonder zien dat het daar niet goed mee gaat. Maar kijk je nu naar Sjoerd.... Ik denk dat er veel mensen zouden zijn die niet zien dat hij niet 100% is (en is wat hij zou kunnen zijn). Hij heeft nooit diarree, hij heeft mega goede eetlust, hij is super energiek dus 'what is your problem?!'.

Dus ja. Ik vind dit wel een goeie en het speelt zeker mee. Ik heb een vriendin gehad wiens hond echt stokkreupel liep. Zegt ze "maar hij heeft geen pijn hoor!". Dus ik vraag "maar waarom loopt hij dan kreupel?". Ja, goeie vraag

Het was ook niet bedoeld als algemeenheid hoor, soms zijn er dingen waar je, ondanks alle goeie wil, niks aan kan doen of veranderen.... of je nu een BP baasje bent of niet
En ook buiten BP zijn er heeeeeeel veel baasjes die absoluut bewust zijn van hun huisdier en bijvoorbeeld ook niet zomaar enten, ontwormen, heel bewust voeren, 'kleinigheidjes' laten checken door regulier of alternatief
Maar ik denk echt dat het gros van de baasjes hier niet als 'doorsnee' gezien wordt op de totale populatie van honden/katten/kippen/hamster/papegaaien etc.-baasjes.

En dat is niet beter of slechter, het is gewoon anders .... en ik weet wel dat mijn reguliere DA het geweldig vindt en zelf ook in de loop der jaren steeds meer stapjes buiten het regulier is gaan zetten.
Niet perse door mij hoor, maar onze discussies en gedachtewisselingen worden altijd wel gewaardeerd en van genoten door beide partijen

[pearlsofpassion]

Als ik soms honden voorbij zie komen.
Ik kan me daar helemaal in vinden.
De normen qua levenskwaliteit die wij aanhouden zijn ook redelijk uniek. En dan krijg ik soms een schaamtegevoel door de reacties van anderen als ik aangeef dat ik meer wil voor mijn dier.

[frodo quin]

Ik vraag mij ook met regelmaat af of ik wat mis doe. Niet dat de huidige honden het slecht doen. Ze zijn natuurlijk ook nog maar een puppy en een puber. Maar bij het minste dat er met mijn dieren is ga ik een oorzaak zoeken en dan vooral bij mezelf of eentje waar ik op zijn minst invloed op kan hebben. Logisch want de rest kan je toch niets aan veranderen.

Neem nu Quin die onlangs ineens veel begon te verharen. Emma ook wel een beetje, maar niet zo extreem. Was het het warme weer, haar loopsheid of was er toch iets dat ik niet goed deed. Voeding toch niet ideaal? Of misschien het groomen, of? Of mijn stress waar zij dan stress van krijgt, oh help...?

Ik merk veel meer op bij mijn dieren dan de meeste mensen doen. Zelfs bij hun dieren. Want vreemd genoeg zien veel mensen zelf niet dat hun huisdier zich niet goed voelt. Ze zitten nog net niet onder een vergrootglas. En wanneer ik om wat voor reden dan ook even minder oplettend ben en iets over het hoofd zie voel ik mij ook heel schuldig.

Ik wil dat mijn dieren het beste hebben en elke moment van hun leven ook van hun leven kunnen genieten. Dat is een hoge lat en niet realistisch en toch kan ik daar moeilijk van af stappen omdat zij wel afhankelijk zijn van mij. En geloof mij, ik haal die lat echt niet hoe hard ik ook mijn best doe. Er zijn zelfs momenten waarop ik mij al afgevraagd heb of ze niet beter af zouden zijn elders en het wel fair was om hen te houden. Niet omdat ik hen kwijt wil, maar omdat ik vind dat ze beter verdienen. En dan bel ik al wenend een vriend, verklaart die mij voor gek omdat die niemand kent die meer in de weer is voor hun dieren dan ik en dan denk ik zelf aan die personen die bv vonden dat Emma er maar mee moest leren omgaan dat ze geen hondenvrienden meer had ipv haar een vriend in huis te halen of de mensen die mij voor gek verklaren dat ik een aantal keer per dag wat met hen doe of een nieuwe achterbouw heb laten zetten zodat de ratten een kamer op de benedenverdieping voor zichzelf hebben waar ze altijd los kunnen,... En dan denk ik "ja ik moet blijven proberen beter te doen, maar al zal er een beter huisje voor elk van hen zijn, de kans is veel groter dat ze erop achteruit gaan.

Het beste willen voor jouw dieren, wat dat ook is (je kan ook RC voeren en dat willen), dat maakt dat je er meer kennis over gaat opdoen. Dat je probeert echt te kijken hoe het met hen gaat, dat je kritisch naar je eigen handelen kijkt. Dat maakt problemen ook veel zichtbaarder. En dat geeft wel een vertekend beeld. Ik zie dat ook in hondengroepen. Diegene die het meest in de weer zijn lijken soms wel de meeste problemen te hebben. Soms gaan ze net heel bewust om met hun hond door de problemen en soms merken ze ze meer op doordat ze bewuster kijken en soms maakt het gewoon allemaal niet uit en is hij dood met twee wat je ook doet. Het meer en deel voert daar brok en laat zijn honden enten ed volgens schema. Ook daar worden honden ziek en ook in zo een groepen lees ik veel zaken waarvan ik denk en soms zeg dat het niet oke gaat met de hond.

Voeding is een component, net zoals genetica, omgeving, spullen tegen parasieten, activiteit, uitdaging, stress, sociale banden met soortgenoten,... Je kan nog zo je best doen om bv uitsluitend wild en bio te voeren, maar dan heeft die haas in vervuild gebied geleefd of ga je wandelen door de velden en krijgen ze een hoop pesticiden binnen of loop je door dat natuurreservaat waar een met pfas vervuilde beek door loopt of koop je een nieuwe zetel en daar komen de eerste 10 jaar ook kankerverwekkende stoffen van of,...

Mijn vorige hond is 15 jaar 6 maand en twee weken geworden. Heeft enkel in de laatste jaren eens een da gezien, kreeg supermarktbrok en als je het aan mijn moeder vraagt is die altijd heel gelukkig geweest en gezond oud geworden (ik woonde nog thuis toen ik haar kreeg). Ze heeft zeker een mooie leeftijd gehaald en muv de laatste jaren geen grote gezondheidsproblemen gehad, maar ze had de laatste jaren wel hersenbloedingen, op het einde een zeer been en is een groot deel van haar leven niet gelukkig geweest door te weinig uitdaging en de moeilijke familiale situatie. De katten waren altijd gezond, maar werden gemiddeld ook maar twee en de oudste is 12 geworden. Dus ja, wat wil dat zeggen?