[dinky89]

Wat mooi zo het noorderlicht en wat fijn dat Spot zo dichtbij voelde

[- pien -]

Mijn wuufkes kwamen even gedag zeggen op vakantie. Spot voelde zo dichtbij toen we aan de wandel waren op de fjell de dagen ervoor, speciaal de dag dat Shadow vond dat onze tocht te kort was en hij zelf een langere ronde ging lopen, toch effe aan Spot gevraagd of die ook een oogje in het zeil kon houden….


FB59A3A6-E37A-42AC-BA6C-102544A67574.jpeg

(Waarom het noorderlicht eigenlijk een groet is: http://everythinghusky.com/features/silver_harness.html )

Dankjewel Zo kan ik lekker even janken om de diertjes die er niet meer zijn
Joepie is een hondje van de dag, met z'n 17 jaar, we hebben afgesproken dat hij nog een jaar blijft en hij gaat nog als de brandweer.
Joep was er het eerste van de drie en is nu nog alleen over, we genieten élke dag want het houdt een keer op...

Sterkte voor iedereen

[Charlie Angel]

Een dikke knuffel voor iedereen.
Wat zitten ze diep in ons hart he, een eigen plekje waar zo nooit meer weggaan.

Ik heb het nog steeds erg moeilijk met het verlies van Charlie, ik mis hem nog elke dag. Het verdriet blijft zo'n enorme pijn doen. Mijn soulmate.

[Siberienne]

Een dikke knuffel voor iedereen.
Wat zitten ze diep in ons hart he, een eigen plekje waar zo nooit meer weggaan.

Ik heb het nog steeds erg moeilijk met het verlies van Charlie, ik mis hem nog elke dag. Het verdriet blijft zo'n enorme pijn doen. Mijn soulmate.

Ik moest gisteravond in bed ineens huilen. Het wordt wel minder vaak, maar de pijn blijft. Spot was mijn soulmate. Ik snap je helemaal.

[Charlie Angel]

Ik moest gisteravond in bed ineens huilen. Het wordt wel minder vaak, maar de pijn blijft. Spot was mijn soulmate. Ik snap je helemaal.

[Kaio]

Allemaal
Ik heb dat dus nog met Fozzy. Dat was ook mijn soulmate of zelfs mijn hulphond.
Die troost die hij wist te bieden of de vrolijkheid van hem....
En dan de manier waarop het gegaan is daar heb ik nog denk ik wel serieus een trauma van. Heb nog geen vrede kunnen sluiten ...nu probeer ik daar maar niet meer zo veel aan te denken ken maar soms komt dat weer plots boven.

[Kaela]

De hond van mijn beste vriendin is deze week ingeslapen. Oscars beste vriendje. Nog altijd keek de lieve schat of we toch echt Oscar niet weer eens mee hadden.
Een geweldig lieve hond, de enige die ooit naar mij gelachen heeft. Dankzij de dalmaten hier herkende ik het. Wat een eer, dat deed ie maar bij heel weinig mensen. Hij was geene knuffel, maar zo een die er gewoon altijd was. Aan je zijde, hand in hand. Zo zachtaardig als Oscar lomp was.

Door allerlei omstandigheden hebben we hem nooit kennis kunnen laten maken met Nina. Maar als mijn vriendin hier was geweest werd ze van top tot teen besnuffeld. Wat was dat nou voor een gek luchtje?

Ik ga je missen lieve vriend. Doe de groetjes aan onze Stinker. Speel maar weer lekker samen. En zeg hem dat ie een beetje voorzichtig met je moet doen.

[CindyMayella]

Nog nooit geweten dat het verlies van je huisdier zo intens kon zijn….. Voor het eerst voel ik het als een intense pijn….. waarschijnlijk ook omdat Charly (&Chaplin) mij door de scheiding heen heeft geholpen…. Het ging ook te snel…. Binnen 24 uur na de uitslag was het al voorbij (heb 10 dg op de uitslag moeten wachten) zo agressief was de tumor…..
het doet zoveel pijn

[Ronald]

Nog nooit geweten dat het verlies van je huisdier zo intens kon zijn….. Voor het eerst voel ik het als een intense pijn….. waarschijnlijk ook omdat Charly (&Chaplin) mij door de scheiding heen heeft geholpen…. Het ging ook te snel…. Binnen 24 uur na de uitslag was het al voorbij (heb 10 dg op de uitslag moeten wachten) zo agressief was de tumor…..
het doet zoveel pijn

Het klinkt zóóóó bekend, Cindy, dat verlies wat zo verschrikkelijk veel pijn doet.

Mijn allerliefste soulmate is nu bijna 7 jaar geleden overleden. En pas de laatste tijd kan ik weer foto's van haar zien en dan een glimlach om mijn mond krijgen. De scheiding en alle perikelen daarbij hebben natuurlijk ook niet echt geholpen, om het maar eufemistisch uit te drukken.

Op een gegeven moment gaat het anders voelen. Echt. En tot die tijd is het gewoon zwaar kwalitatief uitermate teleurstellend.

Hier... neem een knuffel.

[smulpaap]

Nog nooit geweten dat het verlies van je huisdier zo intens kon zijn….. Voor het eerst voel ik het als een intense pijn….. waarschijnlijk ook omdat Charly (&Chaplin) mij door de scheiding heen heeft geholpen…. Het ging ook te snel…. Binnen 24 uur na de uitslag was het al voorbij (heb 10 dg op de uitslag moeten wachten) zo agressief was de tumor…..
het doet zoveel pijn

Het is ruk Cindy. Er ligt al zoveel op je bordje , en dan zo snel afscheid moeten nemen van je lieve huisdier . Dat doet zo'n pijn . Hopelijk kan je dit grote verdriet straks een plekje geven . Bedenk dat je die lieverd nog een gouden mandje hebt gegeven . En dat siert je
Ik moest mijn allerlaatste oude besje in mn eentje in laten slapen . Ik zat toen ook middenin de relatieperikelen . Het boeide hem geen moer meer . Hoe kun je van kleine pup tot kwetsbaar bejaard hondje , ze snapte uiteraard niet waar haar andere baas was . Maar ja , gelukkig is ze heerlijk op schoot aan haar laatste reis begonnen en heb ik haar samen met de DA in haar mandje gelegd , om haar weg te brengen
Sterkte meis , en pas goed op jezelf

[eelke]

Tjeu, soms popt het ineens toch keihard boven. Blijkbaar is vanavond zo een avond, kweeniet waarom. Zit ik helemaal verbaasd en verdrietig te wezen dat Joep er al bijna 2,5 jaar niet meer is. Hoe dan. Hoe kan dat nou alweer zolang geleden zijn?

Ik ben zó blij dat mijn handen mijn honden nog herinneren. Ik kan het nog voelen, als ik er aan denk. Joep zijn zachte haren op zijn kop, Gijs zijn zware warme oren als ik mijn handen er onder stak.

Gijs is al bijna 7 jaar geleden.

Echt. Hoe dan.

[pearlsofpassion]

Begrijp ik helemaal.
Kleintje is ook bijna 6 jaar.
Onlangs miste ik haar plots zó hard. Ik had een moord gedaan om haar nog even vast te kunnen houden en te ruiken. Gewoon nog eens in haar ogen kijken, met haar praten, haar zien lopen en eigenwijs doen. Gewoon haar... nog 1 keer...

[eelke]

Gek is dat he, zo ineens. Met een paar dagen op vakantie gaan had ik ook nog steeds dat vreemde gevoel van 'ik vergeet iets'.

[Lizzy]

Van de week stond er een herinnering op mijn tijdlijn van facebook. Een filmpje. Met daarop Linga, Biscuit en Frou Frou. En uiteraard Fritzi. Drie van de vier die er niet meer zijn.... . Het hakte er zo in . Foto's van Frou en Bisq van de laatste weken van hun leven kan ik nog steeds niet kijken. Een maandje geleden kreeg ik een bericht van google dat er ruimte gebrek was, foto opslag nam het meest ruimte in. Dus ik dacht "even opruimen". Dat ging goed tot ik bij de laatste foto's en filmpjes van Biscuit aan kwam...... Ik vind het echt problematisch, het verliezen van honden. Soms denk ik serieus wel eens dat dit mijn laatste honden gaan zijn, om meer pijn te besparen. Dan denk ik aan een hondenloos leven en dan denk ik ook "behhhhh".

[Ronald]

Tjeu, soms popt het ineens toch keihard boven. Blijkbaar is vanavond zo een avond, kweeniet waarom. Zit ik helemaal verbaasd en verdrietig te wezen dat Joep er al bijna 2,5 jaar niet meer is. Hoe dan. Hoe kan dat nou alweer zolang geleden zijn?

Ik ben zó blij dat mijn handen mijn honden nog herinneren. Ik kan het nog voelen, als ik er aan denk. Joep zijn zachte haren op zijn kop, Gijs zijn zware warme oren als ik mijn handen er onder stak.

Gijs is al bijna 7 jaar geleden.

Echt. Hoe dan.

Helemaal niet gek. Ik zit je bericht te lezen en zit weer gewoon te janken. Zo herkenbaar, zo intens, zo diep in je hart. Ik kan gewoon haar oortjes nog voelen, ik weet nog hoe ze ruikt, hoe ze zoent, hoe ze speelt, hoe ze joelt als ze plezier maakt.

Echt. Zo dan.