[Cooper en Yil]

Het eerste ga ik gewoon niet eens op reageren.

Het tweede: er is een reden waarom ie bij jou in je jas hangt. En ik denk dat je er goed aan doet om erachter te komen waarom ie dat doet. Je kunt er (in mijn ogen) het makkelijkst wat mee als je het een beetje begrijpt. En verder denk ik dat je echt een Teckel hebt gekocht. Die wil zijn zin en die zijn vrij koppig. En toch zit de crux m in het hem leren dat hij niet altijd zijn zin kan krijgen en het hem wat oplevert als ie dat niet door blijft drammen. En ja, onderhandelen. Ik schaam me er helemaal niet voor dat ik soms onderhandel met Sjoerd. Maar ik heb wel een fantastische band met hem! Maar ik geef je een voorbeeld: Sjoerd vindt het ontzettend moeilijk om dingen die hij belangrijk en in zijn bek heeft vindt af te moeten staan. Vroeger was ik van het "ik ben de baas, het is van mij, hier met die handel, geen gelul". Nu zeg ik tegen Sjoerd "Sjoerd, is niet voor hondjes he. Gaan we ruilen?". En soms vindt ie dat wat ie in zijn bek heeft echt meer waardevol dan waar ik voor wil ruilen. En dan levert ie hetgeen ie in zijn bek heeft dus niet in. Vroeger zou ik woest zijn geworden en denken "wie is hier GVD nou de baas?". Nu denk ik "OK, hetgeen ie heeft is heel belangrijk. Waar ik mee wil ruilen moet belangrijker zijn" (en soms laat ik hem gewoon even sudderen met hetgeen ie belangrijk vindt en levert ie het na een minuutje alsnog in). Als ik dan met een stukje kaas aan kom en zeg "gaan we ruilen?" en hij laat hetgeen vallen wat ie in zijn bek heeft, dan zeg ik "ik neem eerst dit (en pak dat op wat ie in zijn bek had) en krijg jij dit". Dan kijkt hij me met een tevreden smoel aan zo van "jij begrijpt mij, kom maar op met die kaas". Je kunt het belachelijk vinden maar ik zweer je, we begrijpen elkaar. En ik wil geen strijd met hem.

En weet je, als ie iets in zijn bek heeft dat gevaarlijk is? Dan pak ik het er zonder pardon uit. Dan ben ik resoluut en hij denkt dan "OK, kennelijk een serieuze kwestie, ik laat gelijk los". Zo'n band hebben wij nou. En nee, die komt niet uit de lucht vallen. Daar hebben we samen aan gewerkt. Prachtig!



waarheid als een koe.png

Wij trainen nu ook op de positieve manier hoor, begrijp me niet verkeerd. Alleen hebben wij dit vanaf het begin online gedaan en alles keurig volgens "het boekje" gedaan. Nu lopen we toch tegen dingen aan die we met de huidige aanpak op de een of andere manier (opspringen en in jas hangen, niet mee willen lopen) niet getackeld krijgen. We hebben ook een privé trainster aan huis gehad en hebben zijn lichaamstaal leren begrijpen. Het in mijn jas hangen is een vorm van stress afreageren maar waar dit vandaag komt weten we nog niet 100%.
Wat we wel weten is dat we niet met de betreffende gedragstherapeut in zee gaan, ik kan me daar gewoon niet mee vereenzelvigen. Hoeveel mensen hij ook doorverwezen krijgt door hondenscholen of hoeveel mensen er ook heel tevreden mee zijn, ik wil niet op die manier trainen. We gaan door met de cursus van Monique en zullen elke avond op blote knietjes naast het bed zitten en de teckelgod vragen om begeleiding en inzicht

[Cooper en Yil]

In dat geval zou ik de online cursus bij Monique even de tijd geven. Hoe lang ben je nu bezig?

We zijn al een tijd geleden gestart maar hebben even een break genomen ivm verbouwing thuis en tijdelijk in een vakantiehuisje wonen. We waren op het punt van starten met een nieuwe vertrekroutine

[Kaela]

Wij trainen nu ook op de positieve manier hoor, begrijp me niet verkeerd. Alleen hebben wij dit vanaf het begin online gedaan en alles keurig volgens "het boekje" gedaan. Nu lopen we toch tegen dingen aan die we met de huidige aanpak op de een of andere manier (opspringen en in jas hangen, niet mee willen lopen) niet getackeld krijgen. We hebben ook een privé trainster aan huis gehad en hebben zijn lichaamstaal leren begrijpen. Het in mijn jas hangen is een vorm van stress afreageren maar waar dit vandaag komt weten we nog niet 100%.
Wat we wel weten is dat we niet met de betreffende gedragstherapeut in zee gaan, ik kan me daar gewoon niet mee vereenzelvigen. Hoeveel mensen hij ook doorverwezen krijgt door hondenscholen of hoeveel mensen er ook heel tevreden mee zijn, ik wil niet op die manier trainen. We gaan door met de cursus van Monique en zullen elke avond op blote knietjes naast het bed zitten en de teckelgod vragen om begeleiding en inzicht

Super goed dat jullie op een positieve manier trainen en al er achter gekomen waren dat het in je jaa happen een vorm van stress is.

En dan denk ik zomaar, als ik lees hoeveel tijd en energie jullie er in steken en jullie best doen, dat je eigenlijk ook al wel weet dat het helemaal niet gaat om de troon, de baas spelen enz. Dat past gewoon niet bij de stress die je al ziet.

Wat Lizzy zegt over de band met je hond kan ik alleen maar beamen. En dat heeft tijd nodig. Zeven maanden is gewoon niet de makkelijkste leeftijd en het goede nieuws is dat dat ook nog wel even duurt.

Maar die herder van ons he. Die we harder aan moesten pakken enzo. Die was op een gegeven moment doodsbenauwd voor de dierenarts en alles wat aan zijn lijf moest. Want we hadden hem een keer in de houtgreep genomen (doe je bij een mechelaar met doodsangsten echt maar een keer), een keer flink genept (wandelend voor de kliniek op straat verdoving in zijn kont mikken, trapt ie ook maar 1 keer in) en een flink traumatisch herstel na een zware operatie. We konden er niets meer mee, het was gewoon levensgevaarlijk en dood en dood zielig zo bang hij was.

Wij hebben toen een tweedaagse bij Monique gedaan en wat hebben we gedaan? Hem keuze gegeven. Ik ben hem gaan leren wat ik wilde, waar ik het wilde, hoe lang het zo duren enz en dan mocht hij zeggen of het mocht. Mooi dat ie eerst nee ging zeggen, hij dacht dikke doei. Maar die nee ging van panisch om zich heen uitvallen, naar heel subtiel even wegkijken. En toen merkte hij dat we dat respecteerden en ging hij ja zeggen. Eerst met de makkelijke dingen, zoals een verbandje tegen zijn poot houden. Maar ik kon na een tijdje zijn nagels weer knippen, oren zalven, teken verwijderen, wondjes verzorgen en al dat soort dingen. Soms teste hij of hij nog steeds nee mocht zeggen. En áltijd luisterde ik daar naar.
Ik kan met geen pen beschrijven hoe onwijs sterk onze band hierdoor is geworden. Hoe we in elkaars ziel zijn gekropen en ook op vele andere vlakken baat hadden bij die sterke band. Dat bereik je nooit met dwang en onderdrukking. En dit was die werklijn mechel die we aan moesten pakken he. Echt niet, gewoon echt niet. Liefde, begrip, respect, dat was nodig.

En dan kun je als het moet net wat Lizzy zegt eens doorpakken. En wij hadden ook regels en grenzen in huis. Respect hebben voor elkaar zit namelijk ook in duidelijkheid en grenzen stellen. Hij mocht niet op de bank, er werd niet aan de lijn getrokken en áls ik een commando geef ipv een vraag aan je stel dan voer je hem gewoon per direct uit. Want ik ben de mens en kan jou op die manier veilig houden voor jezelf en je omgeving. Maar eerst leer ik je dat commando op de juiste manier aan, zodat je het ook kan uitvoeren als het moet.

Het is zo mooi om op die manier te denken en werken met je hond. Wij willen geen hond meer wegens omstandigheden, maar nu ik dit type wil ik acuut ergens een hond gaan halen. God wat mis ik dit!

Nou ja, misschien heb je er niets aan, maar ik hoop dat het je helpt een positieve weg te vinden die bij jullie past en je op langere termijn zoveel vreugde brengt. Dat kost nu echt geduld, tijd en energie. Nog een hele poos. Dat is wel een simpele waarheid.

[smulpaap]

Een slipketting bij een teckel Lijkt me toch wel no-go.

Nou ! Een Teckel en een slipketting
Dat zegt mogelijk ook wel iets over de kennis van deze trainer

En ja , ik denk ook dat je de lat niet te hoog moet leggen . En het zelf ook een beetje los moet laten . Stress van de eigenaar werkt ook averechts in de opvoeding . Zeker op deze leeftijd .

Heb je al eens geprobeerd om bv snoepjes in te zetten tijdens de wandeling ? Laat hem de snoepjes zoeken . Dat doorbreekt misschien de stress. Veel honden vinden hetvgewelfig om met hun neus te werken
En ja , je hebt een Teckel . Het vraagt veel , heel veel geduld . Ze kunnen erg koppig zijn . En daar moet je mee dealen . Maar als ze eenmaal wat ouder zijn zijn het gouden hondjes . Maar het blijft een uitdaging , 15 jaar lang mijn freule is nu zes jaar . Is reuze lief , binnen erg makkelijk . Maar buiten moet ik geregeld tot 10 tellen .er is altijd wel weer een moment waarop ze denkt , ik ga mijn personeel weer eens uitproberen. Van de week bv , ze had een ven vol met kikkers ontdekt . Oké ga je gang maar even . Ik een half uur op een bankje , ik vond het tijd om verder te gaan . De freule niet . Het heeft nog een half uur geduurd voordat ze bereid was bij me te komen . Adem in ,adem uit . En als de pet zo staat dan werkt een snoepje niet , een gek spelletje niet . Wachten wel , uiteindelijk kwam ze blij en voldaan bij me terug . Zo ! Dat was een fijn moment , lekker mijn eigen ding doen . Want ja je eigen ding doen, dat is het helemaal .
Als ik daar even geen zin of tijd voor heb , en ik weet dat er voor haar onweerstaanbare zaken zijn dan blijft ze aan de lijn . Anders word ik zelf geïrriteerd, en zij steeds dwarser

[pearlsofpassion]

Ik weet niet of het helpt maar het sluit bij Kaela haar bericht aan en ik merk dat het iets is waar ik vaak aan denk en wat me bijblijft.

' stress is er pas als er iets onaangenaams gebeurt, waar je geen vat op hebt'

Beide voorwaarden zijn nodig om van stress te spreken.
Dat heb ik geleerd in gedragbiologie.
Sommige dieren zijn zelfs bereid een pijnprikkel te accepteren voor een beloning, als ze de keuze hebben. Dus ze beslissen zelf of ze hem nemen of niet. Dat geeft dan geen stress.
Maar als het gebeurt zonder dat ze kunnen kiezen, wel.
Zo kunnen zelfs heel minimale ongemakken stress veroorzaken als de ontvanger er niets aan kan veranderen.

Zodra je het gevoel hebt dat je controle hebt over de gebeurtenissen, is er geen stress meer.

Dit gaat natuurlijk puur over negatieve stress. Angst is nog iets anders.
Dat kan je dan weer opvangen met vertrouwen en veiligheid.

Je moet er maar eens over nadenken. En dan ga je daar vast af en toe aan terugdenken.

[Lizzy]

Ik ben blij dat je de weg van slipkettingen niet in bent geslagen en ik hoop van harte dat je weg blijft van mafkezen die vinden dat jouw jonge hond op de troon zit en daar vanaf moet (echt he ).

Kun je beter omschrijven wat er gebeurd, wanneer jouw pup in je jas gaat bijten?

En dat alleen thuis blijven. Wat doet hij als hij alleen wordt gelaten?

[Lizzy]

Nou ! Een Teckel en een slipketting
Dat zegt mogelijk ook wel iets over de kennis van deze trainer

En ja , ik denk ook dat je de lat niet te hoog moet leggen . En het zelf ook een beetje los moet laten . Stress van de eigenaar werkt ook averechts in de opvoeding . Zeker op deze leeftijd .

Heb je al eens geprobeerd om bv snoepjes in te zetten tijdens de wandeling ? Laat hem de snoepjes zoeken . Dat doorbreekt misschien de stress. Veel honden vinden hetvgewelfig om met hun neus te werken
En ja , je hebt een Teckel . Het vraagt veel , heel veel geduld . Ze kunnen erg koppig zijn . En daar moet je mee dealen . Maar als ze eenmaal wat ouder zijn zijn het gouden hondjes . Maar het blijft een uitdaging , 15 jaar lang mijn freule is nu zes jaar . Is reuze lief , binnen erg makkelijk . Maar buiten moet ik geregeld tot 10 tellen .er is altijd wel weer een moment waarop ze denkt , ik ga mijn personeel weer eens uitproberen. Van de week bv , ze had een ven vol met kikkers ontdekt . Oké ga je gang maar even . Ik een half uur op een bankje , ik vond het tijd om verder te gaan . De freule niet . Het heeft nog een half uur geduurd voordat ze bereid was bij me te komen . Adem in ,adem uit . En als de pet zo staat dan werkt een snoepje niet , een gek spelletje niet . Wachten wel , uiteindelijk kwam ze blij en voldaan bij me terug . Zo ! Dat was een fijn moment , lekker mijn eigen ding doen . Want ja je eigen ding doen, dat is het helemaal .
Als ik daar even geen zin of tijd voor heb , en ik weet dat er voor haar onweerstaanbare zaken zijn dan blijft ze aan de lijn . Anders word ik zelf geïrriteerd, en zij steeds dwarser

Dit dus. Je hebt een Teckel. En als je met een Teckel gaat wandelen heb je 4 dingen nodig: tijd (geen haast), geduld, humor en inzicht. En als het kan, als de mogelijkheid bestaat, dan kan het dus helemaal geen kwaad om je hond z'n zin te geven tijdens een wandeling. Wij zien wandelen vaak als een verplicht nummer. Je loopt je rondje rond de kerk, je hond plast en poept, komt aan zijn meters en hup: weer naar huis. Voor honden is het een hele andere beleving. Zij ruiken van alllessss en nog wat. Wij zeggen wel eens dat ze de krant lezen. Maar daarnaast is het voor een hond ook fijn als ie geregeld gewoon eens de vrijheid krijgt om daar heen te gaan waar hij heen wil. Wij vinden vaak maar dat een hond moet doen wat wij zeggen en wij bepalen de route maar wat is er (binnen zekere grenzen natuurlijk) mis om een hond zelf te bepalen waar ie wil lopen? Welke route ie wil nemen? Ze bouwen daardoor juist heel veel zelfvertrouwen op. En vaak doen ze dat al snuffelend. Misschien wil jouw hond gewoon DIE kant niet op met jou. Misschien vindt ie het spannend. Of vervelend zelfs. Waarom ga je niet een andere kant op? Hij blij, jij blij. Ik zeg nu maar iets heel simpels hoor maar soms zitten we zo vast in "het probleem" dat we het niet meer simpel kunnen zien. Of misschien is dit op jouw hond en situatie totaal niet van toepassing, dat kan ook.

Wij hebben een buurman met een Teckel. Die man heeft engelen geduld. Doet over hetzelfde rondje dat ik regelmatig loop in 15 minuten werkelijk 1 uur. En dan overdrijf ik niet. Hij loopt volledig in het tempo van de hond, trekt de hond nooit vooruit, laat de hond overal snuffelen en laat de hond regelmatig bepalen waar ie heen wil lopen. De hond is zielsgelukkig. Ik zeg je eerlijk: ik zou daar dus niet tegen kunnen. En dus neem ik geen Teckel. Ik heb daar echt het geduld niet voor. Maar ik vind het werkelijk prachtig om te zien. Ik zie hem hier voorbij schuifelen en de hond uitgebreid de krant lezen. Niet 1 krant, nee, wel 6. Heerlijk om te zien. Ik vind zelf eigenlijk dat honden een goed deel van de dag moeten doen wat wij willen en ik pleit ervoor honden meer keuzes te geven in het leven.

Geen idee of je ook maar iets herkent maar daarom vraag ik eigenlijk ook of je meer wil vertellen over wat de problemen zijn en hoe het zich uit.

[nikèdog2000]

Ik had bram de teckel met 9 maanden.
Jeetje wat heb ik hem in het begin vervloekt ,in me zelf.
Nu is hij 6 jaar en ja hij wil nog steeds de dienst uitmaken met wandelen ,aan de riem ,maar ik heb nog 3 andere hondjes ,dus dat gaat niet altijd.
Maar als hij los is dan luistert hij perfect.
Loopt 5 meter vooruit en kijkt om ,als ik een teken geeft dan loopt hij weer verder.ik zou zeggen :je hebt een lange adem nodig maar het komt goed.geduld is een schone zaak

[smulpaap]

Ik kwam in mijn vorige woonplaats ook vaak een vrouw met twee Teckels tegen
Die had altijd een wandelkar mee , de Teckels gaven aan , we willen er nu uit . Dan gingen ze bv uitgebreid snuffelen , liepen een stukje . En als ze in de remmen gingen deed de vrouw ze weer in de kar
Zij werd er ook niet altijd vrolijk van en kon op die manier zelf ook eens lekker doorlopen

[Anne in Zweden]

Dit dus. Je hebt een Teckel. En als je met een Teckel gaat wandelen heb je 4 dingen nodig: tijd (geen haast), geduld, humor en inzicht. En als het kan, als de mogelijkheid bestaat, dan kan het dus helemaal geen kwaad om je hond z'n zin te geven tijdens een wandeling. Wij zien wandelen vaak als een verplicht nummer. Je loopt je rondje rond de kerk, je hond plast en poept, komt aan zijn meters en hup: weer naar huis. Voor honden is het een hele andere beleving. Zij ruiken van alllessss en nog wat. Wij zeggen wel eens dat ze de krant lezen. Maar daarnaast is het voor een hond ook fijn als ie geregeld gewoon eens de vrijheid krijgt om daar heen te gaan waar hij heen wil. Wij vinden vaak maar dat een hond moet doen wat wij zeggen en wij bepalen de route maar wat is er (binnen zekere grenzen natuurlijk) mis om een hond zelf te bepalen waar ie wil lopen? Welke route ie wil nemen? Ze bouwen daardoor juist heel veel zelfvertrouwen op. En vaak doen ze dat al snuffelend. Misschien wil jouw hond gewoon DIE kant niet op met jou. Misschien vindt ie het spannend. Of vervelend zelfs. Waarom ga je niet een andere kant op? Hij blij, jij blij. Ik zeg nu maar iets heel simpels hoor maar soms zitten we zo vast in "het probleem" dat we het niet meer simpel kunnen zien. Of misschien is dit op jouw hond en situatie totaal niet van toepassing, dat kan ook.

Wij hebben een buurman met een Teckel. Die man heeft engelen geduld. Doet over hetzelfde rondje dat ik regelmatig loop in 15 minuten werkelijk 1 uur. En dan overdrijf ik niet. Hij loopt volledig in het tempo van de hond, trekt de hond nooit vooruit, laat de hond overal snuffelen en laat de hond regelmatig bepalen waar ie heen wil lopen. De hond is zielsgelukkig. Ik zeg je eerlijk: ik zou daar dus niet tegen kunnen. En dus neem ik geen Teckel. Ik heb daar echt het geduld niet voor. Maar ik vind het werkelijk prachtig om te zien. Ik zie hem hier voorbij schuifelen en de hond uitgebreid de krant lezen. Niet 1 krant, nee, wel 6. Heerlijk om te zien. Ik vind zelf eigenlijk dat honden een goed deel van de dag moeten doen wat wij willen en ik pleit ervoor honden meer keuzes te geven in het leven.

Geen idee of je ook maar iets herkent maar daarom vraag ik eigenlijk ook of je meer wil vertellen over wat de problemen zijn en hoe het zich uit.

Honden die lang en uitgebreid mogen snuffelen, zijn daarna ook veel lekkerder en tevredener moe (lees: minder aan je mouw hangend) dan honden die alleen het verplichte poepen en plassen mogen doen en in het tempo van baasje moeten doorsjezen. Als je om wat voor reden dan ook niet lang kunt wandelen met je hond, is een korte afstand ook goed, zolang je hond maar lekker mag snuffelen. Dat maakt net zo moe (en waarschijnlijk tevredener) als kilometers maken. Ik stel me zo voor dat je buurman geen kind heeft aan z'n teckel na zo'n wandeling!

[Cooper en Yil]

Super goed dat jullie op een positieve manier trainen en al er achter gekomen waren dat het in je jaa happen een vorm van stress is.

En dan denk ik zomaar, als ik lees hoeveel tijd en energie jullie er in steken en jullie best doen, dat je eigenlijk ook al wel weet dat het helemaal niet gaat om de troon, de baas spelen enz. Dat past gewoon niet bij de stress die je al ziet.

Wat Lizzy zegt over de band met je hond kan ik alleen maar beamen. En dat heeft tijd nodig. Zeven maanden is gewoon niet de makkelijkste leeftijd en het goede nieuws is dat dat ook nog wel even duurt.

Maar die herder van ons he. Die we harder aan moesten pakken enzo. Die was op een gegeven moment doodsbenauwd voor de dierenarts en alles wat aan zijn lijf moest. Want we hadden hem een keer in de houtgreep genomen (doe je bij een mechelaar met doodsangsten echt maar een keer), een keer flink genept (wandelend voor de kliniek op straat verdoving in zijn kont mikken, trapt ie ook maar 1 keer in) en een flink traumatisch herstel na een zware operatie. We konden er niets meer mee, het was gewoon levensgevaarlijk en dood en dood zielig zo bang hij was.

Wij hebben toen een tweedaagse bij Monique gedaan en wat hebben we gedaan? Hem keuze gegeven. Ik ben hem gaan leren wat ik wilde, waar ik het wilde, hoe lang het zo duren enz en dan mocht hij zeggen of het mocht. Mooi dat ie eerst nee ging zeggen, hij dacht dikke doei. Maar die nee ging van panisch om zich heen uitvallen, naar heel subtiel even wegkijken. En toen merkte hij dat we dat respecteerden en ging hij ja zeggen. Eerst met de makkelijke dingen, zoals een verbandje tegen zijn poot houden. Maar ik kon na een tijdje zijn nagels weer knippen, oren zalven, teken verwijderen, wondjes verzorgen en al dat soort dingen. Soms teste hij of hij nog steeds nee mocht zeggen. En áltijd luisterde ik daar naar.
Ik kan met geen pen beschrijven hoe onwijs sterk onze band hierdoor is geworden. Hoe we in elkaars ziel zijn gekropen en ook op vele andere vlakken baat hadden bij die sterke band. Dat bereik je nooit met dwang en onderdrukking. En dit was die werklijn mechel die we aan moesten pakken he. Echt niet, gewoon echt niet. Liefde, begrip, respect, dat was nodig.

En dan kun je als het moet net wat Lizzy zegt eens doorpakken. En wij hadden ook regels en grenzen in huis. Respect hebben voor elkaar zit namelijk ook in duidelijkheid en grenzen stellen. Hij mocht niet op de bank, er werd niet aan de lijn getrokken en áls ik een commando geef ipv een vraag aan je stel dan voer je hem gewoon per direct uit. Want ik ben de mens en kan jou op die manier veilig houden voor jezelf en je omgeving. Maar eerst leer ik je dat commando op de juiste manier aan, zodat je het ook kan uitvoeren als het moet.

Het is zo mooi om op die manier te denken en werken met je hond. Wij willen geen hond meer wegens omstandigheden, maar nu ik dit type wil ik acuut ergens een hond gaan halen. God wat mis ik dit!

Nou ja, misschien heb je er niets aan, maar ik hoop dat het je helpt een positieve weg te vinden die bij jullie past en je op langere termijn zoveel vreugde brengt. Dat kost nu echt geduld, tijd en energie. Nog een hele poos. Dat is wel een simpele waarheid.

Wat fijn dat het met jullie herder destijds toch weer goed is gekomen!
Geduld is iets wat ik helaas niet altijd heb, ben soms een hittepetit maar wel iets dat nodig is.
Wij geven ook grenzen aan hoor, zeker en niet kan en mag in huis.

We hebben ons ingeschreven bij een hondenschool in de buurt die volgens de manier van Monique Bladder werken. Hoop dat we daar snel terecht kunnen

[Cooper en Yil]

Heb je al eens geprobeerd om bv snoepjes in te zetten tijdens de wandeling ? Laat hem de snoepjes zoeken . Dat doorbreekt misschien de stress. Veel honden vinden hetvgewelfig om met hun neus te werken

Ja de snuffel oefening zetten we soms in als hij bijvoorbeeld erg afgeleid is door een hond die in de buurt loopt en ik wil dat hij even ontspant. Dat werkt dan voor dat moment wel even.

En ja , je hebt een Teckel . Het vraagt veel , heel veel geduld . Ze kunnen erg koppig zijn . En daar moet je mee dealen . Maar als ze eenmaal wat ouder zijn zijn het gouden hondjes . Maar het blijft een uitdaging , 15 jaar lang mijn freule is nu zes jaar . Is reuze lief , binnen erg makkelijk . Maar buiten moet ik geregeld tot 10 tellen .er is altijd wel weer een moment waarop ze denkt , ik ga mijn personeel weer eens uitproberen. Van de week bv , ze had een ven vol met kikkers ontdekt . Oké ga je gang maar even . Ik een half uur op een bankje , ik vond het tijd om verder te gaan . De freule niet . Het heeft nog een half uur geduurd voordat ze bereid was bij me te komen . Adem in ,adem uit . En als de pet zo staat dan werkt een snoepje niet , een gek spelletje niet . Wachten wel , uiteindelijk kwam ze blij en voldaan bij me terug . Zo ! Dat was een fijn moment , lekker mijn eigen ding doen . Want ja je eigen ding doen, dat is het helemaal .

Ja dit herken ik volledig in gedrag van onze Cooper. Zijn eigen plan kunnen trekken vindt hij erg belangrijk en dat mag zeker af en toe. Maar helaas kan dat gewoon niet altijd en daar is hij het dan niet mee eens

Als ik daar even geen zin of tijd voor heb , en ik weet dat er voor haar onweerstaanbare zaken zijn dan blijft ze aan de lijn . Anders word ik zelf geïrriteerd, en zij steeds dwarser

Cooper reageert nog niet altijd op de recall dus is eigenlijk altijd aan de lijn, soms de lange 5 meter lijn en soms "gewone" lijn. Alleen in het omheinde losloopgebied kan hij los, ook al reageert hij daar ook niet, maar hij kan daar geen kwaad

[Cooper en Yil]

Dit dus. Je hebt een Teckel. En als je met een Teckel gaat wandelen heb je 4 dingen nodig: tijd (geen haast), geduld, humor en inzicht. En als het kan, als de mogelijkheid bestaat, dan kan het dus helemaal geen kwaad om je hond z'n zin te geven tijdens een wandeling. Wij zien wandelen vaak als een verplicht nummer. Je loopt je rondje rond de kerk, je hond plast en poept, komt aan zijn meters en hup: weer naar huis. Voor honden is het een hele andere beleving. Zij ruiken van alllessss en nog wat. Wij zeggen wel eens dat ze de krant lezen. Maar daarnaast is het voor een hond ook fijn als ie geregeld gewoon eens de vrijheid krijgt om daar heen te gaan waar hij heen wil. Wij vinden vaak maar dat een hond moet doen wat wij zeggen en wij bepalen de route maar wat is er (binnen zekere grenzen natuurlijk) mis om een hond zelf te bepalen waar ie wil lopen? Welke route ie wil nemen? Ze bouwen daardoor juist heel veel zelfvertrouwen op. En vaak doen ze dat al snuffelend. Misschien wil jouw hond gewoon DIE kant niet op met jou. Misschien vindt ie het spannend. Of vervelend zelfs. Waarom ga je niet een andere kant op? Hij blij, jij blij. Ik zeg nu maar iets heel simpels hoor maar soms zitten we zo vast in "het probleem" dat we het niet meer simpel kunnen zien. Of misschien is dit op jouw hond en situatie totaal niet van toepassing, dat kan ook.

9 van de 10 keer heb ik genoeg tijd om hem in alle rust uit te laten, maar het komt wel eens voor dat ik op de klok moet letten als ik buiten ben. Niet ideaal maar met een jong gezin heb je soms momenten dat iets even wat sneller moet dan je zou willen.
Het lopen met hem is hollen of stilstaan en dat vindt ik dus meestal geen probleem. Het is een teckel en snuffelt dus meer dan veel andere rassen en daar ben ik me zeer van bewust en ok mee. We lopen ook regelmatig de routes die hij mag bepalen, maar daar moet ik dan echt zeer ruim de tijd voor nemen en dat kan dus niet elke dag helaas. Hij wil dat wel elke dag en wellicht dat daar de frustratie/stress ook vandaan komt. Sommige wandelingen gaan op zijn manier en sommige moeten gewoon even wat sneller dan hij wil. We moeten eigenlijk altijd wel een straat over steken en dan vraag ik hem rustig even te wachten. Dit gaat goed en hier beloon ik hem voor ofwel met een snoepje ofwel met mijn stem. Op het moment dat ik 'Ja' zeg en 1 stap op straat zet hangt hij in mijn jas. We kunnen niet midden op straat stil blijven staan en dus moet ik hem op dat moment of optillen of half meeslepen naar de overkant, want uitgebreid de situatie kalmeren midden op straat is niet handig. Als we dan bij de overkant komen is het soms weer goed en soms blijft hij bij elke stap opspringen.
Er kan een duidelijke trigger vooraf gegaan zijn bijv. een hond aan de overkant waar hij niet naartoe kan of een vreemd/gek ding of geluid, maar ook vaak genoeg lijkt er niets aan vooraf te zijn gegaan.
Wel denk ik te merken dat het vaker gebeurt als ik even aan de lijn getrokken heb omdat hij ofwel iets wil pakken van de straat wat hij niet mag, ofwel omdat we even door moeten lopen.

[Cooper en Yil]

Ik had bram de teckel met 9 maanden.
Jeetje wat heb ik hem in het begin vervloekt ,in me zelf.
Nu is hij 6 jaar en ja hij wil nog steeds de dienst uitmaken met wandelen ,aan de riem ,maar ik heb nog 3 andere hondjes ,dus dat gaat niet altijd.
Maar als hij los is dan luistert hij perfect.
Loopt 5 meter vooruit en kijkt om ,als ik een teken geeft dan loopt hij weer verder.ik zou zeggen :je hebt een lange adem nodig maar het komt goed.geduld is een schone zaak

Ja dat vervloeken herken ik ook wel hahaha! We zeggen wel eens gekscherend 'We brengen je terug!' Dat je even niet meer ziet waarom je ook alweer zo graag een hond aan je gezin toe wilde voegen

Hier in de buurt lopen ook een paar teckels met hun baasjes rond en allemaal geven ze aan dat het beter wordt

[pearlsofpassion]

9 van de 10 keer heb ik genoeg tijd om hem in alle rust uit te laten, maar het komt wel eens voor dat ik op de klok moet letten als ik buiten ben. Niet ideaal maar met een jong gezin heb je soms momenten dat iets even wat sneller moet dan je zou willen.
Het lopen met hem is hollen of stilstaan en dat vindt ik dus meestal geen probleem. Het is een teckel en snuffelt dus meer dan veel andere rassen en daar ben ik me zeer van bewust en ok mee. We lopen ook regelmatig de routes die hij mag bepalen, maar daar moet ik dan echt zeer ruim de tijd voor nemen en dat kan dus niet elke dag helaas. Hij wil dat wel elke dag en wellicht dat daar de frustratie/stress ook vandaan komt. Sommige wandelingen gaan op zijn manier en sommige moeten gewoon even wat sneller dan hij wil. We moeten eigenlijk altijd wel een straat over steken en dan vraag ik hem rustig even te wachten. Dit gaat goed en hier beloon ik hem voor ofwel met een snoepje ofwel met mijn stem. Op het moment dat ik 'Ja' zeg en 1 stap op straat zet hangt hij in mijn jas. We kunnen niet midden op straat stil blijven staan en dus moet ik hem op dat moment of optillen of half meeslepen naar de overkant, want uitgebreid de situatie kalmeren midden op straat is niet handig. Als we dan bij de overkant komen is het soms weer goed en soms blijft hij bij elke stap opspringen.
Er kan een duidelijke trigger vooraf gegaan zijn bijv. een hond aan de overkant waar hij niet naartoe kan of een vreemd/gek ding of geluid, maar ook vaak genoeg lijkt er niets aan vooraf te zijn gegaan.
Wel denk ik te merken dat het vaker gebeurt als ik even aan de lijn getrokken heb omdat hij ofwel iets wil pakken van de straat wat hij niet mag, ofwel omdat we even door moeten lopen.

Dat lijkt me dan toch duidelijk ontlading omdat hij het wachten nog spannend vind. Of het oversteken. Dat is natuurlijk ook spannend. Jij kijkt goed, moet ondertussen hem in de gaten houden en belonen, je weet al dat hij in je jas kan gaan hangen,... De spanning hangt natuurlijk in de lucht. Dat is normaal en kan je denk ik niet vermijden.
Dat zou dan idd zowiezo moeten beteren naarmate hij het gewend is.

Qua oplossingen moet je vooral naar de ervaringdeskundigen luisteren hier.. Ik heb zo goed als geen ervaring met honden.