Siberienne schreef: ↑zo 31 mei 2020, 12:31
Vorig jaar om deze tijd waren we op vakantie, lekker in Frankrijk, terrasjes, uit eten, wandelen in de bergen. Het lijkt echt een eeuwigheid geleden... nu is zelfs boodschappen doen stressig.
Ik heb nu 2 weken vrij, dit zou onze "zomervakantie" zijn maar meneer werkt omdat zijn bedrijf net een paar maanden stil gelegen heeft. Wel genoeg te doen nu met voorbereiden op een emigratie maar ook daar hangt wel de corona-wolk boven. Noorwegen gaat zoals het er nu uit ziet pas 20 augustus weer open. Het zijn maar rare tijden...
Ik ben benieuwd hoe het er over een jaar uit ziet. Ik denk wel dat ik graag zou willen dat dat afstand houden wat meer gebracht wordt als een tijdelijke maatregel en niet als 'het nieuwe normaal" want ooit wordt het wel weer gewoon wat dat betreft.
Voor een heel aantal andere dingen mag ik eigenlijk hopen dat het beter gaat worden, bewuster omgaan met wat belangrijk is. Maar goed, daar zijn we nog niet...
Echt hè?1!. Nog maar 2,5 maand geleden was ik aan het aftellen naar 3 april, de dag waarop ik mijn laatste werkdag zou hebben. In mijn hoofd was een klok aan het aftellen naar die dag: ‘nog één sprintje van twee weken' en dan kon ik me gaan richten op het inpakken van dozen voor de emigratie. In plaats daarvan werkte ik me op 3 april een slag in de rondte vanwege de corona crisis, was het ziekenhuis in crisis modus met een commando structuur en werd er een screeningstent voor het ziekenhuis opgebouwd, had ik mijn mijn pensioen opgeschort en moest ik als een gek op zoek naar tijdelijke woonruimte omdat het huis dat ik verkocht had begin mei moest worden overgedragen aan de nieuwe eigenaar. De interne klok was abrupt tot stilstand gebracht. Alsof er een bom ontploft was en het klokje was stil blijven staan op het moment van detonatie.
De dozen werden inderdaad ingepakt. Niet voor een reis van 1400 km, maar eerder 140 meter. En ondertussen moesten we het overlijden van een collega door Corona onderling zien op te vangen en verwerken. Volgens mij zijn we daar nog steeds niet aan toe gekomen. Het is dan nu eindelijk wel weer een soort van ‘normaal’ voor wat betreft alle corona gerelateerde dingen, maar de normale zorg is nog lang niet volledig opgestart en iedereen in het ziekenhuis is alert en ervan overtuigd dat we in het oog van een orkaan zitten, die in de zomer passeert alvorens in het najaar / de winter de storm weer aantrekt. Een soort gevechtspauze in een oorlog, zo voelt het voor mij.
Het lijkt alweer zo lang geleden, zoveel is er gebeurd. Het is voor mij nog moeilijk te geloven dat we ooit weer zullen terugkeren naar normaal (wat dat dan ook moge zijn). Ik ben net hersteld van de shock geloof ik. Ik begin héél voorzichtig weer een beetje vooruit te kijken. Dingen te bestellen voor mijn ‘paleis op de heuvel’. Althans, dat moet het worden.
De verbouwing gaat maandag gewoon van start. Als de grenzen van Hongarije in juli/augustus nog steeds gesloten zijn voor niet-ingezetenen dan gaat er een deelvracht met materiaal die kant op. Ik werk gewoon maar door. Geen interne klokken meer, maar gewoon kijken wat er gaat gebeuren en daarnaar handelen. En hopen dat ook Nieuw Zeeland de grenzen weer open doet, zodat ook dochterlief verder kan met haar leven.
Ik heb eerder deze week teruggebladerd naar pagina 1 van dit topic en het meeste vanaf het begin nog eens gelezen. Het is een soort samengebalde tijdcapsule. De scepsis, het nonchalance, soms ook angst en de zorgen die niet door iedereen gedeeld werden. Het ongeloof, soms paniek toen de uitbraak daar was. De altijd weer rustige ’stem' van jou, Sibirienne, met je rationele uitleg. Niet altijd geruststellend, wel altijd eerlijk en duidelijk.
Pfff, wat een rollercoaster eigenlijk.
