Vanmiddag was ik vanaf een vriendin op weg naar huis, een rit van een klein uur. Vlak bij huis moest ik stoppen voor een stoplicht en pats, mijn koppelingpendaal deed niets meer. Shoot. Ik snel de pechhulp van de Peugeot gebeld, die zouden er zo snel mogelijk aankomen.
Stopt er een ANWB busje achter me. Die moeten je altijd naar een veilige plek brengen. Of ik in zijn bus durfde te rijden, dan zou hij mijn auto rijden. Oke, prima. Bus stond wel op de handrem riep hij nog. Ik die bus in, stoel op zijn plek zetten en op zoek naar de handrem. Niet te vinden. Ik zoeken en zoeken. Hehe, gevonden! Kijk ik op, is mijn auto weg! Uuuuuuh ik heb niet gezien waar hij heen is gegaan!!!!
Het is nogal een vreemd kruispunt daar, met ook het spoor waar je over moet en een fabriek die er naast staat. Ik zag hem nergens meer. Oke, dan rij ik rechtdoor, daar is een meubelboulevard, dat leek me een logische plek. Nee, geen ANWB meneer. Terug, naar de supermarkt aan de andere kant. Ook geen ANWB meneer. Oke, nou weet ik het niet meer. Weet je wat, ik bel de ANWB en dan kunnen zij hem bellen. Zie ik zijn telefoon in de handsfreehouder.
Neeeeeeeee!!!! Wat nu???????
Godzijdank kwam hij aanlopen. Hij was het terrein van de fabriek op gereden, dus hij had mij twee keer voorbij zien rijden. Met zwaailichten en al . Hij vond het gelukkig wel grappig.
Een half uur later was ik door de sleepwagen waar ik voor gebeld had naar de garage gebracht en nu maar afwachten hoe de reparatie morgen uitpakt. Dat is dan weer het minder leuke deel van dit avontuur, maar gelukkig gebeurde het nu en niet vorige week op een bergweggetje in Duitsland!