Wandor en Yindra konden op het laatst hun plas ook niet meer zo goed ophouden. En er komt wat plas uit een hond van 45 kg... Toch heb ik ook vaak gedacht dat ik nog met liefde jaren die plassen had opgeruimd..
Moderators: Lizzy, Charlie Angel, eelke
Pauline schreef:Over het algemeen gaat het goed, kan ik het handelen dat Joris er niet meer is.Dat maakt het misschien ook nog wel heftiger. Maar ook mooi. Pfff, ik kan er er nog niet heel veel bij voorstellen, maar vrees met grote vrezen.
Maar vandaag heb ik een stukje vloer in de olie gezet en dat moet drogen. Nu lijkt het precies op een plas.... En soms plaste Joris in de kamer. Nu denk ik elke keer als ik die plek zie: Oh.... Joris heeft in de kamer, oh nee Joris is er niet meer. Ben alwel 10 keer in tranen uitgebarsten. Dat je zelfs een plas in de kamer missen kunt. Mijn kleine ouwe jongen...., mijn spiegeltje, ik mis je meer dan ik ooit had kunnen denken.
src_esther schreef:Dat maakt het misschien ook nog wel heftiger. Maar ook mooi. Pfff, ik kan er er nog niet heel veel bij voorstellen, maar vrees met grote vrezen.Joep was mijn eens-in-je-leven-hond, dat was nou eenmaal zo. Toen hij moest gaan ben ik door een hel gegaan. Ik heb daarna altijd gedacht dat het minder zwaar zou zijn als Joris zou gaan. Niet omdat ik minder van hem hield, maar gewoon omdat ik dat dacht. Nou dat heb ik dus helemaal fout gedacht. Waarschijnlijk heeft het er ook mee te maken dat ik na Joep, Joris nog had en verder moest gaan. Joris heeft mij er doorheen gesleept. Nu Joris er niet meer is, is er na 29 jaar eigen teckels "niets" meer. En dat niets is mijn keuze hoor, maar toch......
Want je weet: een mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest. Geniet van elk moment, dat heb ik gelukkig ook gedaan. En nogmaals ik heb er vrede mee dat onze ouwe jongen moest gaan, zijn tijd hier zat erop. Maar je hebt van die momenten.Pauline schreef:Joep was mijn eens-in-je-leven-hond, dat was nou eenmaal zo. Toen hij moest gaan ben ik door een hel gegaan. Ik heb daarna altijd gedacht dat het minder zwaar zou zijn als Joris zou gaan. Niet omdat ik minder van hem hield, maar gewoon omdat ik dat dacht. Nou dat heb ik dus helemaal fout gedacht. Waarschijnlijk heeft het er ook mee te maken dat ik na Joep, Joris nog had en verder moest gaan. Joris heeft mij er doorheen gesleept. Nu Joris er niet meer is, is er na 29 jaar eigen teckels "niets" meer. En dat niets is mijn keuze hoor, maar toch......Wij hebben altijd 2 of meer honden gehad en ik heb ook veel steun gehad aan de honden die achterbleven. Het gat was minder groot zeg maar. Nu hebben we alleen Seven nog. Bij haar willen we geen 2e hond vanwege haar gezondheid maar ik merk wel dat ik nog banger geworden ben dat zij er ook zo maar niet meer kan zijn. Het besef dat ze al 9 wordt dit jaar (waarvan 7,5 jaar al in de reservetijd) maakt het niet makkelijk.
Niet teveel vrezen Esther.
jorisenik.jpg
Pauline schreef:Joep was mijn eens-in-je-leven-hond, dat was nou eenmaal zo. Toen hij moest gaan ben ik door een hel gegaan. Ik heb daarna altijd gedacht dat het minder zwaar zou zijn als Joris zou gaan. Niet omdat ik minder van hem hield, maar gewoon omdat ik dat dacht. Nou dat heb ik dus helemaal fout gedacht. Waarschijnlijk heeft het er ook mee te maken dat ik na Joep, Joris nog had en verder moest gaan. Joris heeft mij er doorheen gesleept. Nu Joris er niet meer is, is er na 29 jaar eigen teckels "niets" meer. En dat niets is mijn keuze hoor, maar toch......Ja, we genieten zoveel als mogelijk en we hopen dat hij dat ook doet ondanks dat hij niet elke minuut van de dag onze aandacht krijgt.
Niet teveel vrezen Esther.
src_esther schreef:Ja, we genieten zoveel als mogelijk en we hopen dat hij dat ook doet ondanks dat hij niet elke minuut van de dag onze aandacht krijgt.Dat zit vast helemaal goed!
Spikkelneus schreef: ↑di 06 aug 2019, 07:59 Vandaag is het 3 jaar geleden dat we Dunya hebben laten inslapen. Ik mis haar nog steeds heel erg. Ik wil mijn meisje terugJullie mooie meiske.... Wat kan het gemis nog groot zijn he?! Al is "alweer" drie jaar gelden...
IMG_0218.JPG
Siberienne schreef: ↑do 08 aug 2019, 13:22 Sterkte Spikkelneus ..Toen ik nog als dierenarts werkte vond ik dat altijd de moeilijkste euthanasieen om te doen: van mensen die wisten dat dit de laatste hond was. Geen troost vann een nieuwe hond, maar een definitief afscheid van een tijdperk, van een levensstijl, van een wereld met een hond er in
Ik kwam vandaag oude dame uit de straat tegen. Ze hebben hun hondje in moeten laten slapen. Haar man (80+) kwamen we vaak met z’n hondje tegen en dan kletsen we even. We merkten al dat de rondjes steeds korter werden. Ze was dertien, het was ‘op’. En dan zegt ze ‘s morgen huilen we even, het is zo stil in huis en hij weet niet wat hij met de dag moet doen nu de wandelingen niet meer hoeven’ en dan houd ik het dus ook niet droog. Zo sneu. Hun laatste hondje ook, ivm hun eigen leeftijd. Ik heb het zo met ze te doen.
