Pfff mijn moeder heeft haar huis verkocht, heel fijn, het heeft 4 jaar te koop gestaan. Volgende maand is de oplevering dus nu moet er besloten worden wat gaat
mee, wat moet weg/verkocht worden.... Daar heeft ze (mijn inziens) 4 jaar de tijd voor gehad om over na te denken.... maar het blijkt erg lastig te zijn.... ze kan geen afscheid nemen, veel dingen zijn eigenlijk gewoon oud/op maar ze heeft heel veel emotionele waarde aan dingen (het bed bijv wat 35 jaar terug is gekocht met mijn vader, want toen hadden ze eindelijk centjes om een goed bed te kopen) en ik snap het aan de ene kant, en aan de andere kant heul frustrerend omdat ze nu gewoon veel kleiner gaat wonen dat zij ooit gedaan heeft en dus gewoon domweg niet gaat passen.... Een kast van 2,5 meter breed (antiek, koste 'vroeger' dus een paar duizend gulden, nu helaas bijna niets waard) kan gewoon domweg niet in een woonkamer van 25 vierkante meter. De eigenwijzigheid heb ik echt van mijn moeder maar jee zeg wat is dat mens (zegt ze wel liefdevol) vreselijk koppig! En ergens grappig en toch ook wel frusterend; dat wat ze mijn opa 25 jaar geleden verweet, om alle beslissingen aan mijn vader, dus zijn schoonzoon, over te laten doet zij dus exact hetzelfde! Bij bijna alles zegt ze; misschien moeten we dat even met R overleggen.
Zo ff stukje frustratie kwijt hoor!
Edit; typo en die stond een beetje raar
