Lizzy schreef:Dat kan. Maar dat hoeft niet per definitie. Wij zijn erachter gekomen dat Linga enorme spondylose heeft iets lager dan haar nek. Daar kwamen we achter doordat we een foto lieten nemen van haar longen (hoestklachten, bleek hartworm). Linga heeft heel af en toe pijn in dit gebied, als ze een rare beweging heeft gemaakt. En verder krijgt Linga geen pijnstillers, heeft ze geen pijn, is zij bijna 12 jaar en springt en danst en rent nog als een jong hert. Het enige dat zij krijgt is wilde zalmolie en kurkuma (Golden Paste).
Das waar, maar dat is toch vooral ook gebonden aan de plek waar het zit. Hoe minder mobiel de plek hoeft te zijn, hoe minder last. De rug is juist zo'n plek waar die mobiliteit heel erg nodig is.
EsSi schreef:
De geleidehondenschool is en blijft eigenaar, dus hebben zij in principe het laatste woord. Maar voor mij is er een grens.
In vergelijking met hoe het was voor en net na de constatering van spondylose stellen deze pijn uitingen niets voor. Toen wilde Siem niet eens meer werken. Het smakken, grommen, slepen enz was toen de hele dag door. Janken bij een onverwachte beweing. . Dat is nu echt niet zo. De klachten worden niet minder met de max voorgeschreven medicatie. Dus waarom zou ik dan 1 tablet geven als het resultaat met 3/4 hetzelfde is. Klachten vrij wordt hij pas als het helemaal vast zit. Bij Siem gaat het langzaam. Zn onderrug zit inmiddels wel vast. Ondanks dit doe hij alle bewegingen uit zichzelf; rekken, strekken, schudden, rollen. Dit is heel positief.
Ik ken hem inmiddels zo goed wat dit aan gaat dat ik wel weet wanneer het genoeg is.
Jij kent en ziet je hond, ik niet. Maar zoals ik al zei, ik vind de symptomen die je beschrijft heel erg op pijn wijzen en ik zou dat niet oke vinden. Ook al is het minder als eerst.
Ik zou in de maanden nadat wij de spondylose en LSI als diagnose kregen ook gezegd hebben dat ik Oscar zo goed kende dat ik het in kon schatten. We hadden de diagnose HD al gehad, een flinke operatie en revalidatie doorgemaakt, vermoedens gekregen van rugpijn, tot aan een aantal maanden later de diagnose toe. En damn, we zijn nu dik 2 jaar verder en meerdere keren kwamen we erachter dat we pijn te laat door hebben. Ondanks dat ie inderdaad alles deed, rauwdouwer eerste klas. Maar pijn had ie en niet te zuinig ook bleek meerdere keren. Wij kwamen er vorig jaar bijvoorbeeld achter toen we 100 kleine dingen op gingen tellen. Een keer uitvallen naar mijn moeder (ja, maar, hij is snel angstig), niet in de nieuwe auto durven (ja, maar, hij is een autist en een nieuwe auto is een big thing), af en toe bijna omvallen met plassen (ja, maar, hij is een domme reu die zo onhandig bij die boom gaat staan) enz enz. Tot hij op een dag volkomen uit context naar de baas uitviel. Voor alles was een prima smoes te bedenken, maar alles opgeteld was het toch echt niet te ontkennen. Meer pijnstilling erin (misschien is 1 tablet ook nog te weinig of niet de meest passende pijnstiller?) en hoppa, alle problemen verdwenen.
Ik zeg dit niet om vervelend te zijn en ook niet om gelijk te krijgen. Ik zeg dit, omdat ik ervaren dat dit een enorme valkuil is. En een verdrietige, want uiteindelijk kwamen wij er meerder keren achter dat Oscar ondanks al onze goede zorgen en beste wil van de wereld toch pijn had. Gatver, dat is naar. En ik heb héél graag ongelijk in deze en hoop heel erg dat ik er helemaal naast zit voor jou hond. Maar je start dit topic niet voor niets en symptomen als binnensmonds grommen, slepen en smakken zijn vrij duidelijk.
En met alle respect, je hond werkt voor jou. Ik vind, gewoon even plat gezegd, dat je in dat geval geen enkel symptoom wat op pijn wijst mag negeren. Zeker niet van een hond met een progressieve, in de meeste gevallen erg pijnlijke, aandoening.