[-Saskia-]

Als eigenaar schrik je je wezenloos als je hond ineens niet meer op kan staan en omvalt. Ik kon in ieder geval niet echt helder denken en heb veel gehad aan het relativerend en helder denkend vermogen van mijn lieve buuf die te hulp schoot op mijn paniek.

Misschien voor mensen die het (ook) nooit hebben gezien, hierbij een klein filmpje van Wodka met GVS, gefilmd op dag 1, dag 3 en dag 5 (vandaag).

Op dag 1 had ik duidelijk andere dingen aan m'n hoofd dan een steady hand en voldoende licht om te filmen, dit was ik denk de tweede keer dat Wodka weer zelfstandig liep. Excuses.
Wellicht geeft het een beetje een (voor)beeld van de eerste ellende, maar ook het herstel. Al hoop ik uiteraard dat jullie het nooit meemaken.

[-Annemarie-]

Jemig Sas, wat zal jij geschrokken zijn. Ik had het natuurlijk al gelezen, maar als je het zo op film ziet is het wel heel erg duidelijk.
En wat een verschil al, in die paar dagen! Goed om te zien.
Ze loopt op haar etensbak af?

Ik hoop dat de stijgende lijn doorzet, en een dikke knuf voor Wodje en voor jou.

[-Saskia-]

nee, op dag 3 en 5 had ze net gegeten en komt ze kijken waarom ik daar in hemelsnaam op m'n knieën zit. Dag 1 was onderweg naar de tuin achter een stukje kaas aan.

[cj]

Poe echt schrikken. Moest dan wel weer lachen om de roze Snoopy fleece.

[-Saskia-]

Poe echt schrikken. Moest dan wel weer lachen om de roze Snoopy fleece.

[MarijeEnBoomer]

3e keer dat ze zelfstandig liep...
Nog een tip : dwing je hond niet te lopen dat kan een nogal vertekend beeld geven
Sas en ik hebben beide Wodka 'ondersteunt' zodat ze naar buiten kon om een plas te doen. Ging heel moeizaam en leek met veel angst van Wodje ( wat ik vertaalde in angst omdat d'r lijf raar deed) eenmaal over de drempel naar de tuin nam mevrouw echter opeens de benen om daar snel een plas te doen. Natuurlijk was het wiebelig en niet stabiel maar het was lang niet de wodka die we opweg naar de tuin zaten.
Terugdenkend haat Wodje het om gedwongen te worden en haat ze moeten plassen ... Point taken Wod!

[Angelique]

Ja daar schrik je van Weet nog dat ik dit voor het eerst meemaakte met een bouvier van mij. Geen idee wat het was, maar ik had al afscheid genomen. Volgende dag was die weer voor 90% normaal. Die was toen wel "iets" jonger dan Wodje en dan gaat alles nog net even makkelijker.
Sterkte met de grote mop. Hopelijk zet de verbetering nog wat door.

[Extreme]

Ahhhh wat een moppie, zooo aandoenlijk zoals ze loopt, dat hoofdje .
Ja dat is erg schrikken als het je (hond) overkomt, hartkleppen zijn getest, maar je ziet zeker vooruit gang.
1 van mijn vorige honden heeft het ook gehad, toendertijd, stond de dierenarts op het punt om haar in te laten slapen, maar we konden het ook 24 uur aankijken, zou het verbeteren had ze een kans op een normaal leven. Zij kon toen bijna helemaal niet lopen, en uiteindelijk waren er geen rest verschijnselen, en rende ze weer als voorheen.
Dus houd moed, je grote ouwe knuffel komt er wel.

[Lizzy]

Ach gossie

(ik weet hoe het eruit ziet, ik zag het jaren geleden voor het eerst bij de Boxer van onze buren dus ik schrok me toen al te pletter).

Maar je ziet best behoorlijk veel vooruitgang!

[Lida. S]

Gelukkig gaat ze aardig snel vooruit, maar wat zal je geschrokken zijn. Nu maar hopen dat herstel zich voortzet.

[-Saskia-]

Ik had ook in gedachten al afscheid genomen van haar, zaterdagochtend. Vandaar dit filmpje - ik weet niet of ze er zonder Marije's ratio en dus het opperen (en voorlezen uit Google) over GVS nog zou zijn geweest. Iedere paniekerige vezel in mijn lijf schreeuwde dat ik haar niet zou laten lijden.

Dus wie weet, helpt het ooit iemand in de paniek, of in het zo broodnodige vertrouwen dat het echt wel binnen kort tijdsbestek verbetering kan laten zien.

En over Wodka: tja, ze ís hoogbejaard. Ronddartelen deed ze al op bejaardentempo en ze zal niet een soepele deerne zijn, volgende week. Maar er zit genoeg passie en wilskracht in de taart, dat ik (nu) heel blij ben dat ik haar de afgelopen dagen (soms tegen m'n eigen wanhoop in) tijd heb gegeven.

[smulpaap]

Ja , het herkenbare beeld idd . Ik schrok er met Noa ook van hoor
Vooral die ogen die maar heen en weer gingen

Maar er is vooruitgang te zien ..... gelukkig !

[-Saskia-]

Ja , het herkenbare beeld idd . Ik schrok er met Noa ook van hoor
Vooral die ogen die maar heen en weer gingen

Maar er is vooruitgang te zien ..... gelukkig !

Ja, die heb ik gemist, die ogen. Ik denk dus dat het nacht vrijdag op zaterdag misgegaan is. Toen was ze mega onrustig in haar biabed in de slaapkamer. Een paar keer geholpen anders of beter te liggen. Pas zaterdagochtend kon ze niet meer opstaan en als ik haar op haar poten zette, lazerde ze net zo hard om.

Geen idee meer hoe ik haar fatsoenlijk naar d'r stretcher in de woonkamer heb gekregen, volgens mij samen met haar struikelend, vallend, maar het was duidelijk dat ze daar heen wilde.

Toen Marije kwam, hebben we geen heen en weer schietende ogen kunnen zien. Gelukkig maar, ik denk dat dat wel heeft geholpen in het niet zo misselijk zijn.

[Pauline]

Fijn dat er vooruitgang te zien is en dat Wodje er nog zin in heeft! Hoe moeilijk vertrouwen houden is..., breek me de bek niet open . Ze is wel nog steeds een mooie ouwe meid!

[Lizzy]

Poeh, wat fijn dat Marije er was en dat ze kon doen waar ze zo goed in is (even alle tandjes op elkaar en heel koelbloedig bekijken wat er aan de hand kan zijn). Want als je dit inderdaad niet eerder gezien hebt, denk je maar aan 1 ding en dat is "ik raak haar kwijt ". Het is ZO heftig . Dit filmpje en dit topic mag niet verloren gaan hoor. Dat lijkt me uiteindelijk een mooie voor de medische bieb!