[Nynke]

2 maanden geleden alweer, wat vliegt de tijd   

[-Annemarie-]

Sterkte, Ellen. 

[Borke]

Het lijden is het ergste om te zien, dwars door een morfinepomp heen.
Mijn moeder lag half in coma nog te huilen om haar moeder, die al bijna 40 jaar dood was.

Ellen lieverd, die belofte aan je vader, was gemaakt uit intense liefde en dat heeft hij vast gevoeld.
Jouw vader heeft vast wel begrepen, dat zo'n belofte niet waar te maken was, maar het niet tegen jou gezegd om jou niet te kwetsen Het was ook heel lief om te zeggen, en voor hem om te horen zeggen.

Probeer te focussen op wat jij allemaal wel voor hem hebt kunnen doen.
Wat zou je vader nu tegen jou zeggen, als hij de kans zou hebben nog iets te zeggen?

Vast dat hij heel veel van je hield en dat hij het zo fijn vond dat je hem zo gesteund hebt, ook die moeilijke laatste periode.
Denk je niet dat hij heel erg trots zou zijn op zijn dochter?

[Naomi B]

Borke dat heb je prachtig verwoord. Ellen sterkte lieverd. Het slijt. Maar het duurt lang. Neem de tijd.

Vandaag wat foto's van gister zitten kijken die van mij gemaakt zijn. En dan zie ik ineens dat ik soms zo op mijn zus lijk.... En dan gaat er een steek door je heen maar ook een kleine glimlach. Want ik mis haar ontzettend. Zeker nu ik ben waar zij woonde. Dat is nu ook 3 en een half jaar geleden. Maar ik ben blij dat ik op haar lijk soms. Zo draag jij je vader ook mee in jou. En soms als je in de spiegel kijkt... Dan zie je hem in jou. Dikke knuf wijffie.

[Dian]

ach Ellen heel veel sterkte. Het is nog maar zo kort geleden. Het is zo herkenbaar aan de ene kant, aan de andere kant weet ik niet wat het is om een ouder te verliezen die een ziekbed heeft gehad. Mijn moeder heb ik 's morgens dag gezegd en om 4 uur krijg ik een telefoontje dat ze er niet meer is.................... na een -paar weken had ik zo iets van kom nu maar terug, nu ben je lang genoeg weggeweest.................... Mijn moeder is nu 15,5 jaar geleden overleden en ook ik mis haar. Dan kijk ik naar de foto en dan gaan er allemaal gedachten door mijn hoofd; mijn jongens heb je nooit mogen zien, mijn huisje heb je geen binding mee en zoals nu het niet goed gaat dan had ze hier als eerste op de stoep gestaan om bij me te zijn.............. dan huil ik nog steeds. Maar de dingen samen zijn toch meer..............

[Antonia]

[renate1982]

[karin2]

[inni]

Je had iets belooft maar hoe kon je weten wat ging komen? Als jij het in de hand had gehad was het anders verlopen. Je pa snapte dat maar al te goed en de moeite die je (jullie) deed (deden) gaven hem moed en rust. Het gemis blijft meisje, de ene keer al wat feller dan de andere en net op momenten dat je die stevige armen om je heen 't ergst nodig hebt doet het extra pijn en dan zijn dat meestal nog de momenten dat je hem gewoon erg mist............................ Sterkte hé en voor wat het waard is 

[Neally]

[Borke]

Het "mooie" van een ziekbed, is dat het je de kans geeft om goed afscheid te nemen.
Volgens mij is dat niet alleen voor de nabestaanden zo, maar ook voor de stervende.

Vaak vind je als het einde nadert gemakkelijker de woorden en spreek je ze uit.
Al die gedachten, die je dan ook uitspreekt en dat is goed, dat helpt.
Het aanzien en doorstaan van het lijden hoort daarbij.

Alternatief is het beeld wat Dian schetst.
In een keer is het dan voorbij... eerlijk gezegd lijkt mij dat als nabestaande veel moeilijker.

Het gemis is echter hetzelfde en dat schrijnt.
Maar hoe groter het gemis is, hoe groter de liefde was en niet iedereen is zo gelukkig die ouderliefde te kennen  8)

[inni]

Het "mooie" van een ziekbed, is dat het je de kans geeft om goed afscheid te nemen.
Volgens mij is dat niet alleen voor de nabestaanden zo, maar ook voor de stervende.

Vaak vind je als het einde nadert gemakkelijker de woorden en spreek je ze uit.
Al die gedachten, die je dan ook uitspreekt en dat is goed, dat helpt.
Het aanzien en doorstaan van het lijden hoort daarbij.

Alternatief is het beeld wat Dian schetst.
In een keer is het dan voorbij... eerlijk gezegd lijkt mij dat als nabestaande veel moeilijker.

Het gemis is echter hetzelfde en dat schrijnt.
Maar hoe groter het gemis is, hoe groter de liefde was en niet iedereen is zo gelukkig die ouderliefde te kennen  8)

  Mijn pa had Parkinson maar (nog?)niet in dire maten dat hij zijn eind naderde (hij kon nog stappen *z'n laatste weken wel met de zekere steun van een wandelstok als hij met de hond het bos introk* en zichzelf verzorgen. en dan ineens 's nachts, een hartfalen................'t komt koud op je dak en je wil nog veel, vragen, zeggen, doen, .......maar wat ben ik blij dat ik geen afscheid hoefde nemen........hoe doe je zoiets.

[me and my boys]

Ik weet t niet....
Iem mnd of zeker weken met de dood in de ogen te zien is vreselijk hoor.....wat heb ik gehoopt dat ie een hartinfarct oid zou krijgen
Hij voelde dat t steeds minder werd....en dan nam ie afscheid. ....iedere x  'ik ga meiden  t is over....jongens doen jullie goed je best....  nu ik dit tik zie ik t voor me...vreselijk
We hebben afscheid genomen id.  Ik heb hem gezegd dat ik zo ontzettend veel van hem hield....hij heeft t tegen ons gezegd en ja we hebben goeie gesprekken tussendoor gehad.....
Maar zonder afscheid had ik ook geweten dat ie van mij en mn kids hield    daar waren geen mnd van ellende voor nodig geweest.......
Pa was een bikkel .....maar wat hoopte wij dat ie ineens niet meer wakker zou worden ondanks dat we hem.niet kwijt wilde
Lijden is erg...weten dat je binnenkort zal sterven is vreselijk. ....voor alle partijen meeste voor de persoon zelf
Of t afscheid nemen zo belangrijk is en ze daarvoor zoveel voor moeten doormaken. ......ik vind van niet en hoop dat niemand zoveel ellende hoeft mee te maken zowel de zieke zelf als de familie

[Pauline]

Ik ga met Astrid mee, hoe moeilijk en zwaar ook, het is ook dierbaar en heel dankbaar. Maar het is uiteraard ook per persoon verschillend en "gelukkig" hebben we het niet voor het kiezen. Het is wat het is en het komt zoals het komt.

En ook ik heb heel vaak gedacht: Mam sluit je ogen en laat het los, verlaat dit leven en ga daarheen waar geen pijn meer is. Maar zij is daar nog niet aan toe en dat heb ik dan niet voor het zeggen.

[Inge en Bono]