Ik denk dat we niet moeten oordelen over hoe mensen hun medeleven willen betuigen. Klappen, stilte, bloemen, tranen, kruisjes, juist wél of bewust níet langs de route gaan staan... ieder zijn ding en ieder zijn reden.
Ik wil maar uit gaan van de goede bedoelingen en ik hoop niet dat we ooit "ervaren" worden in het meeleven bij zulke drama's.
Naar mijn idee ga ik elke dag meer verdriet voelen maar ben ik ook trots op hoe wij tot nu toe als land (ministers, Nederlanders) het aanpakken, een klein maar groots land. Niet alleen feesten met het voetbal, maar 2 weken later net zo eensgezind dit immense verdriet verwerken.
Misschien mag ik het niet zeggen, maar ik hoop wel dat we nog aan deze zwarte dagen terugdenken als we over een tijdje weer opgefokt raken in het verkeer, ons storen aan andere onbelangrijke dingen of wanneer we dreigen onverschillig te worden naar oorlogsslachtoffers "ver van ons bed". Michael zong het al "heal the world, make it a better place", we móeten stoppen met het doden van mensen om geld, macht en ruimte. En dat is een verantwoordelijkheid van ons allemaal.
Hopelijk wordt er van alle overlevenden voldoende gevonden om naar hun laatste rustplaats te brengen en hebben de nabestaanden genoeg hulp en steun, nu en in de toekomst.
