En lief. En ze heeft onze hartkleppen getest. En ze is vies.
Leo en ik nemen vandaag een padje waar we heel erg moesten bukken door omgevallen bomen. En ineens zien we dat Fritzi pleite is. We wisten (doordat we zo aan het bukken waren geweest) ook niet precies waar ze nou de weg kwijt was geraakt. Wij roepen. Zij niet komen. Wij in paniek. Terug gelopen. Komt er een mevrouw aan "Zijn jullie een Dalmatier kwijt? Ze loopt jullie te zoeken!". En daar kwam ze aanrennen. En ze sprong zo vol in mijn armen, zo blij dat ze ons zag! Ze was ons kwijt, dat was aan haar blik te zien (ze krijgt dan lichtere ogen). Met dat ze vol in mijn armen hing (ja echt, ze springt in mijn armen en plant haar achterpoten in mijn zij) en mijn gezicht begon af te likken, werd mij duidelijk hoe ze de weg was kwijtgeraakt . Ze had mensenstront in haar vizier (oftewel neus) gekregen (ik weet zeker dat het mensenstront moet zijn geweest, Fritzi eet geen hondenpoep en paardenpoep ruikt heel anders, veel beter kan ik je zeggen ). Ze is er op afgerend en ons daarna kwijt geraakt. Om ons daarna weer te vinden. Godzijdank. We zijn naar huis gereden en ik ben in de ontsmetting gegaan (serieus met alcohol mijn gezicht afgeboend).
Gek he, hoe je toch blij kunt zijn met zo'n stront-hond in je armen