- di 29 apr 2014, 22:44
#2915839
Lieve, hartverwarmende, dierbare mede BP-ers,
Mijn hart heeft een groot, diep gat. Ik voel letterlijk enorme pijn, pijn in mijn hart, en een verscheurend gemis van dat lieve, jonge, zachte katertje dat de naam Arie heeft. Een naam waar hij nog in moest groeien maar daar de kans niet voor kreeg. Voor ons is hij altijd ons Bobbesje gebleven.
Elk mens, elk dier is bijzonder maar Arie had iets engelachtigs, al vanaf dat hij een paar dagen oud was. Tot hij ziek werd dacht ik dat alleen wij, en onze andere poezen dat zagen. We hadden er niet meer naast kunnen zitten. Iedereen kreeg een lach op het gezicht en werd vrolijk als Bobbes zich op zijn eigen, precieze, liefdevolle manier voorstelde.
Het is nog veel te vers, het doet nog veel te veel pijn, om voorbeelden op te noemen, maar eentje wil ik met jullie delen:
Eergisteravond, 10 uur voor zijn dood, bleef Arie bij de voordeur hardnekkig staan miauwen en hij hield dat zó lang vol dat we (wel voor de tiende keer die dag geloof ik) toch met hem naar buiten gingen. Arie sloeg meteen twee keer rechtsaf en stond dus bij de buren voor de deur. Onze buren zijn ook zeer goede vrienden, maar de buurvrouw is bang voor katten. Ze heeft ook kanker, en vorige week te horen gekregen dat deze rotziekte terug is en er geen behandelmogelijkheden meer zijn.
Maar Arie stond voor hun deur en weigerde weg te gaan. Buurman (ik noem vanwege privacy geen namen) kwam eens kijken en voor hij het in de gaten had was Bobbes naar binnen geglipt, de kamer in gelopen en bij de buurvrouw op schoot geklommen. We hebben met ingehouden adem staan kijken, geen angst te bekennen bij de buurvrouw, Arie die haar bedolf onder zachte likjes en toen heel voorzichtig van haar schoot af sprong, de deur door, twee keer een bochtje naar links nam en weer thuis was.
En wij nog tegen elkaar zeggen "als er maar niks met buurvrouw gebeurt vannacht, het leek wel een afscheid"
Tien uur later waren wij degenen die, samen met onze andere poezen en samen met een even hard meehuilende dierenarts met alle liefde die er maar beschikbaar was Arie vertelden dat hij mocht gaan.
Mijn hart breekt opnieuw en opnieuw en opnieuw, maar elke keer is er wel een reactie van jullie, van vrienden, van de buren, van Tannetje, van de cattery, die een beetje lijm levert en uiteindelijk zal dat genoeg zijn om de stukken weer bij elkaar te houden, alleen voorlopig nog niet.
Sorry voor al deze verdrietige woorden, maar ik kan even niet anders.
Heel veel sterkte
