- ma 31 aug 2009, 10:23
#1352104
Inmiddels ben ik met de Bach-bloesem therapie gestart.
Afgelopen woensdag de eerste dag.
We merken dat Romeo zich anders gedraagt.
Hij is aanhankelijker, en bij elk woord die ik tegen hem spreek kwispelt hij vrolijk, dat is niet hoe ik Romeo ken.
Hij lijkt een stuk vrolijker en hij lacht veel vaker als ik thuis kom.
Ja, Romeo lacht dan wel eens, ziet er echt geinig uit, dit deed hij wel vaker, maar nu zelfs als ik maar kort weg ben geweest.
Het blijkt trouwens dat Romeo helemaal geen problemen heeft met het alleen thuis zijn.
Romeo heeft alleen maar traumatische ervaringen mbt verhuizingen, tot nu toe zijn alle verhuizingen gepaard gegaan met verdriet en boosheid bij mij.
En dat is waar Romeo op reageert.
We zijn nu dus op aanraden van Bianca begonnen met Romeo zonder Julia mee te nemen naar het nieuwe huis, en we hebben hem daar een eigen kleedje gegeven en daar krijgt hij dan een lekkere kluif.
Er staat een bakje met koekjes voor hem, zodat hij het huis gaat associeren met leuke dingen en vooral met een gelukkig en blij vrouwtje.
De reden dat dit zonder Julia moet, is dat hij (zonder dat ik dat wist) de taak op zich heeft genomen om mij en Julia te begeleiden en voor ons te zorgen op emotioneel vlak.
Hij wil heel graag mij gelukkig maken, en dat hoeft hij helemaal niet te doen.
De bloesemtherapie is dus gericht op zijn karakter en traumatische ervaringen.
Er is geen therapie gegeven voor het niet alleen kunnen zijn.
Volgens Bianca is hij een bijzondere hond waar ik zuinig op moet zijn, ze heeft één therapie voorgeschreven die ze zelden voor honden voorschrijft en die eigenlijk alleen maar bij mensen wordt gebruikt.
Dat Romeo anders is dan veel andere honden had ik in de gaten, maar nu heeft zij dit bevestigd.
Ik weet niet meer precies wat ze vertelde, dat moet ik toch nog eens aan haar vragen.
Maar hij heeft een bepaalde eigenschap in zijn karakter die menselijk is, en zeer zelden bij een hond voorkomt.
Aangezien Bianca ook gedragstherapeut is, denk ik erover om haar een keer langs te laten komen om Romeo te observeren.
Ik wil hem toch nog beter leren kennen en weten wat ik eventueel anders kan doen zodat hij niet meer de behoefte heeft om zich verantwoordelijk te voelen voor mijn geluk.
Ik vind dat een hond die taak niet heeft, ik hoor er te zijn voor hem, om hem een gelukkig leven te geven, en niet andersom.
Nadat ik er over heb nagedacht blijkt het idd zo te zijn dat ik hem altijd nodig heb gehad in mijn verdriet en zorgen.
Hij heeft dit aangevoeld. Hopelijk lukt het me om dit te veranderen zodat hij een zorgeloos hondenleven kan krijgen waarbij hij op mij mag steunen en niet mijn steun hoeft te zijn.
Ik ben toch wel blij dat ik deze stap heb genomen.
En heb er alle vertrouwen in dat het goed gaat komen met de verhuizing.
Eerlijk gezegd stond ik er nogal sceptisch tegenover, maar nu we verandering zien in zijn gedrag geloof ik echt dat het iets doet.