Ook dat kan gebeuren!!!!!
Om prive redenen heb ik van een paar namen puntjes gemaakt.
Er is iets vreselijks gebeurt… Dolce is niet meer bij ons.
Haar Belgische baasjes hebben me geSMSed toen ik in Denemarken was om ......... te laten dekken. Dolce was erg ziek na haar sterilisatie. Ik wachtte op de volgende SMS om te horen dat ze weer beter werd, maar die is nooit gekomen. In plaats daarvan ontving ik het verschrikkelijke bericht dat ze was overleden. Ik ben geschokt en zo verdrietig. Later werd ik woedend, Dolce is overleden door een grove fout van de dierenarts! Uitleg hiervan in ............ laatste afscheidsbriefje aan Dolce.
Heel typisch is dat een paar uur na Dolces overlijden, ...... (Dolce's moeder) en ........ eindelijk paren, we hadden al 4 dagen gewacht hier op zonder resultaat. Het volgende nestje met “Y” puppen is opgedragen aan Dolce, onze lieve, verlegen truffel kind, die ver voor haar tijd ons heeft verlaten.
Haar pagina blijft natuurlijk bestaan, er zijn nog wat foto’s die ik nog wil toevoegen, die heb ik net ontvangen. Daar zie je haar als een grote mooie meid, maar ik moet eerst de mooiste uitzoeken en vraag dus nog even geduld.
Mooie liedjes duren niet lang… door ........, Dolces grootste vriendin en baasje
Het regent buiten al dagen aan een stuk. Een vrolijke witte kerst moest dit jaar plaats maken voor druilerig herfstweer.
Een week geleden werd Dolce gesteriliseerd…op donderdagavond (19-12-2002). Ze kwam er niet bovenop: verslechterde in plaats van te beteren. We bezochten verscheidene dierenartsen; geen enkele kon vermoeden dat er tijdens de operatie zó onzorgvuldig gewerkt werd.
Maandagmorgen overleed Dolce… Een autopsie wees uit dat een stukje weefsel rond de darm samen met de eileider mee afgebonden werd. De bloedtoevoer naar een deel van de darm werd daardoor belemmerd, waardoor deze afstierf! Het is verwonderlijk dat Dolce nog tot maandagmorgen leefde, ze moet wel erg sterk geweest zijn.
Al een hele week ging ik niet meer naar ons bos….Ik kan er niet naar toe,…echt niet!
‘k Maak ook geen wandelingetje meer s’avonds door de rustige straten van onze wijk .
Als ik geveld door mijn ziekte uren gekluisterd zit aan mijn zetel is er geen knuffel-tuffelbeestje om mij op te vrolijken en gezelschap te houden.
’s Morgens kan ik me zo vaak omdraaien als ik wil: geen hondje dat me roept omdat het gemerkt heeft dat ik wakker ben.
Geen enthousiaste begroeting als ik de kamer binnenkom…
Als ik de badkamer verlaat is er geen “dollewoef” die me begroet alsof die 10 minuten 1 jaar duurden…
De auto blijft proper en geen hondje springt op als ik de motor stil leg.
Ik moet geen chauffeur meer zoeken om naar Italië te rijden voor de truffelzoekwedstrijd in maart…
Als we buiten komen lijkt iedereen juist zijn hond uit te laten, iedere winkel lijkt er wel een te hebben in de etalage, de enige droeve scène in de lachfilm die we gaan kijken om onze zinnen te verzetten speelt zich af op een hondenkerkhof, en het weerbericht wordt vandaag gepresenteerd door “mevrouw Hond…”
De dierenarts zal alle kosten vergoeden… ook de “aankoop”…
Ineens realiseer ik me dat er op een hondje een “kostprijs” staat, je “koopt” immers een hond…. Maar die van mij is niet te koop; ze is onbetaalbaar!
Ze heeft me oneindig veel keren getroost als ik me ziek en ellendig voelde, speelde vrolijk met de kinderen, had het beste hondenneusje om te zoeken en was soms het kindje dat mijn partner en ik na veel miserie niet konden hebben…
Dolce, je was voor ons een prachthondje, dag lieve knuffel van me!!!
