Op 27 januari kreeg Fritzi 's avonds out of the blue (ze lag naast me te slapen) een soort aanval. Ze piepte, sprong op, rende van de bank en ging onder de eettafel met 1 poot omhoog zitten. Ze was duidelijk in pijn. Ik belde de spoed dierenarts van dienst. Terwijl we zaten te praten, ging Fritzi weer op de bank liggen, draaide zich drie keer om en viel in slaap. De dienstdoende dierenarts vond het beter om haar te laten liggen, diagnose zou toch ingewikkeld worden zonder filmpje.
Op zondag kreeg ze weer een aanval, deze duurde echt maar een paar minuten. Daarna was alles weer OK. Filmpje gemaakt.
Maandag dus naar de dierenarts. Zul je net zien, mijn eigen dierenarts op vakantie. Een vervanger. Hele lieve dierenarts hoor, daar niet van. Maar ze wist (bij het zien van het filmpje) niet wat er aan de hand was, Fritzi gaf ook nergens pijn aan. Wel bloed laten prikken: dat was allemaal goed. In overleg besloten om haar een paar dagen op pijnstilling te zetten (Onsior).
Woensdag krijgt ze weer een aanval, ondanks de Onsior. Dus ik heb gelijk de dierenarts gebeld en gevraagd om een doorverwijzing naar Paul Mandigers. Evidensia Arnhem (waar Paul tegenwoordig werkt) belde donderdag terug voor een afspraak, consult + MRI scan voor de week erop 7 februari.
Ondertussen gingen wij dood van angst. Maar, van vrijdag tot en met dinsdag geen aanval gehad dus we begonnen weer een beetje hoop te krijgen. Tot ze dinsdag tijdens de wandeling over een sloot sprong. Twee keer. Ja, onhandig zeg, zul je dan denken. Klopt. We liepen op een stuk waar we al 11 jaar met haar lopen en waar ze nooooooit jaagt, altijd lekker keutelt. Dus ik had haar los gelaten. En ineens ruikt ze wat, speert weg en springt over een sloot om verder naar iets te kunnen jagen. En op de terugweg sprong ze weer over de sloot. Dus ik zeg nog tegen Leo "ik ben benieuwd of dit een aanval gaat uitlokken". We hoefde niet lang te wachten, 1 uur nadat we thuis waren: bingo. Een vette aanval.
Van deze aanval (die echt lang duurde) een filmpje gemaakt en aan Paul Mandigers laten zien.
En terwijl ie zit te kijken, hoort hij mij tegen Leo zeggen "het lijkt toch wel in die poot te zitten maar ja, kan even zo goed uit de hersenen komen natuurlijk". En Paul zegt na het kijken "een klassiek geval van een nekhernia". Nou, die hadden we serieus niet aan zien komen! Opereren vindt Paul geen optie. Gewoon niet. Hij zei letterlijk "eigenlijk komen ze daar altijd slechter uit dan dat ze erin gingen". Hij zei dit ook al voordat ie de MRI ging maken. Gewoon geen optie wat hem betreft. Hij vindt iedere vorm van manipulatie aan de nek geen optie, raadt dat met klem af. Ook fysio is niet zinvol en zwemtherapie is veel te zwaar bij nekhernia.
Goed, om zeker te weten dat het om een hernia ging werd Frizit geprept voor een MRI scan. We mochten erbij blijven tot ze helemaal onder zeil was. De MRI scan zou anderhalf uur duren. Voor dat zij wakker werd gemaakt werden we er al bij gehaald, dat leek hen beter gezien het feit dat Fritzi zo bang is. Dat was echt fijn. Ik moet zeggen: ik ben nogal kritisch op Evidensia en AniCura maar we zijn in Evidensia Arnhem echt heel fijn geholpen.
Na de scan werden we bij Paul geroepen. Hij had ook de hersenen meegenomen in de scan (omdat hij mij had horen zeggen dat het misschien wel in de hersenen zat) maar de hersenen waren schoon. En de nek is gescand. En daar dus niet 1, niet 2 maar 3 nekhernia's aangetroffen..... Waarvan 1 de boosdoener is, daar zag je een uitpuiling en onderbreking. De eerste 2 hernia's zijn vrij gewoon voor een Dalmaat en die ziet hij zeer zeker vaker bij oudere honden van een normale middelgroot ras en ook bij Dalmaten (en vaak hebben ze daar niet eens echt last van maar soms ook echt wel natuurlijk). De 3de hernia, de veroorzaker van de problemen, dat is een hernia die hij eigenlijk alleen bij Beagles ziet. Maar die zijn chondroplastische.
Met Gabapentine en het advies voor acupunctuur naar huis. We voelde ons behoorlijk verslagen. Nooit aan een halsband gelopen, nooit laten sjouwen met stokken, vanwege haar plat voet aan de voorpoot altijd preventief groenlipmossel, collageen type II, Golden Paste, Glucosamine/Chondroïtine en visolie gekregen en nou dit. 11 jaartjes nog maar, super actief en nul een senioren hond. Ze liep elke dag nog anderhalf uur mee door het bos en daar ging ze op sommige stukken echt wel mega jagen (en komt altijd zo netjes weer terug). Elke dag (behoorlijk ruw) spelen met Sjoerd.
Ze krijgt nu een paar dagen Gabapentine. Donderdagavond kreeg ze een aanval die was zo erg dat ik samen met Leo na de aanval boven even heb zitten janken (beneden kan niet, dan raakt ze overstuur). Tot nu toe vind ik de Gaba ook niet helpen, wordt ze er een beetje onzeker van in beweging maar goed, het heeft 2 weken de tijd nodig dat middel. Zegt Paul. Ik geef haar ook pYnmix en daar reageert ze wel heel goed op. Op een hoge dosering lijkt zij dus aanvalsvrij te blijven maar ik durf toch niet met de Gabapentine te stoppen. Gisteren heeft ze geen aanval gehad.
We hebben de poten onder de bank vandaan gehaald. Daar kan ze nu op en af stappen, hoeft echt niet te springen. We moesten wat want Fritzi vindt het niet grappig om 's avonds (als we TV gaan zitten kijken) in een hok te moeten (die hadden we naast de bank gezet maar daar werd ze wel ongelukkig van). Verder hebben we hekwerk in huis staan. Zodra Sjoerd en Fritzi willen gaan spelen (en dat willen ze, iedere dag), delen we het huis in 2 delen en gaan ze ieder aan een eigen kant. Als we weg gaan, gaat ze ook achter het hek.
Maandag komt er een dierenarts die acupunctuur doet. Ze komt thuis, we hopen dat dit goed werkt. Fritzi is echt erg bang bij de dierenarts en klappert bijna uit elkaar (sinds de poot operatie is ze serieus bang bij de dierenarts).
Nou. Daar zitten we dan. Ik zal wat filmpjes erbij zetten, dan kunnen jullie het zien hoe dat eruit zag.
Deze hebben we via de bewegingssensor-camera gemaakt. Zo begon iedere aanval:
Dit is een van de eerste aanvallen:
Dit is de laatste aanval voor de MRI :
Paul heeft de eerste en de laatste gezien en zei dus gelijk "klassiek geval nekhernia".
MRI scan:
. Over de dode niks slechts, dat was Dorit Aharon, maar dat soort therapeuten komen dus nooit meer aan mijn honden. Ik vind het wel erg jammer dat Anne Marie Cuppen niet meer werkt want zij zou wel aan Fritzi mogen komen. Zij is chiropractor maar ik heb nog nooit iemand zo zacht zien werken.
