Brammetje is rustig heen gegaan. Met roomsoesjes en een konijnenoor vlak voor de narcose.
Ik moest heel hard lachen tijdens het huilen, om jouw opmerking Anne, ik zag het voor me, zó mooi!
Het is jammer dat het niet helemaal gelukt is tijdens z'n leven, maar nu is hij vrij.
Van vriendin kreeg ik een potje blauwe druifjes, die staan op z'n graf. De allerlaatste plas-was draait.
Mijn demente directeurtje wilde gisteren niet komen snuffelen aan Brammetje, ik weet niet wat hij nu denkt (ik gok niet zoveel), en het is stil, heel erg stil in huis.
En soms denk je toch dat je ineens z'n snurkje hoort, zó raar.
Dank je wel allemaal voor het medeleven, doet me goed
