[- pien -]

Wat schrik ik hier van! Geen tips maar wel knuffels

[Lizzy]

Jullie stellen echt meer vragen (terecht) dan ik kan beantwoorden. Het is overigens niet zo dat er twee weken geleden nog niks aan de hand was. We zien al een tijdje dat haar achterhand zwakker wordt. Maar ja gut, dat zien we wel vaker bij Dalmatiërs op leeftijd. Ik zou haast willen zeggen dat het een standaard probleem is van de ouder wordende Dalmaat...

Maar ineens sinds afgelopen week gaat het gewoon gestaag beroerd en elke dag een beetje slechter. Hernia? Kan. Laat ik die opereren? Nee. Ik heb echt nog geen hond van deze leeftijd serieus goed uit de operatie zien komen. Tumor? Kan. Laat ik die opereren? (moet nog maar te opereren zijn natuurlijk en primaire tumoren, heb ik gelezen, zijn vrij zeldzaam en nog zeldzamer goedaardig en zelfs dan vaak niet helemaal goed te verwijderen). Nee. Degeneratieve myelopathie? Kan volgens mij ook (ze kunnen daar alleen achter komen door eerst alle andere dingen uit te sluiten en daarna weet je het alleen zeker als er autopsie gedaan is). Kun je daar wat aan doen? Nee. Ruggenmerginfarct?? Kan. Ik vind de symptomen niet overeen komen met wat ik zie bij Biscuit: https://dierenkliniekivd.nl/2017/07/02/ ... j-de-hond/ (Biscuit heeft geen acute verlamming, Biscuit is binnen anderhalve week steeds rotter aan het worden).

Wil ik het weten wat daar aan de hand is? Ja, eigenlijk wel. Schiet ik er wat mee op...? Nou ja, alleen als ze zouden zeggen "oh maar dit gaat met rust en cortico's vanzelf weer wat beter worden". Hoe groot is die kans? Ik heb werkelijk geen idee.

Dus ja, ik zit met vele dilemma's. Want Biscuit is niet een hond die al wat jaartjes vaak lekker in haar mandje ligt te slapen. Biscuit wil overal bij zijn. Zitten wij aan tafel, wil zij onder de tafel staan om kruimeltjes eten weg te kunnen grissen. Zit ik op de bank, zit zij er ook. Ga ik naar de WC, loopt ze mee. Ga ik wat te drinken halen. Gaat ze mee. Loop ik naar de voordeur. Loopt ze mee. Ze staat ook vaak in de keuken mee te kijken of daar wat te snaaien valt. En nu staat ze daar op haar voorpootjes met twee achterpootjes die het af laten weten. Een rolstoel binnen is echt wel een ding... Ze kan geen drempel over, ze zal overal achter blijven hangen. Dus het idee is dan om haar thuis in een mand neer te leggen. En een paar keer per dag haar in een rolstoel te hijsen om te gaan wandelen. Is dat het leven dat Biscuit wil? Is dat wat wij willen voor haar...? Moeten we op een gegeven moment een permanente katheter aan laten leggen? Of haar permanent een luier om doen? Allemaal vragen waarop ik het antwoord niet weet omdat ik niet weet welke kant dit op gaat.

In dat opzicht is een MRI misschien toch niet zo'n slecht idee. Komt het overigens echt wel voor dat ze op een MRI scan ook geen oorzaak vinden. Dan kun je gevoeglijk wel aannemen dat je tegen iets als degeneratieve myelopathie zit te kijken. Ik vind het echt verschrikkelijk lastig.....

[smulpaap]

Jullie stellen echt meer vragen (terecht) dan ik kan beantwoorden. Het is overigens niet zo dat er twee weken geleden nog niks aan de hand was. We zien al een tijdje dat haar achterhand zwakker wordt. Maar ja gut, dat zien we wel vaker bij Dalmatiërs op leeftijd. Ik zou haast willen zeggen dat het een standaard probleem is van de ouder wordende Dalmaat...

Maar ineens sinds afgelopen week gaat het gewoon gestaag beroerd en elke dag een beetje slechter. Hernia? Kan. Laat ik die opereren? Nee. Ik heb echt nog geen hond van deze leeftijd serieus goed uit de operatie zien komen. Tumor? Kan. Laat ik die opereren? (moet nog maar te opereren zijn natuurlijk en primaire tumoren, heb ik gelezen, zijn vrij zeldzaam en nog zeldzamer goedaardig en zelfs dan vaak niet helemaal goed te verwijderen). Nee. Degeneratieve myelopathie? Kan volgens mij ook (ze kunnen daar alleen achter komen door eerst alle andere dingen uit te sluiten en daarna weet je het alleen zeker als er autopsie gedaan is). Kun je daar wat aan doen? Nee. Ruggenmerginfarct?? Kan. Ik vind de symptomen niet overeen komen met wat ik zie bij Biscuit: https://dierenkliniekivd.nl/2017/07/02/ ... j-de-hond/ (Biscuit heeft geen acute verlamming, Biscuit is binnen anderhalve week steeds rotter aan het worden).

Wil ik het weten wat daar aan de hand is? Ja, eigenlijk wel. Schiet ik er wat mee op...? Nou ja, alleen als ze zouden zeggen "oh maar dit gaat met rust en cortico's vanzelf weer wat beter worden". Hoe groot is die kans? Ik heb werkelijk geen idee.

Dus ja, ik zit met vele dilemma's. Want Biscuit is niet een hond die al wat jaartjes vaak lekker in haar mandje ligt te slapen. Biscuit wil overal bij zijn. Zitten wij aan tafel, wil zij onder de tafel staan om kruimeltjes eten weg te kunnen grissen. Zit ik op de bank, zit zij er ook. Ga ik naar de WC, loopt ze mee. Ga ik wat te drinken halen. Gaat ze mee. Loop ik naar de voordeur. Loopt ze mee. Ze staat ook vaak in de keuken mee te kijken of daar wat te snaaien valt. En nu staat ze daar op haar voorpootjes met twee achterpootjes die het af laten weten. Een rolstoel binnen is echt wel een ding... Ze kan geen drempel over, ze zal overal achter blijven hangen. Dus het idee is dan om haar thuis in een mand neer te leggen. En een paar keer per dag haar in een rolstoel te hijsen om te gaan wandelen. Is dat het leven dat Biscuit wil? Is dat wat wij willen voor haar...? Moeten we op een gegeven moment een permanente katheter aan laten leggen? Of haar permanent een luier om doen? Allemaal vragen waarop ik het antwoord niet weet omdat ik niet weet welke kant dit op gaat.

In dat opzicht is een MRI misschien toch niet zo'n slecht idee. Komt het overigens echt wel voor dat ze op een MRI scan ook geen oorzaak vinden. Dan kun je gevoeglijk wel aannemen dat je tegen iets als degeneratieve myelopathie zit te kijken. Ik vind het echt verschrikkelijk lastig.....

Zoals ik al schreef , Utrecht en Oldenzaal hebben momenteel de meest .moderne MRI scan . Oldenzaal maakt ook combi scans . Dus CT en MRI . Utrecht weet ik niet
Maar goed, een scan laten maken is 1 . Een scan goed beoordelen is 2
Bij de beoordeling voor Thara is uiteindelijk ook nog middels Drie D gekeken
Maar lastig is het ,

[sam28]

Ik vind het echt verschrikkelijk lastig.....

Ach, dat kan ik me zo goed voorstellen. Ik weet het ook niet Lizzy en zou willen dat ik een antwoord voor je had.

Je hebt wel gelijk dat je je afvraagt of dit het leven is wat Biscuit wil. Als ik je beschrijving lees, lees ik Ziva. En ik denk niet dat dit is wat Biscuit wil, die wil bij je zijn, altijd en overal. Overigens zou ik wel die MRI misschien zelfs met combi CT doen, ik zou het ook willen weten. En als we er niet achter zouden komen is dat ook weer een antwoord.

Ongelooflijk veel sterkte. Ik heb verschrikkelijk met jullie te doen

[Hanny]

Gisteravond bespraken wij nog even de problemen van Biscuit en wij beiden waren het er over eens, dat we zo goed mogelijk voor haar zouden zorgen en meer zou er niet zijn.
We zijn het niet altijd eens, maar hierover wel. Geen rolstoel, maar een hondwaardig bestaan.
Dat honden doordoen met wat ze altijd deden, is meen ik heel normaal, dus dat is geen maatstaf.
Helderheid in je hoofd en sterkte gewenst,
Hanny

[Anne in Zweden]

Dus ja, ik zit met vele dilemma's. Want Biscuit is niet een hond die al wat jaartjes vaak lekker in haar mandje ligt te slapen. Biscuit wil overal bij zijn. Zitten wij aan tafel, wil zij onder de tafel staan om kruimeltjes eten weg te kunnen grissen. Zit ik op de bank, zit zij er ook. Ga ik naar de WC, loopt ze mee. Ga ik wat te drinken halen. Gaat ze mee. Loop ik naar de voordeur. Loopt ze mee. Ze staat ook vaak in de keuken mee te kijken of daar wat te snaaien valt. En nu staat ze daar op haar voorpootjes met twee achterpootjes die het af laten weten. Een rolstoel binnen is echt wel een ding... Ze kan geen drempel over, ze zal overal achter blijven hangen. Dus het idee is dan om haar thuis in een mand neer te leggen. En een paar keer per dag haar in een rolstoel te hijsen om te gaan wandelen. Is dat het leven dat Biscuit wil? Is dat wat wij willen voor haar...? Moeten we op een gegeven moment een permanente katheter aan laten leggen? Of haar permanent een luier om doen? Allemaal vragen waarop ik het antwoord niet weet omdat ik niet weet welke kant dit op gaat.

In dat opzicht is een MRI misschien toch niet zo'n slecht idee. Komt het overigens echt wel voor dat ze op een MRI scan ook geen oorzaak vinden. Dan kun je gevoeglijk wel aannemen dat je tegen iets als degeneratieve myelopathie zit te kijken. Ik vind het echt verschrikkelijk lastig.....

Tja, dat maakt het wel ingewikkelder inderdaad om voor een rolstoel te kiezen. Als je een bijna dertienjarie hond hebt die het ook wel prima vindt om in d'r mandje te liggen tot er echt een reden is om op te staan (eteeeeen!), en je een rolstoel alleen nodig zou hebben voor wandelingen of dartelen door de tuin, dan is dat nog te overwegen. Maar zoals je Biscuits gedrag in huis beschrijft, is dat vrijwel onmogelijk, en waarschijnlijk zou ze er ook allesbehalve gelukkig van worden. En dat is het laatste wat je wilt.

Je schrijft dat een zwakkere achterhand veel voorkomt bij oudere Dalmaten. Is het dan meestal zo dat het proces zo snel verloopt? Is er onderzocht welke oorzaken dat kan hebben? Dat je iets van referentiemateriaal hebt, zeg maar?

[eelke]

Joep had ongeveer dezelfde klachten. Die kwamen van lumbale stenose. De dierenarts stelde toen nog voor om gabapentine te geven. Wordt wel vaker gebruikt voor neurologische rug-zaken.

Heb ik toen niet gedaan, omdat Joep ook nog veel meer dingen had (de anale ontstekingen en tumoren bv).

Ach, jullie wuufje. 13 is echt wel een lastige leeftijd voor zulke dingen he. Ik denk niet dat ik aan dingen als een rolstoel enzo zou beginnen. Op een gegeven moment is zo'n lijfje gewoon op. Zelf niet kunnen kiezen wanneer je op staat en je naar je waterbak loopt, dat kan best voor een paar dagen, maar met een rolstoel is dat permanent.

Daar ligt voor mij denk ik de grens. Kan ze nog zelfstandig eten en drinken, en zich wat verplaatsen. Als dat tijdelijk niet gaat - prima, dan zit je wat tijd uit. Maar blijvend?

[Siberienne]

Ik snap zo goed wat je zegt over wat voor soort hond Biscuit is en of ze het zou kunnen hanteren. Wij hebben Chenak in laten slapen omdat dat ook geen hond was rustig in zijn mandje kon liggen. Die was echt heel gefrustreerd dat niet meer kon wat hij wilde. En toen hij diarree kreeg en in zijn eigen poep lag, vonden wij het niet erg dat we dat moesten poetsen, maar het paste niet bij zijn waardigheid. Hij vond het zelf erg.

Toen hij probeerde de prullenbak bij de dierenarts te plunderen, waren wij even in twijfel. Maar toch… te laat is erger.

En ja, ik schiet dan ook even in de ‘wat zou het kunnen zijn’ modus. Leg dat gewoon naast je neer.

Ik wens je veel sterkte en wijsheid toe de komende dagen.

[Lizzy]

Joep had ongeveer dezelfde klachten. Die kwamen van lumbale stenose. De dierenarts stelde toen nog voor om gabapentine te geven. Wordt wel vaker gebruikt voor neurologische rug-zaken.

Heb ik toen niet gedaan, omdat Joep ook nog veel meer dingen had (de anale ontstekingen en tumoren bv).

Ach, jullie wuufje. 13 is echt wel een lastige leeftijd voor zulke dingen he. Ik denk niet dat ik aan dingen als een rolstoel enzo zou beginnen. Op een gegeven moment is zo'n lijfje gewoon op. Zelf niet kunnen kiezen wanneer je op staat en je naar je waterbak loopt, dat kan best voor een paar dagen, maar met een rolstoel is dat permanent.

Daar ligt voor mij denk ik de grens. Kan ze nog zelfstandig eten en drinken, en zich wat verplaatsen. Als dat tijdelijk niet gaat - prima, dan zit je wat tijd uit. Maar blijvend?

Had Joep niet meer pijn? Want volgens mij gaat lumbale stenose gepaard met pijn....?

Ja het is gewoon echt heel lastig. Als zij op een gegeven moment hier verlamt in een mandje ligt, wat heeft ze dan nog voor leven...? Kan ze dus inderdaad niet meer zelf bepalen wanneer ze hier of daar wil liggen. Goed, water kun je bij haar zetten. Maar jeetje, gut, is dat nou wat we voor haar willen...? In dit stadium is een rolstoel misschien nog wel praktisch. Binnen beweegt ze zich nog zo goed als zelfstandig. Heel soms zakt ze op haar kont en komt ze wat lastig overeind en dan geef ik haar een steuntje en staat ze weer (vraag niet hoe ze staat). Wandelen op straat zal dan wel ineens veel makkelijker zijn dan dat dat nu is. Pfft.

[Lizzy]

Ondertussen ook al heel veel wijzer geworden over degeneratieve myelopathie. In de regel ontwikkeld zich dit anders. Niet ZO plots als bij Biscuit. Verder is het aantal Dalmaten dat "at risk" is van de ziekte in de USA 2,2%. Je moet het van je vader en moeder mee krijgen, het gen. Nou, Biscuit zelf is niet getest maar rondom haar weet ik van heel wat honden in Europa die inmiddels via Embark getest zijn, ook op dit DM gen. En tot zo ver is er niet 1 hond uitgekomen die "at risk" is, zelfs niet 1 die "carrier" is. Ik denk dat de kans dat Biscuit dit gen van zowel haar vader als haar moeder mee heeft gekregen echt te verwaarlozen is.

[Lizzy]

Ach, dat kan ik me zo goed voorstellen. Ik weet het ook niet Lizzy en zou willen dat ik een antwoord voor je had.

Je hebt wel gelijk dat je je afvraagt of dit het leven is wat Biscuit wil. Als ik je beschrijving lees, lees ik Ziva. En ik denk niet dat dit is wat Biscuit wil, die wil bij je zijn, altijd en overal. Overigens zou ik wel die MRI misschien zelfs met combi CT doen, ik zou het ook willen weten. En als we er niet achter zouden komen is dat ook weer een antwoord.

Ongelooflijk veel sterkte. Ik heb verschrikkelijk met jullie te doen

Ik ben er nog niet uit. Als ik dik geld zou hebben: had ik al een MRI ingepland. Ook nu al wetende dat ik toch geen ingrepen meer wil voor haar. Gewoon, omdat ik het wil weten. Maar €1500 is best €1500, zeker als je daarna weet "OK, het is nu afgelopen" (want best kans dat ik haar niet meer uit narcose wakker laat worden als ze bijv. een tumor zien) of "OK, het is sowieso een aflopende zaak, kan wat korter of langer duren".

[Lizzy]

Gisteravond bespraken wij nog even de problemen van Biscuit en wij beiden waren het er over eens, dat we zo goed mogelijk voor haar zouden zorgen en meer zou er niet zijn.
We zijn het niet altijd eens, maar hierover wel. Geen rolstoel, maar een hondwaardig bestaan.
Dat honden doordoen met wat ze altijd deden, is meen ik heel normaal, dus dat is geen maatstaf.
Helderheid in je hoofd en sterkte gewenst,
Hanny

Dank je Hanny . Ik kan jouw redenatie ook echt helemaal begrijpen en invoelen. Ik dank je voor je mooie wensen. Dat is wel wat ik kan gebruiken, helderheid in het hoofd!

[Lizzy]

Ik snap zo goed wat je zegt over wat voor soort hond Biscuit is en of ze het zou kunnen hanteren. Wij hebben Chenak in laten slapen omdat dat ook geen hond was rustig in zijn mandje kon liggen. Die was echt heel gefrustreerd dat niet meer kon wat hij wilde. En toen hij diarree kreeg en in zijn eigen poep lag, vonden wij het niet erg dat we dat moesten poetsen, maar het paste niet bij zijn waardigheid. Hij vond het zelf erg.

Toen hij probeerde de prullenbak bij de dierenarts te plunderen, waren wij even in twijfel. Maar toch… te laat is erger.

En ja, ik schiet dan ook even in de ‘wat zou het kunnen zijn’ modus. Leg dat gewoon naast je neer.

Ik wens je veel sterkte en wijsheid toe de komende dagen.

Dank je

Biscuit kan nu nog een soort van zelfstandig bewegen. Maar ik zie zo maar gebeuren dat ze dat over 3 dagen niet meer kan. En ik weet zeker dat zij daar gefrustreerd van gaat raken, want zo is zij niet. Ze wil zich echt overal mee bemoeien. Ze kan overigens nu al niet meer zelfstandig op de bank springen. Eergisteren kon ze dat nog wel, gisterenavond probeerde ze het en sloeg ze achterover weer van de bank af en gelukkig zat ik daar om haar op te vangen. Vandaag probeert ze het niet meer om op de bank te kruipen maar ligt veel in de bench of op haar orthopedische kussen. Er is dus ook wel iets van acceptatie hoor.

Maar als daar dan ook nog eens bij gaat komen dat ze bijv. of alsmaar een luier om moet of dat ik haar moet helpen met haar blaas of darmen te legen: dan ligt daar voor mij een grens. Dat is Biscuit (en misschien wel hond) onwaardig. Ik zie dat ze dat op de DM groep wel doen en ik snap dat ook best hoor, dat mensen zo ver wel gaan. Maar ik ga dat niet doen. Dat is voor mij echt een grens over, dat wil ik niet voor mijn Biscuit. Ik roep al van pup af aan dat Biscuit alsmaar roept "neeejjj, niet helpen mama, zelluf doen". Ze heeft in de afgelopen bijna 13 jaar maar 1 keer toegestaan dat ik haar hielp en dat was bij de geboorte van Fritzi (die vast zat). '

Soms heeft ze bijv. een bos gras staan eten en dan staat ze de volgende dag met zo'n sliert graspoep aan haar kont, kennen jullie dat? Nouuuuuu, al doe ik maar een poging om haar te helpen...........! Echt, onacceptabel! Ze klooit net zo lang totdat ze de sliert zelf kwijt is geraakt. Fritzi rent naar mij toe met "mama, hellup". Sjoerd kijkt wat onbeholpen om zich heen als ie daar met een sliert staat (mijn honden eten graag gras ) en als ik hem dan roep, komt ie gelijk en laat hij zich maar al te graag assisteren. Biscuit niet. Nou, moet ik zo'n hond gaan helpen (elke dag) met plassen en poepen? Ik wil dat niet voor haar. Zelluf doen mama.

Ze vindt het overigens wel OK als ik haar even overeind help als ze op haar kont zit en niet goed zelf overeind komt. Ze vindt het ook wel prima als ik haar iets ondersteun tijdens het eten. Dat vind ik al heel wat van haar. Maar het moet geen grens over

[Cindy de Wolf]

Geen woorden voor.

Het klinkt mij wel hetzelfde als wat wij hadden met Jesse. Steeds een beetje slechter. Ik heb haar lang op de been kunnen houden door fysio (Victor Hoogma) die werkt met spanningsprikkels om de spieren op gang te houden. En gabapentine. Uiteindelijk hebben wij wel voor een rolstoel gekozen (Als Biscuit in de buurt komt van schofthoogte 58cm kan je hem denk ik wel lenen) Daar kon ze buiten echt wel goed mee uit de voeten. Omdat ze buiten veel minder kracht moest leveren kon ze binnen nog 98% zelfstandig uit de voeten. Totdat op een gegeven moment steeds minder werd en ze na 150m door haar achterpoten ging (pijnloos). Toen hebben wij er een punt achter gezet maar god dat doet en deed pijn want ook die was nog zo vol leven!

[MillyMol]

Ik sluit me aan bij wat Siberiënne schrijft.
Ik wil ook zo graag helpen, maar jij kent Biscuit en je eigen situatie het beste.

Ik ben ervan overtuigd dat je uiteindelijk zult weten wat het beste is voor haar gegeven de omstandigheden.