[eelke]

Had Joep niet meer pijn? Want volgens mij gaat lumbale stenose gepaard met pijn....?

Ja het is gewoon echt heel lastig. Als zij op een gegeven moment hier verlamt in een mandje ligt, wat heeft ze dan nog voor leven...? Kan ze dus inderdaad niet meer zelf bepalen wanneer ze hier of daar wil liggen. Goed, water kun je bij haar zetten. Maar jeetje, gut, is dat nou wat we voor haar willen...? In dit stadium is een rolstoel misschien nog wel praktisch. Binnen beweegt ze zich nog zo goed als zelfstandig. Heel soms zakt ze op haar kont en komt ze wat lastig overeind en dan geef ik haar een steuntje en staat ze weer (vraag niet hoe ze staat). Wandelen op straat zal dan wel ineens veel makkelijker zijn dan dat dat nu is. Pfft.

Ja, maar die had ook nog spondylose en al die ontstekingen.

Voor nu zou ik haar ondersteunen met een sjaal of iets dergelijks bij haar heupen, bij het uitlaten buiten. Het fijne van dat ze geen pijn lijkt te hebben (maar weten doe je dat niet zeker, toch?) is dat je wel even de tijd hebt om te bedenken, wat te doen.

[Chouka]

Ik weet weinig toe te voegen.

Mag ik een vergelijking maken met mensen? Iedereen heeft wel een mening over waar ze nog kunnen mee leven en waar de grens ligt. Als iemand achteruit gaat dan blijkt dat hij of zij die grens telkens weer een beetje verlegt. Misschien doet Biscuit dat ook als zij iets echt niet meer kan. Lang geleden hadden wij een hond die in zijn laatste periode heel veel toeliet en hulp dankbaar aanvaarde.

En ik kwam vooral in dit topic om jou heel veel sterkte te wensen. Ik hoop dat je nog heel erg van Biscuit mag genieten. Ik stuur je een dikke virtuele knuffel.

[Arline]

Wat heftig Lizzy! Veel sterkte.

[dinky89]

Wat een moeilijke situatie Lizzy. Je hart wil biscuit niet kwijt, je hoofd wil niet dat het lijden wordt Helemaal lastig omdat het ineens zo snel gaat maar je (nog) geen zielig hoopje hond hebt waarbij je het idee hebt dat het helemaal op is...

Ik wil je vooral veel wijsheid en kracht toewensen

[zurca]

Wat schrik ik van je bericht Lizzy....
Ik kan je alleen maar een heel dikke knuffel "geven", je heel veel sterkte toewensen...
En wat hoop ik dat jullie nog een tijdje van elkaar mogen genieten

[Charlie Angel]

Dit is wel heel heftig, ik snap zo goed hoe verrot en hoe moeilijk dit is.
Dat ze iets zwakker was in de achterhand ok, maar dit gaat wel heel idioot snel.
Je weet zelf al goed wat je niet wil voor je meisje, dan voegt denk ik persoonlijk die mri niet veel toe. Ok, ik zou ook willen weten wat het is, maar moet je daar Bisc voor "lastig" vallen?
Wel kunnen ze wellicht kijken of er met andere medicijnen iets te doen is, zoals ze hier Gabapentine noemen of een osteopaat, net wat jij zelf vind dat haalbaar is voor Bisc.
Zoveel vragen, maar er zijn maar zo weinig antwoorden. En zal het vanuit rug komen of iets met aansturing in haar hoofd.
Ze is ook juist zo'n actief meisje, in alles. Een rolstoel zou dan echt voor de wandeling zijn.
Jullie weten uiteindelijk wat je wel en niet wil voor haar, blijf daar naar kijken.
Een hond die zo zelfstandig is, die wil je niet volledig afhankelijk laten worden. Maar je kan het wel zo comfortabel mogelijk proberen te maken voor zolang dat kan en zolang dat voor haar waardig is.
Heel veel sterkte jullie.

[smulpaap]

Wat een dilemma he Lizzy
MRI scan maken duurt lang , 1,5 uur narcose
Hoe komt ze daar uit ? Omdat je nog niet weet wat er aan de hand is . Wil je haar dat nog aan doen ? Dat zijn dus ook van die moeilijke dingen
En een flinke dosis Vit B ? Is dat nog een optie ? In combinatie met osteopathie ?
Mogelijk is dat nog iets om te bespreken met de behandelaren . Dorothea stelde het mij toen voor toen ik bij haar kwam met Noa. Ik vond het fijner om dat eerst te proberen, ipv de "heftige middelen " Noa heeft nog een tijdje goed gedaan zonder steeds om te vallen , door de achterhand te zakken .

[Lizzy]

Geen woorden voor.

Het klinkt mij wel hetzelfde als wat wij hadden met Jesse. Steeds een beetje slechter. Ik heb haar lang op de been kunnen houden door fysio (Victor Hoogma) die werkt met spanningsprikkels om de spieren op gang te houden. En gabapentine. Uiteindelijk hebben wij wel voor een rolstoel gekozen (Als Biscuit in de buurt komt van schofthoogte 58cm kan je hem denk ik wel lenen) Daar kon ze buiten echt wel goed mee uit de voeten. Omdat ze buiten veel minder kracht moest leveren kon ze binnen nog 98% zelfstandig uit de voeten. Totdat op een gegeven moment steeds minder werd en ze na 150m door haar achterpoten ging (pijnloos). Toen hebben wij er een punt achter gezet maar god dat doet en deed pijn want ook die was nog zo vol leven!

Oh joh! Ik wist helemaal niet dat je voor Jesse een rolstoel hebt gehad en dat het ook zo steeds een beetje slechter ging. Had Jesse pijn? Punt is met die Gabapentine: Biscuit heeft geen pijn. En de bijwerkingen kunnen wel heftig zijn, die kan ze er ook niet bij hebben. Hoe was dat met Jesse? Ik kan uit je tekst goed opmaken dat het wel een hele zware verdrietige tijd en beslissing is geweest

Als je de rolstoel nog hebt en we zouden 'm even mogen lenen (al is het alleen maar hoe het werkt en om te kijken hoe Bisq het vindt): dan heel graag!

[Cindy de Wolf]

Jesse was 14,5 toen we een rolstoel kochten. Uiteindelijk een half jaar mee gelopen maar dan alleen ih bos. De wandelingetjes in de buurt gingen op zich nog wel totdat ze na 150m door haar achterpoten zakte steeds vaker.
Jesse haar ellebogen waren aan gort, Maarten stond versteld dat die hond uberhaupt nog kon lopen toen was ze iets van 11 jaar. Dus ja pijn had ze maar ogenschijnlijk niet door de rugklachten. Ik heb ook nooit verder laten onderzoeken wat er nou precies aan de hand was. Met de fysio, previcox en gaba was het goed te doen.
Biscuit moet echt wel rondom de 58cm schofthoogte zijn anders past het echt niet. Is ze dat wel ben je natuurlijk van harte welkom. Wij hebben hem toen aan laten meten bij hondenrolstoel.

[BlissSpirit]

Ik kan je ook geen advies geven, want pffff wat een heftige situatie en iedere situatie is anders.
Met onze Chesse hebben we ook eerst fysio geprobeerd (in Nijmegen) omdat ze dachten aan een hernia, maar daar heb ik achteraf heel veel spijt van. Na de mri bleek dat ze een tumor in haar ruggegraat had en die had kunnen breken. Dat hebben we haar gelukkig kunnen besparen.
Kan niet anders dan jullie heel veel sterkte wensen met je lieve meisje en doe wat jullie hart je ingeeft. Fout kunnen jullie het zeker niet doen

Verstuurd vanaf mijn M2102J20SG met Tapatalk

[Lizzy]

Ja, maar die had ook nog spondylose en al die ontstekingen.

Voor nu zou ik haar ondersteunen met een sjaal of iets dergelijks bij haar heupen, bij het uitlaten buiten. Het fijne van dat ze geen pijn lijkt te hebben (maar weten doe je dat niet zeker, toch?) is dat je wel even de tijd hebt om te bedenken, wat te doen.

Ja OK. Ik snap het. We hebben een buikband voor haar gekocht. Die gebruiken we als ze moet plassen en poepen.

Ze staat nu wel op heftige pijnstillers. En die maken geen verschil. Ze is nog steeds de vrolijke Biscuit die niet meer goed kan lopen. Maar daarnet weer spelen met Sjoerd. Ze keutelt door de kamer, gaat onder de tafel staan om kruimels te vangen en ook bij lichamelijk onderzoek bij mijn dierenarts wees niets op pijn.

Moet nog wel de zenuwoefeningen proberen van MillyMol.

[Ina]

Jemig, wat valt hier nog aan toe te voegen , ik heb medisch gezien ook geen idee.

Met je 'oudere' hond verwacht je dat er kan worden ingeleverd qua conditie, qua zicht, qua horen, qua spierkracht, qua van alles......maar dat gaat meestal gelijdelijk.
Je groeit er als baasje in mee dat als het donker is, je even moet waarschuwen als je plots iemand tegenkomt om schrikpartijen te voorkomen.
Je groeit er als baasje in mee dat wandelingen nog prima gaan, maar dat 'het dutje' wel wat langer duurt na die tijd.
.....en dat na dat dutje het opstaan soms wat minder fief gaat als 5 jaar geleden.
Je groeit er als baasje in mee dat de Oost-Indisch-dove-oren sommige dingen echt minder horen.
Het geeft je als baasje de tijd om er bij stil te staan dat leven helaas niet maakbaar is....het is te kneden tot bepaalde hoogte, maar hoe dan ook gaat leeftijd 'opspelen'

Maar als je zo als bij jullie dame, out of the blue, zo heftig een verandering plaatsvindt ....dan sta je als baas opeens machteloos.
Natuurlijk, je grijpt in waar kan, maar waar moet je ingrijpen? Zo te lezen doet medicatie niks en geeft ze gelukkig ook geen pijn aan.
Maar ook dat maakt het juist weer niet makkelijker, want onbehandelbare pijn zou beslissingen misschien alleen maar 'makkelijker' maken.

Een boel woorden geschreven om alleen maar te zeggen 'luister naar je onderbuik' ....die liegt over het algemeen niet.
Ik wens jullie veel sterkte en een dikke virtuele knuffel

[Lizzy]

Wat een dilemma he Lizzy
MRI scan maken duurt lang , 1,5 uur narcose
Hoe komt ze daar uit ? Omdat je nog niet weet wat er aan de hand is . Wil je haar dat nog aan doen ? Dat zijn dus ook van die moeilijke dingen
En een flinke dosis Vit B ? Is dat nog een optie ? In combinatie met osteopathie ?
Mogelijk is dat nog iets om te bespreken met de behandelaren . Dorothea stelde het mij toen voor toen ik bij haar kwam met Noa. Ik vond het fijner om dat eerst te proberen, ipv de "heftige middelen " Noa heeft nog een tijdje goed gedaan zonder steeds om te vallen , door de achterhand te zakken .

Dank je wel voor het meedenken!
Ze krijgt inderdaad een flinke dosering vitamine B's. De dierenarts waar we maandag heen gaan in Duitsland is ook osteopaat.

[Lizzy]

Jemig, wat valt hier nog aan toe te voegen , ik heb medisch gezien ook geen idee.

Met je 'oudere' hond verwacht je dat er kan worden ingeleverd qua conditie, qua zicht, qua horen, qua spierkracht, qua van alles......maar dat gaat meestal gelijdelijk.
Je groeit er als baasje in mee dat als het donker is, je even moet waarschuwen als je plots iemand tegenkomt om schrikpartijen te voorkomen.
Je groeit er als baasje in mee dat wandelingen nog prima gaan, maar dat 'het dutje' wel wat langer duurt na die tijd.
.....en dat na dat dutje het opstaan soms wat minder fief gaat als 5 jaar geleden.
Je groeit er als baasje in mee dat de Oost-Indisch-dove-oren sommige dingen echt minder horen.
Het geeft je als baasje de tijd om er bij stil te staan dat leven helaas niet maakbaar is....het is te kneden tot bepaalde hoogte, maar hoe dan ook gaat leeftijd 'opspelen'

Maar als je zo als bij jullie dame, out of the blue, zo heftig een verandering plaatsvindt ....dan sta je als baas opeens machteloos.
Natuurlijk, je grijpt in waar kan, maar waar moet je ingrijpen? Zo te lezen doet medicatie niks en geeft ze gelukkig ook geen pijn aan.
Maar ook dat maakt het juist weer niet makkelijker, want onbehandelbare pijn zou beslissingen misschien alleen maar 'makkelijker' maken.

Een boel woorden geschreven om alleen maar te zeggen 'luister naar je onderbuik' ....die liegt over het algemeen niet.
Ik wens jullie veel sterkte en een dikke virtuele knuffel

Mijn onderbuik doet nog even niet mee in dit verhaal hoor. Maar ik begrijp wat je bedoelt. Maar ik ga nu heen en weer van wanhoop naar hoop, van MRI scan in de hoop dat ze haar kunnen opereren naar "we doen helemaal niks meer en wachten af". En alles daar tussen in. Maar het zal op een gegeven moment vast wel duidelijk worden....

[Lizzy]

Vanmorgen had ik wel weer de shock van m'n leven. Ik was heel vroeg beneden om een andere reden. Biscuit lag in de bench. Ze kwam eruit (deur staat altijd open) en ging plat. Daar lag ze dan. Op haar buik. Kon helemaal niks meer . Ik heb haar overeind getild en alles trilde. Vooral haar schoudertje. Want dat was ik eigenlijk vergeten te vermelden, sinds januari 2022 liep ik bij een dierenarts/osteopaat met haar omdat ze pijn had in haar schouder. Die speelt steeds opnieuw op. Dat speelt ook wel mee in dit alles. Want de reden dat we zo'n maand of twee geleden gestopt zijn haar mee te nemen naar het bos is die schouder. Daar kreeg ze teveel last. En dat ging zonder de lange wandeling en op pijnstillers + pYnmix weer beter (we konden de pijnstillers dus ook weer afbouwen). Ze heeft op dit moment geen pijn aan de schouder, maar dat komt misschien ook wel door de pijnstillers die ze wel nog steeds krijgt. Goed, ze is wel weer opnieuw in de benen hoor, zo goed en zo kwaad als het gaat. Maar fijn was het niet

Verder bemoeit ze zich ouderwets overal mee. En als de buurhond voorbij loopt rent ze als een raket op haar gammele beentjes naar de voorkant van het huis. Daarnet weer lekker onder de tafel staan bedelen bij de lunch (en nu krijgt ze dan ook boterhamkorstjes met pindakaas en kaas. Ja, moet kunnen vinden wij).

En vandaag ben ik opnieuw terug bij "moeten we wel aan de rolstoel?". Ze kan nu nog lopen. Ook buiten. We maken stuk of 4 korte wandelingen per dag en hebben de buikband om. Als ze moet plassen of poepen (dat laatste deed ze vanmorgen in de kamer - ik denk dat we gewoon net ff te laat waren met naar buiten gaan en dan komt het eraan en kan ze dat niet meer op tijd aangeven c.q. naar buiten rennen) houden we de band even vast. Binnen hebben we niks aan de rolstoel. Maar we vragen ons op dit moment even af wat ze er buiten mee kan. Echt veel langer wandelen zit er qua schouder toch ook niet meer in.

Nou ja, morgen naar Duitsland. En verder 1 stap tegelijkertijd. Ben vandaag weer even terug bij "zullen we toch een MRI scan doen?". Leo laat me maar een beetje want ik kan net zo makkelijk over 4 uur weer denken "nee, ik doe geen MRI scan". Om morgenochtend weer te denken "we gaan voor een MRI scan" (of misschien niet). Dit zullen we morgen ook wel overleggen. Pfft. Wat een rollercoaster.