Hierover kan ik nergens iets vinden, vandaar de vraag hier. Even de situatie schetsen. Op 1 januari zakte zora (dh meisje van 10,5 jaar) tijdens de wandeling op de grond en wilde niet meer omhoog, kortademig ook. Mijn man is ons met de auto moeten komen halen. Naar da geweest en bloed en echo gehad. Uit het bloed kwam niets uit. Echo wees op ‘wat vlekjes’ op lever en milt. Mevrouw was savonds weer opgeknapt nx meer aan de hand. 2 maanden gewoon goed gegaan, tot 26 en 28feb (zondag)weer hetzelfde (altijd in het weekend natuurlijk....) weer naar da, allerlei onderzoeken echo bloed e.d. Da zag het toen eerlijk gezegd al somber in. 2 1/2 uur zijn ze bezig geweest met haar , zo op het gemakje en rustig alles uitleggen, heel fijn! Dinsdag en woensdag had ik nog wat hoop omdat ze wel gewoon in huis rondliep en ook wel wilde eten. Woensdagavond da nog eens thuis geweest, nogmaals bloed afgenomen voor extra onderzoek. Do ochtend nog urine naar de kliniek gedaan.
En toen...donderdag middag begon ik vocht in haar buik te zien, ze had ondertussen al overgegeven en haar plas laten lopen, en heel kortademig. Da weer gebeld, halfje tramadol mogen geven mocht ze mss pijn hebben, wat ik dacht omdat ze op een gegeven moment verkrampte, ik kreeg haar bekje niet eens open...savonds 7 uur haar alsnog naar de kliniek gebracht voor pijnstilling en in afwachting vd uitslag vh bloedonderzoek.
Om 8 uur belde ik om te vragen hoe het ging, en toen waren ze bezig met nog wat onderzoeken....wat helemaal mijn bedoeling niet was omdat ik haar dit niet meer allemaal aan wilde doen. Ze hebben dus alsnog een nieuwe echo gemaakt, waar dus een sterk afwijkende milt, sereus vocht bij buikpunctie en vocht in hartzakje zichtbaar was, wat bij punctie bloed bleek te zijn...diagnose bloeding in pericard met hartfalen, oorzaak vermoedelijk hemangiosarcoom rechter hartoortje, maar dit was echografisch moeilijk vast te stellen.
We hebben haar diezelfde avond weer mee naar huis genomen omdat ze volgens alledrie de da geen pijn had wat ik heel belangrijk vond. Besloten dat ze die nacht lekker in haar eigen huis en bed kon slapen en vrijdag avond zou de da komen voor het afscheid prikje.
Echter dit was niet meer nodig, vrijdag ochtend is ze zelf gegaan terwijl ik bij haar lag. Eigenlijk was ik blij dat ze zelf ging en niet zo nog heel de dag moest liggen wachten op de da. Aan de andere kant hoop ik dat ze niet zoveel heeft afgezien dat ze uit zichzelf overleed....mijn vraag nu na heel dit verhaal. Weet iemand van jullie of een hart en buik punctie zonder verdoving pijnlijk is?....ik lig hier wakker van. Volgens de da niet pijnlijker dan een onderhuidse of intramusculaire injectie. Maar als ik hartpunctie bij mensen lees is het een heel gedoe wat best pijnlijk kan zijn. Volgens da zou ze daar overleden zijn als ze pijnstilling hadden gegeven met zulke pathologien. Ik denk nu telkens maar had ik haar die do avond maar niet naar daar gebracht om haar dat alles te besparen, maar ja als je alles van te voren weet....