Ik moet zeggen dat ik vrij relaxt ben geworden als het om bultjes gaat. al mijn honden hebben er verschillende, en de meeste zijn waarschijnlijk gewoon oude tekenbeten (althans, mijn homeo-da in Duitsland wilde er ooit eentje aanprikken bij Max, voelde er toen een beetje aan en zei toen: nee, hier ga ik niet in prikken, dit is *weet even het Latijnse woord niet meer*, waarschijnlijk van een tekenbeet. Ik heb ook al vaak gehad dat bultjes kleiner worden, of zelfs verdwijnen.
En het hangt een beetje van de leeftijd af. Scotch heeft op zijn achterpoot een vies ogend rood bultje van een kleine centimeter doorsnee. Hij heeft al eerder een histiocytoom gehad, en dit ziet er min of meer hetzelfde uit. Als hij jonger was, liet ik er misschien naar kijken, maar hij is 15, en zelfs als het een kwaadaardige tumor zou zijn, zou ik daar niets meer aan laten doen. Maar de bult jeukt niet, Scotch bijt er niet aan, hij loopt niet mank, weet zelf waarschijnlijk niet eens dat het er zit, en dus laat ik het ding maar zitten.
Bij Laika heb ik een aantal jaren geleden wel wat bultjes laten verwijderen, maar da's een boxer, en die was nog relatief jong ook, zeven of acht of zo. Vier van de vijf bultjes waren niets bijzonders, het vijfde was een mastceltumor graad 1 aan haar oorschelp. Is weggehaald en verder niet behandeld. Momenteel heeft ze een vermoedelijke vetbult op haar flank; daarmee wil ik nog wel naar de da, maar anderzijds: het ding is de ene dag groter, de volgende dag weer kleiner, de ene dag wat harder (los in de huid), de dag daarop helemaal zacht. Geen peil op te trekken.
Kortom, ik volg m'n buikgevoel een beetje inmiddels. Heb je dus helemaal niets aan.
